Recenzja: Synergistic Research MiG SX

   W sumie dlaczego by nie pociągnąć tematu podstawek? Zwłaszcza że przyjechały jeszcze jedne, tym razem takie – ekhem – o wiele bardziej audiofilskie, czyli nie z drobnych, tanich. Synergistic Research MiG SX to spory kęs podstawki od firmy też niewąskiej. Przypomnijmy prędziutko:

Działająca od ponad ćwierćwiecza kalifornijska Synergistic Research z Irvine na obrzeżach Los Angeles, to kopalnia pomysłów też pochodzących z obrzeży, obrzeży audiofilizmu. Producent szeroko znanych bezpieczników od normalnych brzmieniowo korzystniejszych, najwyższej klasy analogowego i cyfrowego okablowania, kondycjonerów, stacji uziemiających i półek pożerających elektromagnetyczne pola szkodzące ideałowi dźwięku. (Faktycznie – kładziesz na takiej włączony telefon, przerywa się rozmowa.) Prócz tego najprzeróżniejszych, zaskakująco nieraz wymyślnych ustroi akustycznych, jak również właśnie podstawek. Tych ostatnich serwują dwa rodzaje – umiarkowanie kosztujące MiG (za komplet trzech 980 PLN) i mniej umiarkowanie MiG SX, za których też troisty zestaw przyjdzie zapłacić 4 920 PLN. I o nich właśnie nasz artykuł, tak trochę na złość tym wszechmądrym antyaudiofilom, na cel czasem tutaj branym. Albowiem tych nie lubię. Co się czepiają nie swojego? – czy ja im robię wykłady o słuchaweczkach do smartfonów i plejerkach za grosze? Jak im smakuje taka muzyka, to ruszaj bracie z Panem Bogiem… Ja wiem – oni są w dużej części niewierzący i ogólnie sceptyczni. To znaczy – wierzący w „naukę”, o której pojęcia nie mają. Wierzą też w „nowoczesność”, co jeszcze bardziej śmieszne. Te sprawy były na tych łamach już kilka razy omawiane, nie będę do nich wracał. Niech sobie tkwią w tym swoim naiwno-zwierzęcym realizmie i dziewiętnastowiecznej fizyce, o które też najczęściej pojęcie mgliste mają. (Skądinąd XIX-wieczna fizyka w ogóle kupy się nie trzyma; to są kuchenne przepisy, i tylko na małe kuchnie. A że fizyka współczesna też niepojętą pozostaje, to jeszcze insza inszość, tym bardziej zastanawiająca. Jak zresztą wszystko wokół.)

Tymczasem my na podstawki za pieniądze niemałe, co wcale nie oznacza, że poprzez te pieniądze zmuszone dobrze działać. Gdyby duże pieniądze mogły załatwić wszystko, Krezus do dziś by rządził pospołu z Rothschildami. Na szczęście, czy niestety, aż do końca tak nie jest, toteż w słusznym sprzeciwie wobec bałwochwalstwa pieniądza właściciel Szemis Audio Konsultant postawił kiedyś podczas AVS arcydrogą aparaturę Kondo Audio Note na rolkach toaletowego papieru. Raz, takie rolki nie są cenne (choć różnie z tym bywało); dwa, są pośród nich też miękkie i sprężynujące, które akurat się nadają. Wpływu toaletowego papieru na Kondo Audio Note nie miałem okazji badać, mogę jedynie stwierdzić, że na nim u Szemisa oraz bez niego z Vox Olympian grał zjawiskowo pięknie. Co innego Synergistic Research MiG SX – te do zbadania otrzymałem, i w zaistniałej sytuacji je wziąłem i zbadałem. Bo jak mówiłem w pierwszym zadaniu: – A niby czemu nie? Siedzą chłopaki w tej Kalifornii, co to ją teraz wirus gryzie (ale nie tylko ją) i wymyślają różne cuda, choć ani jednego na kiju. (O ile mi wiadomo). Aczkolwiek aktywne ustroje akustyczne Atmosphere Infinity trochę do kijów są podobne, ale to drogie kije. To wymyślanie dobrze idzie, czasami wręcz rewelacyjnie. Takie przewody Galileo SX… – marzenie audiofila, najczęściej niespełnione.

