Recenzja: Hijiri SM2R „Sound Matter”

Opukiwanie uchem

   Humor mnie naszedł sarkastyczny, zwykłe tytuły mnie nudzą. (Może za dużo w życiu widziałem i krew mi od tego skisła?) Ale to nie jest całkiem złe, taki humor na starcie odsłuchów, bo jeśli kabel fantastyczny (a takim właśnie go głoszą), winien humor poprawiać. Postanowiłem go przymierzyć do dwóch konkurencyjnych przewodów – do tego pierwotnego Harmonix X-DC350M2R, którego sam używam, oraz do cztery razy (sic!) droższego flagowego Acoustic Revive, który też ma być oceniany. (Dlatego w odniesieniu do niego tylko migawkowe uwagi, żeby nie spalić recenzji.)

Kable przeszły dwie sesje porównawcze, obsługując seriami przetwornik Matrix Audio X-Sabre PRO MQA i odtwarzacz Ayon CD-35 II. Wynik przedstawię zbiorczo, sesje nie wykazały różnic.

Najpierw wypiszę w punktach różnice odnośnie poprzednika, który był trochę tańszy, ale jak uwzględniać inflację, to nie. W punktach, gdyż tych różnic tak wiele, że gdyby próbować z nich konstruować narracyjny ciąg opisowy, pogubiłbym się w tym i ja, i czytelnik.

– Nowy Hijiri „Sound Matter” przepuszcza przez siebie względem Harmonix X-DC350M2R nieznacznie więcej energii, skutkiem czego podłączone nim urządzenia zaczynają grać głośniej, dynamiczniej i żywiej. Różnica jest bardzo mała, ale zauważalna.

– Dodatkowa porcja energii mocniej zaznacza się także w tym, że dźwięk zyskuje wyższe ciśnienie – rodzi się bardziej ciśnieniowe medium.

– Zaznacza też – i to już nie jest marginalne ani małe – większa brzmieniowa otwartość i przeźroczystość tego medium; wraz z czym mocniej czujemy obecność wykonawców, pomimo iż poprzednik był pod tym względem prima sort. Z Hijiri „Sound matter” patrzymy jednak na nich jakby przez czystsze powietrze, widzimy ich zatem wyraźniej, stają się bardziej oczywiści.

– Ten sam czynnik czystszego powietrza powoduje lepsze widzenie dalekich planów, większy ich udział w spektaklu.

– Łącząc się z lepszym ogniskowaniem źródeł dźwięku daje też lepszą holografię.

– Nie mniej istotne także to, że owa czystość i przezierność powoduje wzrost klarowności melodycznej – poszczególne dźwięki stają się anatomicznie lepiej opisane, a także lepiej pokazujące sposób wzajemnego wiązania. Efektem bogatsza całościowo architektura brzmieniowa i lepsza kompozycja formy melodycznej w czasowym jej rozwijaniu.

– Harmonix był mniej zróżnicowany kolorystycznie – poszczególne dźwięki bardziej były do siebie upodobnione; tworzące w tym podobieństwie bardzo miły dla ucha jednorodny brzmieniowy obraz, ale stylistycznie bardziej ubogi i słabiej eksponujący detale. Brzmienie następcy jest bardziej swobodne, różnorodne i lepiej oddające niuanse.

– Jeszcze ważniejsze to, że lepiej wyosabniające dźwięki z tła.

– Kolejna ważna różnica – soprany w wydaniu Hijiri są bardziej trójwymiarowe, w efekcie mniej krzykliwe, choć nie mniej przenikliwe i wysoko docierające. (W kółko powtarzam, że im bardziej rozprowadzany na przestrzeń sopran, tym szlachetniejsze brzmienie.)

– Są także bardziej dźwięczne i w tej dźwięczności złożone.

– Dźwięki Hijiri dają wrażenie lepszej koordynacji czasowej. (I stąd ta lepsza melodyka.) Dokładniej przedstawione i lepiej na swoje miejsca wskakujące, ładniej następują jedne po drugich. (Może tylko dlatego, że są architektonicznie bogatsze, ale wrażenie jest osobne.)

– Wybrzmienia u Hijiri lepiej oddają formę przestrzenną – zawieszenie w przestrzeni źródeł, kubatury pomieszczeń, głębię sceny i holografię.

– Dzieje się tak, pomimo iż pogłosy są u Hijiri mniej obfite; relacje dźwięki-pogłosy przesuwają się po użyciu nowego kabla w stronę dźwięków.

– Światło nowego ma także bardziej dzienną barwę, w efekcie czego wyraźniej oświetla, przy czym zupełnie nie jest ostre. Zarazem też nie mleczne – dobitnie podkreślające efekt przeźroczystości.

– Wymienione atuty Hijiri bardziej ożywiają w jego wydaniu przestrzeń.

– Nade wszystko zaś powodują dobitniejszy realizm.

– Architektoniczna większa złożoność i lepsza koordynacja czasowa w połączeniu z większą transparentnością, to w realizacji z udziałem Hijiri prawdziwsze ludzkie głosy.

– Odnośnie których bardzo ważne też to, że dzięki bardziej przestrzennym sopranom zanika efekt sztucznej sopranowej przymieszki w przypadku tych, które takiej same z siebie nie mają.

– Bas wraz z Hijiri nie tylko niesie więcej energii, ale też schodzi niżej.

– Co powoduje całościowy efekt trochę niższego brzmienia, ale nie ciemniejszego – wręcz przeciwnie.

– Cały dźwięk przy Hijiri piękniej się niesie. Ten kabel na pewno bym wolał.

Tyle o relacji dawniejszy-teraźniejszy głównego nurtu kabel zasilający od Combak Corporation. Na koniec jedno słowo o relacji między tytułowym Hijiri SM2R „Sound Matter”, a czekającym na recenzję Acoustic Revive Absolute POWER-CORE. Ten czekający jest podobny, brzmieniowo niemal identyczny, lecz bardziej agresywny sopranowo.