Dźwięk cd.

…i dajemy ognia!

   A cała ta specyfika w dużej mierze do jednego się sprowadza – do sposobu ujmowania przestrzeni. To jest natychmiast słyszalne i także w teście zwykłej mowy. Zazwyczaj chwalę kolumny i słuchawki zaliczające go poprzez analogię do wypowiedzi w normalnych warunkach akustycznych, bez żadnych pogłosów, wzmożonej wibracji, wynaturzeń emocjonalnych. Ot tak, ktoś sobie mówi, jak na przykład żona do ciebie, pytając czy chustkę dobrze ma zawiązaną, a nie jak zaraz potem, kiedy już zaczyna się złościć i grzmi podniesionym głosem, żebyś łaskawie wzrok na chwilę od ekranu oderwał i na nią popatrzył. Ten test Ifaisteio zaliczyły na innej zasadzie; na właśnie akustycznej, specyficznej, przestrzennej. Natomiast nie pogłosowej, choć ktoś mógłby tak zrazu pomyśleć, ale one nie są pogłosowe, tylko dźwięk wyjątkowo czynią akustycznie aktywnym, wyjątkowo go eksportując na przestrzeń. Dzięki temu głos zwykły staje się niezwykły, o wiele bardziej dźwięczny. Są ludzie takim głosem  obdarzeni przez naturę, mieli go na przykład aktorzy Andrzej Łapicki i Jan Świderski. Kiedyś w ogóle wyszukiwano jako kandydatów na aktorów ludzi z takimi głosami, albo przynajmniej z charakterystycznymi. Dopiero teraz aktor może coś niezrozumiale ględzić uchodząc za aktora, co niedawne spektakle teatru TV boleśnie obnażyły. No więc dzięki Ifaisteio zwykłe głosy stają się bardziej aktorskie, bardziej dźwięczne.

Jednocześnie wyjątkową zaletą tych kolumn jest brak udziwniania. Znów ktoś mógłby rozumować najprościej, że skoro głos ludzki czynią szczególnie dźwięcznym, to pewnie wszystko akustycznie podrasowują i robi się z tego denerwujące ekscytacją dziwadło, którego słuchanie może i przez moment jest zajmujące, ale potem ta przesada tylko już drażni i galopem wracamy do czegoś normalniejszego. Otóż powiedzmy to z całą mocą – tak się nie dzieje. Fakt, głośniki są szczególne i niepowszednie, niemniej podczas ich słuchania nie pojawia się poczucie udziwnienia. Przeciwnie, cały czas cieszymy się zarówno jakościami normalnie nieobecnymi, jak i tymi pospolitymi, do których jesteśmy przyzwyczajeni, a jednymi i drugimi bardzo pozytywnymi.

I trzeba sobie jasno powiedzieć, że betonowe głośniki zabrzmiały doprawdy niepospolicie!

Dwie z tych niezwykłości szczególnie są ważne i obie związane z przestrzenią. Pierwsza bezpośrednio z przestrzenią i dźwiękiem, który okazuje się niepospolicie trójwymiarowy i cały na przestrzeń rozprowadzony, co w przypadku sopranów jest w ogóle warunkiem grania najwyższej jakości, bardzo rzadko w pełnym rozwinięciu pojawiającym się w praktyce; a na obszarze średnicy – a więc przede wszystkim w ludzkich głosach – pojawia się ta szczególna dźwięczność, ale ona dominuje właśnie tylko w teście zwykłej mowy, natomiast w śpiewie, który z natury bywa dźwięczniejszy, nie ma już tego udźwięcznienia, za to pojawia się silne promieniowanie. Głos niesie się ekspansywniej, obejmując znacznie większy niż zwykle obszar. Ale nie tylko to promieniowanie ma miejsce, bo także same źródła i wykonawcy zdecydowanie są bardziej przestrzenni, jakby z większych sfer poskładani, co jest też doskonale i natychmiast słyszalne oraz bardzo korzystne. Pisywałem już nieraz o postaciach jak wyciętych z kartonu i rozstawionych na łukowatej, spłaszczonej niczym powierzchnia walca scenie. No więc to co proponują Ifaisteio jest tego dokładnym przeciwieństwem. Źródła są duże, sferyczne i wyraźnie promieniujące, a do tego w taki szczególnie miły dla ucha, naturalny i nie narzucający się choć mocno wyczuwalny sposób. Momentalnie robi się z tego spektakl i momentalnie pojawia się fascynacja. A współtworzy ją także druga własność przestrzenna, tym razem powiązana ze sceną a nie dźwiękiem. Pojawia się mianowicie szczególnie duży dystans pomiędzy planami, a wraz z tym szczególnie dokładna miara odległości. Zwykle jest tak, że mamy plan pierwszy, rzecz jasna z samego przodu, przypominający jakąś płaską kurtynę, ewentualnie łukowato wygiętą, a za nim kolejne kurtyny dalszych planów, podobnie dwuwymiarowe. A zatem  płaskie plany, a w nich płaskie źródła i prawie żadnego poczucia czegoś co zwiemy holografią, a co u tych Ifaisteio holografią też nie jest. Bo nie w zwykłym rozumieniu, jako dobre na głębię rozplanowanie i mnogość wyraźnie zaznaczających się tych oddalających planów. Tu nie ma właściwie podziału na plany, tylko wszystko zostaje dokładnie wytyczone pod względem odległości od słuchacza. Zupełnie jak w rzeczywistości, a nie jak na obrazie czy w kinie. Pełny, dokładny trójwymiar, staranna triangulacja. Trójwymiar samych źródeł i trójwymiar ich lokalizacji. I to jest bomba, tego się słucha, to na wyobraźnię potężnie działa. A kiedy tak słuchałem, od razu wróciły Zingali z tymi ich tubami Omniray. Ten sam efekt, ta sama magia.