Budowa

   Synergistic Research MIG SX to „referencyjne izolujące podstawki z technologiami HFT i SX” o kształcie kosmicznych spodków. To ostatnie, to już uwaga moja, te w cudzysłowie producenta. Producent dalej nam wyjaśnia, iż to rozwinięcie poprzednich – prostszych i tańszych podstawek, oferowanych pod kryptonimem MiG, i jako alternatywa tańsza pozostających w ofercie. MiG znaczy tutaj „Mechanical Interface Grounding”, a więc uczony to akronim – z interfejsem, a nie czym innym, rozdzielającym sprzęt z podłożem. Dobrze, niech będzie ten interfejs, skoro podkładka brzmi trywialnie. Zwał jak zwał, a co ma robić, to z grubsza wszyscy wiedzą. Obwody elektryczne i reszta wokół nich ma za ich sprawą mniej dygotać, w efekcie muzyka po elegancko falujących liniach z zawijasami ozdobników, a nie z trzęsiączką, w deszczach cała, że ładnie toto nie brzmi, nie wygląda. I dla jasności: wszystko to już od samych zaczątków urządzeń elektrycznych, a nawet mechanicznych, dla konstruktorów było znane – wibracje technice przeszkadzają, o ile nie chodzi o nie same, jak w młotach pneumatycznych panów i dla pań wibratorach.

Tamte pierwotne, tańsze MiG są konstrukcyjnie dosyć proste, chociaż i w nich jest komplikacja; natomiast MiG SX – o, tu już trzeba zapiąć pasy, bo będzie ostra jazda.

Na górze półkolista kopuła, akurat jak w marsjańskich spodkach, więc mi się skojarzyło. Wykonana z wysokowęglowej stali i osadzona na pierścieniach z aluminium i węglowego włókna. Z zadaniem przenoszenie wibracji poprzez te precyzyjnie obrobione i zestrojone z sobą pierścienie, plus jeszcze element strojący UEF (nie wyjaśniają, co to takiego, ale chyba to dzyndzyk pod kopułką) – przenoszenia na spodnie łożysko kulowe, zbudowane z bogatowęglowego wolframu. Ufff…

Faktycznie – z wierzchu jest kopułka i faktycznie z węglowej stali koloru srebrny błysk, coś niczym wielka kropla rtęci. Tej kopułki odjąć się nie da, jest sprzęgnięta na stałe z podstawką trochę mniejszą niż hokejowy krążek. Specjalnie wydrążoną, by ta kulka się zagłębiała (w pionie ma duży luz) i wsparła o podstawę. (Dlaczego nie wypada, tego przekrojowy schemat całości na stronie producenta ciekawym nie wyjaśni.) Krążek od wierzchu to wyszczotkowane na półmat aluminium, a boczną krawędź grubości circa 18 mm pokryto opaską karbonowego kompozytu w ozdobie loga firmy. Poniżej rzuca się w oczy odcieniem ciemnej magenty wychodzący na obwód spód krążka; chyba z innego metalu, ale może też z aluminium. Ten spód ma kształt wymyślny – i to opisuje schemat, natomiast, jak mówiłem, nie objaśnia na czym polega sprzęgnięcie wszystkich części. Tak czy inaczej ostatnim elementem są trzy niewielkie kulki z bogatowęglowego wolframu – wystające od spodu z aluminiowo-kompozytowego krążka i tworzące bardzo dla całej sprawy ważne nośne łożysko kulkowe. To poprzez nie kontaktuje się MiG SX z podłożem, podczas gdy na stalowej kopułce wspiera się denko sprzętu. Ale – uwaga! – to może dziać się też na odwrót, nawet na odwrót dziać musi. Albowiem trzy podstawki z kompletu układają się wedle zaleceń producenta w dwa warianty mieszane – który z nich lepszy, sam ocenisz. Twórcy jedynie sygnalizują, że kiedy dwa MiG SX położymy pod sprzęt metalowymi półkulami na dół, a tylko jedną do góry, powstanie konfiguracja „Precision”, czyli z angielska „Precyzja”. Pozorne źródła dźwięku staną się wtedy bardziej punktowe, wyostrzą się dźwięków z nich wychodzących krawędzie i wzrośnie jednocześnie kontrola basu. Inaczej dziać się będzie z dwiema do góry jedną na dół – powstanie konfiguracja „Ambience”. W niej przestrzeń doznać ma rozrostu, wraz z tym ilość muzycznych planów. Bas się natomiast ma wypełnić, krawędzie z kolei zmięknąć. Niezależnie jednak od tego – na ostro, czy na miękko – stać się ma jednoznacznie lepiej niż gdyby bez podstawek. A czy faktycznie, już sprawdzamy.

