Recenzja: Luna Cables Gris głośnikowy

Budujemy kabel głośnikowy

Gris to gris.

   Kable głośnikowe wyglądać mogą różniście, że słowo od Bohdana Smolenia pożyczę. Są grube i są cienkie, są obłe i są płaskie. Są w jednym wspólnym oplocie i z wielu żył splatane, są ciężkie i są lekkie. Końcówki też mogą mieć różne i w różnych bywają kolorach. Pod wszystkimi tymi względami nasz Luna Gris niczym się nie wyróżnia, a nawet powiem więcej: wygląd ma bardzo skromny. Waży niewiele i jest cienki, a oplot ma w kolorze mysim na bazie surowej, z lekka szorstkawej bawełny. W środku czuć dwie tylko żyły, które przy wtykach się rozdzielają (nie ma rady, wszak muszą) i poprzez czarne opaski termokurczliwe z napisem LUNA rozchodzą na czerwony i czarny odcinek do zacisków. Z tymi łączyć się będą poprzez karbowane z pozłotką wtyki rurkowe BFA, które lubię, bo są skuteczne i najłatwiejsze w użyciu. (Inne końcówki na zamówienie za niewielką dopłatą.) Wewnętrzne żyły są splatane z drucików z cynowanej miedzi o pochodzeniu zamierzchłym, czyli, jak to się z namaszczeniem mawia – vintage. Producent nazywa je „Luna Cables Neo-Vintage (LCNV) tinned copper” i są one tu clou dla brzmienia, na nich będzie ono bazować. Ten rodzaj przewodników służył jeszcze w pierwszej połowie zeszłego stulecia wzmacniaczom lampowym Western Electric, na które bardzo niewielu dziś stać w wersji oryginalnej, a które się kopiuje i dobrze na tym wychodzi. Czy kopiuje na bazie takiej właśnie miedzi, tego nie wiem, ale dzięki Luna Cables zyskałem świadomość, że tak się robić powinno. I jest ta miedź jeszcze jednym przyczynkiem do stwierdzenia, że dawna inżynieria dźwiękiem potrafiła opiekować się lepiej niż dzisiejsze tranzystorowe szczudłaki okablowane zwykłym drutem.

Mające pochodzenie vintage (czy też neo-vintage) same przewody są u Luny traktowane nadzwyczaj nowocześnie, to znaczy ekologicznie. Izolacja jest zatem bawełniana z nasączeniem woskowym, oplatająca dwadzieścia sześć miedzianych nitek o średnicy 16 gague (czyli ø 1,291 mm), składających się na każdą z żył. I cała ta mieszanka vintage cynowanej miedzi z ekologiczną nowoczesnością w postaci woskowanej bawełny, ląduje w znów ekologicznym opakowaniu, czyli woreczku z płótna. Na woreczku motyw zjawia się raz jeszcze ekologiczny – wzięta za symbol Luna Cables wielka amerykańska Luna Moth.

Za to wtyki złociste.

Wszystko to brzmi nadzwyczaj prosto w wymiarze konstrukcyjnym, toteż łatwo przyjść może komuś do głowy: „sam taki kabel bym zrobił”. Pytanie tylko, skąd wziąłby taką miedź? I która to konkretnie? Czy na pewno tam w środku jest sama woskowana bawełna? I czy umiałby te żyły tak skręcić wokół siebie? – albowiem są skręcone. Oraz wyjść odpowiednio na głośniki? – bo to też trzeba umieć zrobić. Poza tym kable są kierunkowe (kierunkowość wyznacza napis LUNA), a to już rodzi podejrzenie, że coś przy nich kombinowano. Na koniec jeszcze kluczowe pytanie: czy wyszłoby to wszystko taniej i ile czasu by nasz samozwańczy konstruktor na swój duplikat stracił? Bo przecież chyba coś więcej umie, niż na rzecz oszczędności się trudzić, jego czas to też pieniądz…