Recenzja: Rogoz Audio 3RP1/BBS

Odsłuch

   Skoro Accuphase DP-700 już stał, pozostało sprawdzić jak gra na platformie i po zdjęciu. Przyznam, że nie oczekiwałem specjalnych różnic, a nawet odczuwałem niepokój. Bo cóż warte bałoby całe to pisanie, gdyby nic w warstwie dźwiękowej miało się nie pojawić. A testów platform dotąd nie przeprowadzałem. Tyle ciekawszych rzeczy związanych z odtwarzaniem muzyki jest do przetestowania. Przynajmniej tak się na pierwszy rzut oka wydaje. Fakt, ta platforma jest bardzo ładna i nawet przyjechał egzemplarz kolorystycznie niebanalny, o częściach bocznych z ciemnego brązu a blacie z ciemnego popielu, do pewnego stopnia przechwytujących swymi lustrzanymi pokryciami kolor rzeczy stawianej, co stwarza dodatkową wartość estetyczną w postaci kolorystycznej aury. Ładne meble i ładne wnętrza to bardzo mocny wyznacznik jakości życia, ale najważniejsza na tych łamach i w życiu audiofila jest muzyka. Co zatem z nią?

Z testem miałem nieco szczęścia. Przybyły bowiem niedawno po test własny potężne głośniki tubowe Avantgarde Duo Grosso. Nie one same wprawdzie podlegać tym razem będą testom, jako że już półtora roku temu przetestowane zostały w zestawie z topowymi kocówkami mocy i przedwzmacniaczem Accuphase, a obecnie stanowić będą jedynie uzupełnienie własnej firmy wzmacniacza zintegrowanego, który po recenzję zgodnie z zawartą w Paryżu umową z właścicielem Avantgarde przyjechał. Przy okazji się o nich także oczywiście napisze, ale nie one wystąpią w roli głównej. W każdym razie nie nominalnie. Mało istotne kto w jakiej roli, ważne że te Avantgarde są naprawdę potężne i całe pomieszczenie bez trudu wprawić potrafią w drżenie, a takie sytuacje to dla naszej platformy szczególna okazja do popisu. Pod warunkiem, że umie się popisywać.

A teraz odpowiemy sobie na pytanie – czy to naprawdę działa?