Czy coś to rzeczywiście daje?

   A może nic nie daje? Antyaudiofil byłyby szczęśliwy, gdyby faktycznie tak było. Wszak cały jego tor nie kosztuje tyle, co te fikuśne podstawki, a przecież gra – jeszcze jak! Jedynie audiofilskie zgredy tego nie doceniają, ale kto by się na nich oglądał…

Dobrze, zostawmy animozje i kąśliwe przytyki. Posłuchamy z podłożonymi krążkami SX i bez nich, zobaczmy jak ich obecność i absencję opisuje nam sama muzyka, następnie ubierzmy to w słowa. (Znaczy się – ja ubiorę, ale we dwójkę będzie nam raźniej; mnie i mojemu audiofilskiemu alter ego.)

Posłuchałem przetwornika w obydwu konfiguracjach i porównałem za każdym razem do sytuacji bez podstawek oraz z innymi podstawkami. (Tymi od Avatar Audio.) Sytuacja się wyłoniła klarowna, ale jak zawsze oddanie tego mową powszechnie zrozumiałą jest trudniejsze od samoorientacji. Jak zawsze jednak spróbuję.

Na początek (gdyż sam od tego zacząłem) konfiguracja „Ambience”. W porównaniu z tak ułożonymi podstawkami (przypominam: dwa łebki w górę, jeden do na dół) dźwięk bez był bardziej szary, powściągnięty i mdły. Pisząc „powściągnięty” mam na myśli zwłaszcza soprany, których wraz z podstawkami zjawiło się dużo więcej. Od razu nam to sugeruje ogólniejszą tendencję, że mianowicie na antywibratorach, czyli przy mniejszej wibracji urządzenia, sopranów dostajemy więcej, a wraz  z tym brzmienie żywsze. W przypadku Synergistic Research MiG SX jeszcze żywsze i sopranowo obfitsze niż po podłożeniu Receptorów Avatara, które działały w identycznym kierunku, ale nie tak dalekosiężnie. Można powiedzieć, że zatrzymywały się w pół drogi: soprany ich były bardziej powściągliwe, mnie skrzące się i mniej przed uszy się pchające. Wraz z tym cała muzyka spokojniejsza, mniej lśniąca i w subiektywnym odbiorze nie aż tak bezpośrednia, jako że to soprany odpowiadają za bezpośredniość; to ich dodanie sprawia, że dźwięk wydaje się prawdziwszy. Aczkolwiek potem konfrontacja z rzeczywistością materialną (że tak się epistemologicznie wymądrzę) niekoniecznie ten stan potwierdza – czasem stanowczo nawet mu przeczy. Ale soprany uwyraźniają i tak to subiektywnie działa, że dźwięk nimi nawet niepotrzebnie wzmożony w pierwszym odruchu wydaje się prawdziwszy. (No chyba, że przesada, ale tu tak nie było.)

