Recenzja: Burmester 082 Vollverstärker

Odsłuch cd.

Większość nabywców tego nie zobaczy, ale dla Niemieckich inżynierów nie ma to znaczenia.

Odnośnie samego dźwięku. W dużej mierze już go scharakteryzowałem, jako nośny i powietrzem nasycony, niczym jakiś eter. I przyznam, niemało to było zaskakujące, ponieważ jedną z obiegowych prawd audiofilizmu jest przesąd, że tranzystor ma zawsze więcej basu niż lampa. Jeszcze przed porównawczym odpaleniem własnego Twin-Head z Croftem pewny byłem że pokaże więcej basu i dźwięk bardziej w konkrecie osadzony a mniej nośny, chichrając się przy tym w duchu z tych wszystkich, którzy z pompatycznym zadęciem przy każdej sposobności podkreślają jaki to lampa bas ma mizerny, a tranzystor, to panie – ho, ho, jakiego basu ma kawał i ten tego, sam pan rozumiesz. Tymczasem nic z tych rzeczy. Burmester wszystko uspójniał i rozwiewał dźwięki po całej scenie, a lampy  mruczały nisko i lokalnie niczym jakiś przerośnięty trzmiel. Ciekawym zjawiskiem było przy tym, że w pierwszych minutach wzmacniacz grał całkiem zwyczajnie, a dopiero z upływem czasu saturacja i nośność dźwięku narastały.

To wszystko może być oczywiście przypadkiem pojedynczym i z innymi głośnikami oraz okablowaniem Burmester może zagrać zupełnie inaczej, a nawet sam go słyszałem inaczej grającym na Audio Show, ale recenzja jest zawsze pewną konkretną przypowiastką o pewnych konkretnych realiach i z tego należy zdawać sprawę a nie jakichś domniemań czy imaginacji. Przy tym Cairn jest odtwarzaczem o bardzo mocnej podstawie basowej, tak więc od tej strony nie miał Burmester żadnej krzywdy. A nie chodzi tu o to, że nie produkował on basu, tylko że całościowy przekaz miał inny, nieco, a może i bardziej niż nieco dla wzmacniacza tranzystorowego nietypowy. O tyle nie jest to dziwne, że Burmester jest właśnie nietypową marką, tylko taką ze swoją legendą i ideą, i właśnie do tej idei chciałem teraz nawiązać.

Jeszcze tylko chwila, i Burmester rozwieje wszelkie wątpliwości.

Tą ideą, jak już pisałem na wstępie, jest perfekcja techniczna oraz jak najdalej sięgający realizm. Żadnych czarów, sam konkret. I w sumie tak jest, i zarazem też nie jest. Bo z jednej strony faktycznie: w dźwięku nie ma żadnego ocieplenia, osłodzenia, przeciągnięcia, akcentu na coś bądź uwydatnionego światłocienia. Wszystko jest doświetlone jasnym, przyjemnym światłem, wyraźnie określone i mające konsystencję wody źródlanej a nie bulionu. Ale właśnie – tak jak źródlaną wodę nasącza się CO2, żeby mus był, a w konsekwencji smakowy czar miała, tak Burmester 082 nasącza dźwięki powietrzem i rozprasza je po całym pomieszczeniu, robiąc z tego spektakl a nie przyziemne plim, plam, plum. Przy całym tym zarzekaniu się odnośnie realizmu jest to zatem rodzaj tranzystorowej magii, a w każdym razie wczoraj w nocy, kiedy tego słuchałem – był.

Odnośnie samego konkretu. Dźwięki są wyraźne i wypośrodkowane. Nie ciepłe i nie zimne, nie słodkie i nie cierpkie, nie śliskie i nie kłujące, nie przyciemnione i nie rozjaśnione. Są wycentrowane. Nie ze wszystkim idą jednak za arystotelesowską zasadą złotego środka. Są mianowicie szybkie. To się natychmiast narzuca – dźwięk jest bardzo szybki. Nic się nie spóźnia, nie zostaje rozwleczone. To nie dzisiejsze PKP, tylko przedwojenna lukstorpeda. (Przed II wojną istniało coś takiego i można było koleją dojechać z Krakowa do Zakopanego w dwie godziny, a nie jak teraz „ekspresem” w cztery.) Rytm, dynamika, szybkość muzycznego działania, to bardzo uwydatnione cechy Burmestera 082.

Chociaż, czy przy tej renomie można mieć jakiekolwiek?

Dźwięki nie tylko są szybkie, ale także bardzo rytmiczne. Akcenty czasowe lokują się, podobnie jak stereofonia, na bardzo wysokim poziomie. Wszystko dzieje się szybko i do taktu.