Zacząłem od słuchania z platformą, bardzo przyjemnego – i nawet nie sądziłem, że na jakiejś platformie poza platformą porozumienia może być tak przyjemnie. Przeciągnął się ten odsłuch, bo w sposób bardzo wyrafinowany to grało, a głośniki tubowe odnalazły się pierwszorzędnie. Wolałyby wprawdzie większy metraż, ale i tak brzmiały popisowo. Wysoki sufit, parkiet na legarach i kształt pokoju zrobiły swoje. Ale znowu mnie znosi poza temat, chociaż nie bardzo, bo to jak grało z odtwarzaczem stojącym na platformie bardzo jest ważne. Ale jak grało dokładnie, powiem już za moment poprzez to jak nie grało kiedy odtwarzacz wylądował poza platformą, czyli wprost  na stoliku Base Audio. Nie sprawdziłem jak grałby stojąc wprost na podłodze, ale to na pewno byłaby katastrofa, bo już na samy stoliku było bardzo, ale to bardzo wyraźnie gorzej. Zaskoczony tym zostałem kompletnie, gdyż spodziewałem się najwyżej jakichś niuansów, toteż uszu nadstawiałem okrutnie, by te niuanse potem wyłapać. Zupełnie bez potrzeby. Półgłuchy całkiem mimowolnie różnice by słyszał. A mówiąc najkrócej – dźwięk po prostu umarł. Tak, właśnie – w sensie audiofilskim stoczył się w dolinę śmierci. Zszarzał, przygasł, stracił temperaturę. Akurat jak trup. Aż mi się wierzyć nie chciało, lecz nie słuchałem tego w pojedynkę, a Karol, który takie testy już wcześniej prowadził, powiedział widząc mą minę, żebym się tak bardzo nie dziwił, bo to tak właśnie wygląda. – Mówiłem ci, że usłyszysz – oznajmił głosem osoby wiedzącej co mówi. No ale żeby aż tak? Na platformie przekaz był ciepły, taki w sam raz, mniej więcej z temperaturą ludzkiego ciała; może troszkę niższą, ale ogólnie z odczuwalnym ciepłem. A bez niej stał się nawet nie neutralny jak powietrze w pokoju, tylko od niego nieznacznie jeszcze chłodniejszy; nie aż jak woda w kranie, ale poniżej temperatury otoczenia. Przynajmniej tak to się czuło zaraz po przestawieniu. Barwy zgasły jeszcze bardziej. Zrobiło się szaro. Tak jakby ktoś regulując telewizor pojechał z korektorem barw daleko w kierunku zera. Brrrr, ależ nieprzyjemnie. Szare bladawce w miejsce żywych postaci (to zdaje się u Lema gdzieś były prabladawce?), wydobywały z siebie i otaczały się chłodnawym, przygaszonym dźwiękiem. Przy okazji mocno straciła dynamika, stając się na poły zdechlakiem. Nawet się jej łapy nie chciało podnieść. Lecz to i tak nie był koniec. Dźwięk całościowo stracił płynność i stał się wyboisty. Jakby na krzywiznach melodyki, pięknie wcześniej się gnących, pokazały się jakieś grudy i uskoki. To się zrobiła jazda po wybojach, a nie latanie sportowym samolotem. „Panie, takie muzykie, to ja…” Nie powiem co można z taką muzyką, ale gdybym był właścicielem tego wszystkiego i ktoś zabrałby mi tę cholerną platformę, to bym się wściekł nie na żarty. Ale to i tak nie był koniec zapaści. Bo jeszcze zaczęło to dudnić. Jasna sprawa, kiedy się jedzie po wybojach, lecz te dudnienia nie tylko brały się z utraty melodyjności, ale także ze zniekształceń instrumentów perkusyjnych i denaturalizacji pogłosów. Samo w efekcie paskudztwo. Zwieńczeniem okazała się zapaść sceniczna. Wcześniej prawie wszystko, a przynajmniej większość muzycznych zdarzeń, rozgrywała się z tyłu za głośnikami, gdzie panowała popisowa głębia, że kamieniem można było w nią rzucać, a teraz wszystko spłaszczyło się do jakichś dwóch najwyżej metrów, wpychając obszar grania głównie między głośniki.

Na to pytanie odpowiedź będzie referował Accuphase DP-700.

Były pewnie jakieś jeszcze inne różnice, ale się przyznam bez bicia, że słuchałem tego bardzo krótko, bo nader to było nieprzyjemne. Odczułem wprawdzie ulgę, że tak się przedmiot recenzji spisał i spokojnie mogę nie tylko o nim powiedzieć, ale nawet wykrzyczeć, że wart jest każdej złotówki z ponad dwóch tysięcy jakie zań liczą (oczywiście pod warunkiem, że kogoś stać), ale sama muzyka nie nastrajała optymistycznie. W mig także pojąłem, dlaczego przewód zasilający CrystalCable tylko z odtwarzaczem Accuphase świetnie się sprawdzał. Wszak cały czas stał on na platformie…