Ujęcie Synergistic Research w konfiguracji Ambience także nie należało do stuprocentowo prawdziwych, niemniej wyraźnie poprawiało czystość brzmienia i bezpośredniość. Tak działo się w każdym wypadku, niezależnie od jakości pliku i muzycznego gatunku. Wydłużały się jednocześnie wybrzmienia – i ładnie wydłużały – a wraz z tym więcej było smutku w smutku i nostalgii w nostalgii. Bez ewidentnej dominacji tych nastrojów, jednak ze skłonnością do ich wzbudzania. Ale nie wszystko było dobre, mimo iż obiecany rozrost sceny rzeczywiście nastąpił. Nie dziwota – więcej sopranowego śnieżenia długimi wybrzmieniami, to siłą rzeczy większa scena, nie może być inaczej. Lecz tak do końca zadowolony nie byłem, nawet pomimo tego, że przyrosła też oczywiście wyraźność. Nawet pomimo tego, że te soprany nie drażniły, mimo przyrostu aktywności. Jednak za dużo było ich w proporcji do pozostałych dźwięków; tak na intuicyjne wyczucie to brzmienie nie trafiało w sedno, nie można było się zerwać i bić mu frenetycznych braw. Nawet pomimo tego (że trzeci raz użyję), że z trzech sprawdzonych już konfiguracji (bez niczego, z Avatar Audio Receptorami i z Synergistic MiG SX w pozycji Ambience) tę ostatnią bym wybrał. Może po pewnym czasie by zmęczyła, ale tak na pierwszą godzinkę, dwie tę jej aktywność wolałbym mimo tego lekkiego sopranowego spaczenia. Bo jednak była to muzyka żywsza i na dodatek czystsza, a taka jest prawdziwa. – Żywa tak bardzo, że jej żywości (o ile instrumenty dobre) nie da się naśladować najlepszą nawet aparaturą.

Producent zaleca konfrontację Ambience vs Precision, ale zdawało mi się, niemal pewny byłem, że Precision ją przegra. Cóż bowiem ponad wielkość sceny? – Czy z mniejszą może być lepiej? Okazuje się – może. Ba, jak dla mnie to nawet był nokaut. Bo przede wszystkim takie rzeczy: dźwięk się obniżył, ale wraz z tym ilość sopranów nie spadła. W dodatku wypiękniały. Bardziej trójwymiarowe – a więc z prawdziwszą ekspozycją i lepiej też propagujące – lepsze pod każdym względem przy tej samej dźwięczności; bardziej prawdziwe zarówno po namyśle, jak i w intuicyjnym odbiorze. I żadnej z tym dyskusji, to momentalnie się czuło. Lecz to dopiero uwertura, albowiem taki niższy i równie bogaty dźwięk zdecydowanie bliższy był optimum. Trafienie niemal idealne – długo się wsłuchiwałem i nie znalazłem błędu. Każdy głos darzył prawdziwością (między innymi tonalną), każdy instrument autentyzmem. Ale i to nie wszystko, jako że także przyrost basu, i to takiego super, super – a bas dla wielu najważniejszy. Dla mnie natomiast równie ważnym było, że wcale nie zmalała scena. Owszem – te długie, tęskne wybrzmienia może przy kombinacji Precision w mikrosekundach liczone minimalnie okazałyby się krótsze, ale w zamian postacie ich nie spłaszczone niczym kartki papieru, tylko rozprężone przestrzennie i poprawniejsze tonalnie. Wraz z tym lepszego gatunku poezja tej obszarowej tęsknoty poprzez rozrost działania na odcinku trzeciego wymiaru. I jak dla mnie było to lepsze nie tylko w odniesieniu do samych dźwięków, ale też rysowania sceny.

Odnośnie tego rysowania dwie jeszcze rzeczy nie mniej ważne, może nawet ważniejsze. O ile bowiem obiecywany rozrost sceny wraz z konfiguracją Ambience się zjawił, o tyle nie był czyś imponującym. Natomiast obiecywany wraz z Precision przyrost klarowności i separacji źródeł aż poraził rozmiarem. Szokowo inne brzmienie, bardzo zdecydowanie lepsze. Aż nawet mogę stwierdzić, że nigdy chyba, wyjąwszy zmianę słuchawek albo kolumn, takiej zmiany na lepsze odnośnie separacji nie zaznałem. Przeistoczenie całkowite, bardzo byłem zadowolony słysząc ten lepszy obrót rzeczy.

