Recenzja: Avatar Audio Holophony № 4

   Poniekąd w kontrze do czesko-włoskich Xavian Madre Perla, tym razem oferujące najwyższą jakość, a niezbyt drogie, polskie głośniki, w odniesieniu do których – kto by pomyślał? – Polska to teraz kraj wiodący. Nie bójmy się tego głośno powiedzieć:  tak jest, możemy się tym szczycić. Wystarczy rzucić okiem na listę zrecenzowanych tutaj kolumn, by zyskać tego świadomość. Poczynając od A jak Avatar czy A jak Audioform, po Z jak Zeta Zero – kraj między Bałtykiem a Tatrami głośnikami wysokiej jakości stoi. Nie brak w tej polskiej ofercie kolumn drogich i bardzo drogich, jak przykładowo rewelacyjne D jak Destination Audio, ale większość jest tania lub średnia – z oczywistych powodów. Recenzowane teraz Holophony № 4 należą do wyższych cenowo rejonów szeroko rozumianej przystępności, tak na samym przełomie ze stanem dostępności średniej. Same głośniki to dwanaście i pół tysiąca, dedykowane standy cztery osiemset; z elementarnej arytmetyki wyskakuje siedemnaście trzysta za komplet. Już zatem nie całkiem tanio, ale jeszcze nie całkiem średnio, jako że teraz średnio drogie kolumny kosztują ponad dwadzieścia. Powyżej rozpościera się kosmos cenowy o wymiarze może jeszcze nie trans-galaktycznym, ale już międzygwiazdowym. Pięć i sześć nawet zer za cyfrą początkową, jako następstwo faktu, po przytoczeniu którego każdy tak zwany „liberał” natychmiast bierze nogi za pas. Nie odmówię więc sobie złośliwej satysfakcji z przytoczenia tej porażającej maksymy, której niestety nie wiem kto jest autorem, ale ktoś polskojęzyczny. Brzmi: „Z konfrontacji kapitalizmu z komunizmem zwycięsko wyszedł feudalizm.”

Tego nasz, pożal się Boże, „liberał” (jak sam o sobie głosi do wtóru z pseudoliberalną propagandą) nie może ścierpieć ani chwilę, ani też nawet nie jest w stanie przyjąć tego do wiadomości choćby na polemiczną potrzebę. To go natychmiast niszczy mentalnie, przed tym ucieka na złamanie karku. Albo, jeżeli w ręku ma cenzurę, to jej natychmiast użyje. Te wielkie gmaszyska korpo, przez szklane fasady których możemy podziwiać pańszczyźnianych chłopów XXI wieku, w takiej interpretacji feudalnej natychmiast go demolują. Bo on, ich nadzorca na usługach feudała (pojedynczego lub grupowego) ma przecież siebie za demokratę i tolerancji ostoję, a że od korporacyjnego chłopa i korporacyjnej wieśniaczki zarabia wiele razy więcej, to przecież jak najbardziej słusznie – wszak jest mądrzejszy i bardziej starający. I lepiej zna angielski. (Te urojenia wyższościowe na bazie angielszczyzny… Komedia naszych czasów!)  Tak przy okazji angielszczyzna to język wyszczekany i nawet dość melodyjny, ale zalatujący plebsem. Akurat coś dla korporacji, dla dzisiejszego latyfundium. W krótkich i wyszczekanych słowach można poinstruować niewolnika i w krótkich go poniżyć. Dobrze więc, że to pomału znika, pracownik zyskuje siłę.

Porzućmy ekonomię, na której, podobnie jak na polityce i kulturze, każdy sam zna się najlepiej. Holophony № 4 są w każdym razie do łyknięcia przez coraz liczniejszych nabywców; pytaniem zatem pozostaje, czy to łykanie interesem? Na to spróbuję odpowiedzieć.

Przedtem, tylko dla przypomnienia, bo dwa razy o firmie już było – Avatar Audio to przedsięwzięcie z polskich pól i lasów, i jak przystało na lokalizację usiłujące z wszystkich sił zbliżać dźwięk do natury. Nie żeby w nim ćwierkały ptaszki i chrobotały chrabąszcze, tylko żebyś był jak na prawdziwym koncercie, i to najlepiej w pierwszych rzędach. Cezariusz Andrejczuk – spirytus movens przedsięwzięcia – zjeździł świat i zasiadał w wielu filharmoniach, a że ucho i pamięć muzyczną ma nie lada, całkiem serio próbuje odtwarzać dźwięk z tych odwiedzanych muzycznych świątyń w swych kolumnowych dziełach. Od strony kontrolnej własne uszy, zaś od technicznej korzystanie z głośników od dawna nieprodukowanych o dużych, celulozowych membranach. Kto takie głośniki słyszał wie, że są niesamowicie czułe, więc jeśli chcemy oddać najdelikatniejsze drgania powietrza, to będą idealne.