Na myśl przyszły nam tak różne tak różne wizualnie Zingali 2.12 – koniec końców również tubowe konstrukcje.

A zatem tanie Zingali, ale takie naprawdę super. Nie aż tak dobre jak oryginał za pięćdziesiąt parę tysięcy, ale prawie tak dobre i bez tego gadania, że prawie robi wielką różnicę. W tym wypadku nie robi. Słuchałem z wytężoną uwagą, a satysfakcja rosła i rosła. No, naprawdę. Kapitalnie to grało. Jedna tylko, już wspomniana, rzecz jest tak specyficzna, że trzeba przed zakupem koniecznie ją sprawdzić. Jak mówiłem bas jest także przestrzenny, a nawet super przestrzenny, co oznacza, że nie ma takiego normalnego „punchu”, że dźwięk się nie zawęźla, nie ma tradycyjnego w same końce perkusyjnych pałek pozbieranego łomotu. Podkreślenie obszaru wewnętrznego bębnów aż jest nieprzyzwoite, podobnie jak odpowiedź desek sceny czy dźwięk kastanietów. Nie ma dźwiękowych plamek, dźwiękowych punktów, dźwiękowych pięści. Wszystko rozpisuje się na trzy wymiary, zajmuje większy obszar, bardziej się rozciąga, rozchodzi, ogarnia. A wraz z tym każde „bum!” staje się inne, mniej ściśnięte, mniej zbite w sobie. I mnie takie się właśnie podoba, ale ktoś może woleć tradycyjne, niczym bębnienie palcami po blacie.

Pozostałe rzeczy także okazały się świetne, ale już zwyczajniejsze. W sumie to dobrze, bo gdyby wszystko miało się okazać odmienne, owej inności mogłoby już być za dużo.

Dźwięk zawisał na prawidłowej wysokości, nie ścieląc się po podłodze ani nie uciekając pod sufit. Był mimo tego wzmożonego promieniowania należycie gęsty, bardziej ciepły niż zimny i bardzo dokładnie do końca wypowiadany, z długim podtrzymywaniem wybrzmień. Głosy ludzkie głębokie, mocne, wyraziste i doskonale wyodrębnione z tła, które to wyodrębnienie najbardziej zwracało uwagę. Podkreślony też rytm, mocnym pulsem zaznaczający swoją obecność; a wszystko muzykalne i ze swobodą oddechu. Scena cała za linią głośników i o bardzo wyraźnej głębi, a przede wszystkim z tym przykuwającym uwagę dokładnym wymierzaniem odległości. W efekcie naprawdę super i pełen jestem uznania. Zwłaszcza że czuć było czas cały zew tej przestrzeni oraz wyraźna towarzyszyła temu magia, jako że dźwięki całkowicie zatracały powiązanie z głośnikami, stając się bytem samoistnym, powiązanym tylko z przestrzenią. W efekcie słuchacz przez taką scenę i jej magię zostaje dosłownie pożarty, mimo iż dźwiękowy teatr odstawia przedstawienie tylko za linią głośników.

Można by się długo rozwodzić nad uwarunkowaniami kolumn tubowych ale jedno jest pewne kolumny JWS za swoje 7,5 tysiąca złotych bardzo dają radę!

Kolejny pozytyw to szczegółowość – jednocześnie dobitna i operująca też doskonale wyodrębnianymi szczegółami o dużych rozmiarach, a nie jakimiś nieokreślonymi punkcikami czy pyłkami. Naprawdę super to sprawa, jak takie głośniki tubowe potrafią wszystko budować na obraz brył i czynić dobrze widocznym. A tu na dodatek nie było czasami słyszalnego u tub zwolnienia, mimo iż wybrzmienia długo były podtrzymywane a kubiczność aż tak staranna. Do tego jeszcze super stereofonia. Nie aż taka jak u Albedo Aptica, ale zdecydowanie lepsza niż u przeciętnych głośników, nawet takich uchodzących za bardzo dobre. Z wielką przyjemnością przyglądałem się dźwiękowym łukom przelatującym pomiędzy głośnikami, które zazwyczaj występują jedynie w postaci szczątkowej, a często nie ma ich wcale.

Z kolei jadąc badawczo po paśmie dostajemy rewelacyjne soprany, bo jednocześnie strzeliste, całe rozpisane na przestrzeń i bardzo miłe dla ucha. Średnicę w akustycznej oprawie a mimo to naturalną – ciepłą i powabną; a bas znów cały w przestrzeni, ze zdecydowaną przewagą tego przestrzennego atrybutu nad zwięzłym bum! W przypadku dużych bębnów taka dominacja przestrzeni szczególnie była korzystna, a nawet podziw budząca. Bębny taiko czy stopa perkusyjna – palce lizać. A wszystko w dużym formacie, z dużymi źródłami, bez najmniejszego problemu z wypełnieniem pokoju dźwiękiem.