Przeniosłem sprawę pod odtwarzacz, tam ze słuchawkami i kolumnami. Nic odmiennego się nie zdarzyło, te same obserwacje. Przy ustawieniu Ambience znów trochę nadto sopranów w proporcji do pozostałych dźwięków i trochę te soprany zbyt spłaszczone w sensie ich samej postaci, niemniej scena faktycznie nieco większa i lepsza holografia. I tym razem wyższość konfiguracji Precision nie ulegała wątpliwości, a przy okazji nasunęło mi się słowo rzadko przez siebie używane, lecz częste w audiofilskiej gwarze: tym słowem „definicja” (rzecz jasna definicja dźwięku). W konfiguracji Precision dźwięk lepiej był zdefiniowany, a nawet dużo lepiej. I jednocześnie był jak żywa ryba, a nie taka już martwa na brzegu. Machał ogonem, płetwy stroszył i poruszał skrzelami; pływał, skręcał i strzelał przyspieszeniem właśnie jak żywa ryba, że jedno na to słowo: „gracja”.

Obie te rzeczy – i ta żywość, i owa definicja – tworzyły nową jakość. Bardzo niezdrowe będzie zatem tych MiG SX oddawanie, kosztować sporo zdrowia. Nie spotkałem dotąd podstawek tak efektywnie i efektownie wpływających, mogących oddziaływać do tego stopnia na urządzenie, że robi się z niego jakby inne. Czy to przetwornik, czy odtwarzacz, zyskiwały ogromnie. Faktem pozostaje, że przy słuchawkach Sennheiser HD 800 i Ultrasone Tribute 7 (jedne i drugie z kablem Tonalim, też bardzo je poprawiającym) głos Piotra Skrzyneckiego czytającego „Wyprzedaż teatru” stawał się odrobinę sopranowo za aktywny – minimalnie nienaturalny, ale za to bardziej przykuwający uwagę i tym samym bardziej obecny. Jednak wzorcowe pod względem naturalności brzmienia słuchawki HEDDphone (z nowo powstałym dla nich kablem Sulka) zadały nienaturalności kłam, u nich żadnego podbicia nie było. Podobnie działo się przy wielkich kolumnach Zingalego; i w obu tych przypadkach naturalność głosów oraz piękno muzyki zyskiwały wyraźnie. Żywość, blask, nomen omen „precyzja” i wraz z nią definicja – to wszystko jak z lepszego świata, z marzenia audiofila. Tak jakbyś na kupkę patyków rzucił ogień i zmienił ją w ognisko. – Wpatrywać się można i ogrzać można, a nawet zagotować.

Dosypmy coś z uściśleń. Nie tylko światło piękniejsze od tego muzycznego ognia i większy temperament, ale też i pogłosy o bardzo, bardzo dużo. Co do nich, to przejście od tych bez podstawek „niby dobrych”, ale w rzeczywistości dość przeciętnych, do niemalże wzorcowych. Też wypiękniała z tym muzyka, bo pogłos to nie tylko jej oprawa, ale i czynnik propagacji. Dużo też głębsze się zjawiło wnikanie w całą materię brzmienia, dokopywanie się do cech tworzących – teraz wyraźnie lepszych; wraz z tym o wiele wszystko prawdziwsze. A sama scena wcale nie mniejsza. Kreślona całościową prawdziwością i malowana lepszym pogłosem, ukazywała się w kolejnych utworach (od operowych chórów po brzdąkanie gitary solo) jako miejsce autentycznego muzykowania tętniące muzyką rzeczywistą.

Na koniec tak to ujmę: po podłożeniu pod odtwarzacz Synergistic Research MiG SX w konfiguracji Precision, stał się w sensie wartości jakościowo-muzycznej droższy nie o ich pięć, a o dwadzieścia tysięcy.