Ale może uległem złudzeniu? Nierzadko to się zdarza. Coś zmieniasz w konfiguracji – urządzenie bądź kabel – i słyszysz wyraźną poprawę. Dumny więc jesteś z siebie, że takiś specjalista, a potem wracasz kontrolnie do pierwotnego stanu i okazuje się, że to były jedynie zwidy. Że gra na analogicznym poziomie, a jakość wcale nie uległa poprawie. Tak więc i ja wróciłem do stanu pierwotnego, co tym chyżej się stało, że po odjęciu platformy słuchanie przestało być przyjemne. Jednak robiąc takie w tę i w tę porównania trzeba być bardzo uważnym, bo mózg to przechera i kiedy oczekuje poprawy, potrafi ją sam sobie przysposobić. Łapałem się na tym wielokrotnie, chociaż nigdy w takich razach nie odniosłem wrażenia, że coś poprawiło się bardziej niż minimalnie. Ale minimalnie, to owszem. A potem okazywało się, że tak naprawdę niczego nie zmieniłem, bo na przykład regulator rzekomo użyty był wyłączony, albo zapomniawszy przełożyć słuchawki słuchałem wciąż tych samych. Roztargnienie uczy pokory. Zdarzały się takie przypadki. A przy tym działa to w obie strony, tak więc oczekiwana degradacja – słyszana przecież – także może się okazać złudzeniem. Powroty bywają poznawczo bolesne. Mnóstwo razy przerabiałem to na słuchawkach, zastępując jedne drugimi i słysząc wszechstronną poprawę, która po powrocie do tych rzekomo gorszych okazywała się mrzonką. Ale nie tym razem. Momentalnie wszystko wróciło do popisowej normy, tak jakbyś dziecięcą kolejkę ustawił z powrotem na tory. (Czy ktoś jeszcze bawi się kolejkami? Czy małe lokomotywy i wagoniki się jeszcze wykolejają? Podobno Phil Collins ma albo miał niesamowitą. Ale teraz wszyscy tylko komputery i komputery…)

I z pomocą monumentalnej aparatury Avangarda oznajmił, że granie bez platformy jest „trochę” gorsze. Kupować!

Tak więc test dla platformy Rogoz Audio 3RP1/BBS w obie strony wypadł spektakularnie. Nie jakoś tam, nie z podciąganiem za uszy i recenzencką pobłażliwością, tylko celująco. Z ręką na sercu przyznaję, że tego się nie spodziewałem. Nic nie mam więcej do powiedzenia ponad to, że jestem cały za platformą. Za tą Rogoza. Z mojej strony pozostają już tylko pertraktacje, bo może zechcą żeby chociaż czas jakiś jeszcze się promowała. Pewnie nie, ale pozostaje być głupcem i mieć nadzieję.

Na koniec muszę coś dopowiedzieć. Ktoś rozgarnięty i dociekliwy mógłby sięgnąć do recenzji odtwarzacza Accuphase DP-700, który w czasach jej pisania wcale nie stał na jakiejkolwiek platformie, a opis ma skrajnie optymistyczny. Wszystko to prawda, tyle że nie był testowany z głośnikami tylko ze słuchawkami, a one pomieszczenia odsłuchowego raczej nie wprawiają w wibracje. Nie znaczy to wcale, że ze słuchawkami żadnej poprawy nie będzie, bo odtwarzacz kręcąc płytą sam wytwarza wibracje, a jego transformatory też drgają, ale na pewno nie da się tego porównać z dygotem powodowanym przez głośno grające głośniki Avantgarde. Przy okazji zdałem sobie sprawę, że zapewne dalece inaczej wyglądałaby recenzja dzielonego Accuphase DP-900/DC-900, gdyby oba jego segmenty stały na osobnych platformach, albo chociaż wspólnie na jednej. Zapewne bym nie napisał, że ten odtwarzacz ma niezbyt wysoką temperaturę i w dużej mierze skupiony jest na biegłości technicznej. Ale może kiedyś uda się go jeszcze na tych Rogozach postawić. Zapewne też nie tak entuzjastyczna byłaby recenzja odtwarzacza Audio Research CD-9, który stał na ekskluzywnym stelażu Artesania Audio, a z kolei lepsza byłaby odtwarzacza EMM Labs, który żadnego wsparcia ze strony platform nie miał. To brzmi jak skończony banał, ale platforma to podstawa. Tak po prostu jest.