Recenzja: Final D8000 Pro Limited Edition

Budowa

ale pady na przykład inne.

   I tak doszliśmy do modelu z tytułu – do Final D8000 PRO Limited Edition. Te słuchawki to z założenia efemeryda, ma powstać dwieście sztuk. Na razie powstały dwie – jedna do kolekcji samego Final, ich pamiątkowej gabloty; druga do objazdu po świecie. Ten objazd zaczął się w Monachium, gdzie na odrodzonym po pandemii High End Show były prezentowane z towarzyszeniem prelekcji, lecz nie udało mi się dotrzeć do nikogo, kto by tej prelekcji uważnie wysłuchał, a ta szczątkowa na YouTube, nie dość że po francusku, to też niewiele mówi. Z pewnością stały się trzy rzeczy: dano na wyposażenie czarny neseser w miejsce brezentowego futerału, zmieniono metal używany do modelowania przetwornika i zmieniono materiał padów. O metalu wiele nie powiem – być może chodzi tylko o to, że dotychczasowy stop aluminium i magnezu pokryto dodatkowo warstewką złota, ale to tylko domysł. Faktem jedynie, że był srebrzysty, a tu z pewnością jest złocisty. Co jest zaś niewątpliwe, to zmiana pokrycia padów: w miejsce mechatej, perforowanej Alcantary[1] zjawił się japoński papier.

   Tzw. bibuła japońska to ręcznie czerpany papier znany pod oryginalną nazwą „washi”, materiał ceniony za wyjątkową jakość. Powstający z naturalnych włókien roślinnych – z łyka kozu (broussonetia papyrifera) lub gampi (wickstroemia canescens) albo krzewu mitusama (edgeworthia papyrifera), dzisiaj najczęściej zawierający minimalne ilości dodatków chemicznych zapewniających wysoką suspensję (wytrącenie) włókien, jako substytut stosowanego historycznie śluzu z korzenia hibiskusa (hibiscus manihot). Nadzwyczajną trwałość tłumaczą spilśnieniem długich nici roślinnych w następstwie wielokrotnego czerpania (technika „nagashi-zuki”), dzięki czemu mimo cienkości staje się washi wyjątkowo wytrzymały na rozrywanie i zaginanie; może być zaginany i składany bez uszkodzenia niemalże nieskończoną ilość razy. (Za „Ramy Kultury”)

    Z papieru japońskiego, którego na przestrzeni 1400 lat od wynalezienia powstało mnóstwo odmian, sporządza się nie tylko rzeczy tak dla papieru oczywiste jak karty książek i ozdobne opakowania. Powstają z niego origami, żyrandole, wypełnienia dla ram drzwiowych, latawce, litografie, banknoty, elementy mebli, kimona, pościel, nawet narzędzia. Nie tylko trwały, ale też wytworny i przyjemny w dotyku, zapobiegający także poceniu, znajduje mnóstwo zastosowań i na liście surowców najwyższej jakości zajął bardzo poczesne miejsce. W przypadku słuchawek Final D8000 PRO Limited wynaleziona w 1970 roku przez Miyoshi Okamoto alcantara ustąpiła miejsca wynalezionemu w VI w n.e. papierowi washi – tradycja i naturalizm roślinnych włókien wyparły syntetyczne włókna nowoczesności.

W centrum muszli pojawił się też złoty kolor.

    Tyle teorii i ogólników, a oglądając i dotykając tych padów dałbym się pociąć na żyletki, że nie są z żadnego papieru, tylko lekko mechatej i stosunkowo grubo tkanej włókniny. Ale jeżeli papieru japońskiego są aż setki rodzajów, to może jest i taki. Nie znam się, toteż nie będę dyskutował, tym bardziej, że nie ma z kim. Nie ma kogo zapytać o materiał tych padów, a sam mogę napisać, że w praktyce to, papierowe albo nie, pokrycie się sprawdziło; materiał – jakiego pochodzenia by nie był – jest w dotyku chłodny i miękki, a przy tym przyjemnie gładki, choć z wyczuwalną pod tą gładzią fakturą grubo tkanej materii.

    To wszystko, co mogę napisać w odniesieniu do zmian technicznych, dorzucając do tego zmianę ceny, która z równych czterech tysięcy euro urosła do €4300. Niespecjalnie zatem urosła, tak jak niespecjalne są zmiany techniczne, a teraz o brzmieniowych.

[1] Alcantara to wynalazek japoński produkowany we Włoszech.