Podsumowanie 

   Pytanie postawione w tytule poprzedniego rozdziału znalazło jednoznaczną odpowiedź: podstawki tanie nie są, ale ich działanie też duże. To nie jest najdroższy zestaw, jaki pod audiofilski klocek można sobie podłożyć, Harmonix᾽owy TU-210ZX Million Maestro kosztuje aż trzy razy więcej. Zapewne są też inne droższe albo podobnie kosztujące, w tym na pewno pneumatyczne platformy od Acoustic Revive (z których większa dziewięć tysięcy). Tych innych drogich nie znam, bo chociaż ich słuchałem, nieraz nawet, to nigdy w badawczej formie. Za to pamiętam doskonale, jak świetnie się spisywała kosztująca półtora tysiąca platforma Rogoz Audio. Mam cały stół Rogoza i trudno go przecenić, niemniej i na nim postawiony sprzęt zyskuje bez wątpienia po dołożeniu MiG SX. To nie jest zaskoczenie, tak samo działo się z Receptorami Avatara i Disc of Silence Solid Techa, tak samo na platformie samego Rogoza postawionej na jego stole. Nie wiem ile pięter można tak złożyć uzyskując poprawę, ale parter i piętro działają. Dlatego posiadacze audiofilskich szafek i stołów od magii MiG SX zwolnienia nie dostają, choć może super stelaże od Artesania Audio są samowystarczalne. (Wątpię.) Nikogo nie namawiam do nabywania MiG SX, tym bardziej nabywania w ciemno, ale sprawdzić ich rolę warto, o ile ekonomia daje zgodę. W przeciwnym razie – dla samego sportu, to już nie będzie dobry pomysł, bo trzeba będzie się odzwyczajać. Recenzent takie odwyki ma wbite do paszportu i w ich odbywaniu wprawę, ale nawet jemu jest przykro, pomimo iż przyzwyczajony.

 

Informacje techniczne

• Podstawki pod sprzęt Synergistic Research MiG SX.
• Kopułka górna: stal wysokowęglowa.
• Korpus: dwa zespolone w podstawę pierścienie z aluminium i węglowego włókna.
• Podstawa: łożysko kulkowe z bogatowęglowego wolframu.
• Mocowanie: kopułka górna z dużą swobodą ruchu w pionie, ale przytwierdzona na stałe.
• Opakowanie: tekturowe pudełko z piankowym profilem.
• Komplet: 3 sztuki.
• Dwa wzory ułożenia: Precision i Ambience.

Cena kompletu: 4 920 PLN

 

System:

• Źródła: PC, Ayon CD-T II.
• Przetworniki: Auralic Vega G2, Phasemation HD-7A.
• Wzmacniacze słuchawkowe: ASL Twin-Head Mark III, Ayon HA-3, Divaldi 02, Phasemation EPA-007.
• Słuchawki: HEDDphone (kabel Sulek), Meze Empyrean (kabel Tonalium-Metrum Lab), Sennheiser HD 800 (kabel Tonalium-Metrum Lab), Ultrasone Tribute 7 (kabel Tonalium-Metrum Lab) .
• Przedwzmacniacz: ASL Twin-Head Mark III.
• Końcówka mocy: Croft Polestar1.
• Kolumny: Zingali Client Evo 3.15.
• Kable USB: Fidata HFU2 Series USB, iFi Gemini ‘+ iUSB3.0
• Kabel LAN: Fidata LAN HFCL Series.
• Kabel koaksjalny: Tellurium Q Black Diamond.
• Konwerter: iFi iOne.
• Interkonekty analogowe: Sulek Audio & Sulek 6×9, Tellurium Q Black Diamond XLR.
• Kable zasilające: Acoustic Zen Gargantua II, Acrolink MEXCEL 7N-PC9500, Harmonix X-DC350M2R, Illuminati Power Reference One, Sulek 9×9 Power.
• Listwy: Power Base High End, Sulek.
• Stolik: Rogoz Audio 6RP2/BBS.
• Kondycjoner masy: QAR-S15.
• Podkładki pod kable: Acoustic Revive RCI-3H, Rogoz Audio 3T1/BBS.
• Podkładki pod sprzęt: Avatar Audio Nr1, Acoustic Revive RIQ-5010, Divine Acoustics KEPLER, Solid Tech „Disc of Silence”, Synergistic Research MiG SX.