Recenzja: EAR Yoshino HP4

Odsłuch: Przy komputerze ze słuchawkami o wysokiej impedancji

Impedancja nie ma znaczenia.

   W tej roli wystąpiły tylko jedne, ale dla rynku najważniejsze. Mowa oczywiście o Sennheiser HD 800.

Przed chwilą się zagalopowałem, napisałem niemalże wszystko. Ponieważ przy wysokim omażu sytuacja się powtórzyła, odłóżmy na momencik  samo brzmienie i zacznijmy od tego, że dwa rodzaje gniazd słuchawkowych w EAR są rzeczywiście dwoma rodzajami. To znaczy HD 800 zagrały zdecydowanie lepiej z tych do nich skierowanych; nie tylko wyraźnie głośniej, ale też głębiej, płynniej i dużo lepiej akustycznie. W ich przypadku akustyka dołączyła do melodyki, dźwięczności i żywości jako czwarty as atutowy. (W bridżu może być tylko jeden, lecz w tej rozgrywce były cztery.) Co nie oznacza, że próbowane poprzednio miały jakiś akustyczny mankament, ale poza HEDDphone ich akustyczny składnik aż tak się nie narzucał. U HD 800 natomiast także był główną dominantą, i było czymś frapującym móc uczestniczyć w tym spektaklu. Umiarkowany pogłos, a mimo tego wnętrza dosłownie pchały się przed oczy. Każda muzyka była „gdzieś” i każde „gdzieś” odwzorowane starannie. To było słychać w pierwszej sekundzie i oprócz tego tę muzykę, którą już opisałem. Trochę ściemnioną, klimatyczną, intrygującą, z brzmieniową głębią i emocją. A przy tym znowu nie męczącą, taką na długie wieczory. Detaliczność najwyższej próby i tak związana z melodyką, że słychać było jak grający sonatę Mozarta (K. 331) Glenn Gould autentycznie śpiewa, a nie tylko coś mruczy. I jeszcze jedno warte podkreślenia – energetyczna strona brzmienia Sennheiserów napędzanych przez EAR okazała się całkiem bliska tej nieporównywalnej do innych z Ultrasone T7. Nie było aż takich ciśnień i aż takiego grzmotu, ale tylko nieznacznie słabsze. I do tego stopnia nieznaczne, że dopiero po po dłuższym czasie zacząłem sobie zdawać sprawę, że słuchane przed chwilą Ultrasone wcale nie były dużo potężniejsze; jedno brzmienie przeszło tu w drugie bez wyraźnego jakościowego schodka.

Zapotrzebowanie na moc zasadniczo też.

A jak pisałem nie tak dawno, podwyższona dawka energii jest jedynym remedium na nudę. Kiedy ze słuchawkami mniej energetycznymi czujemy przesyt muzyką, te dające energię wyższego poziomu okazują się wciąż ciekawe. Z EAR wszystkie grają energetycznie, chociaż dla AKG K1000 i Susvar (słuchawek jak głośniki) będzie tej energii za mało w sensie całkowitego spełnienia. Natomiast dla często trudnych dla wzmacniaczy Sennheiser HD 800 była to energia ekstatyczna. Tym bardziej wraz z tym satysfakcjonowały niezwykłe cechy melodyczne oraz złożoność brzmienia. Jeszcze bardziej przy odtwarzaczu.

Porównanie z Twin-Head przy odtwarzaczu

   Po to recenzent ma swój sprzęt, żeby móc porównywać. Po to ma wzmacniacz i słuchawki. Tak się składa, że mam słuchawkowy wzmacniacz referencyjny, dopracowany do maksimum. Ale wraz z tym dopracowaniem paradoksalnie osłabiony, ponieważ najpiękniejsze brzmienie zwykło się upatrywać w dużych triodach, a spośród nich w 45᾽. A to są duże triody, ale o relatywnie małej mocy, najmniejszej spośród takich. Dlatego Twin-Head nie nadaje się na przykład do HEDDphone, je napędzam końcówką mocy. (Grają z Twin-Head bardzo dobrze, ale jeszcze nie do wiwatu.) EAR tej mocy ma trochę więcej – akurat tyle, by zagarnąć te prądożerne AMT w rewir fantastycznego brzmienia. Ale odnośnie też niełatwych Sennheiser HD 800 Twin-Head ma swój arsenał – on był kiedyś  konstruowany z myślą o słuchawkach wysokoomowych. Radzi więc sobie, mimo nie najwyższej mocy, z takimi wręcz referencyjnie, toteż dla EAR był jak nemezis, coś nie do pokonania. Rzeczywiście nie został pokonany w porównaniu łeb w łeb, ale trzeba mieć na uwadze, że Twin-Head jest maksymalnie przerobiony i ma same szczytowe lampy vintage. A EAR miał tylko sprzedażowe, podczas gdy w Internecie są porady, że lampy trzeba zmienić. A także to, że zmienić bardzo łatwo, też mowa jakich użyć. Jak gra z takimi, tego nie wiem, ale i bez zabawy z lampami zagrał rewelacyjnie. Minimalnie tylko ustąpił podrasowanemu do maksimum, trzykroć cięższemu i dzielonemu konkurentowi. Różnice były bardzo małe zarówno w odniesieniu do Sennheiser HD 800, jak i Ultrasone T7, które wziąłem do dogłębnej obróbki porównawczej jako przykłady wysoko i nisko omowych.

Różnice dotyczyły wyłącznie trzech aspektów:

• Brzmienie Twin-Head było nieznacznie głębsze – głębokie maksymalistycznie, aż do granic przesady.
• Było też nieco niższe tonalnie – bardziej angażujące czynnik basowy.
• Prócz tego było sopranowo gładsze, mimo sopranów wystrzelenia – brzmienie EAR w porównaniu śladowo soprany podostrzało.

I do każdych brzmieniowo pasuje.

Tyle różnic na bazie tego, że cenę Twin-Head szacuję na pięćdziesiąt tysięcy i jest konstrukcją dużo większą. Do stawiania na biurku zupełnie się nie nadaje, chyba że takim prezesa banku. Poza tym nie jest produktem rynkowym; doprowadzenie go do takiego stanu to kilkaset godzin pracy trzech specjalistów i cała paka drogich części plus komplet optymalnych lamp. A gdyby EAR Yoshino też dać sugerowane lepsze lampy, kto wie, czy z tej nieznacznej przewagi cokolwiek by zostało. Dlatego mogę przejść do podsumowania i napisać