Recenzja: Avantgarde Acoustic XA Integrated

Budowa i wygląd

A oto i obiekt naszej recenzji – Avantgarde Acoustic XA.

   Z kolumnami Duo Grosso spotkanie miało już miejsce, tak więc tylko przytoczę wcześniejszy opis:

Głośniki tubowe stanowią głośnikową arystokrację, szczycąc się wyjątkowo wysoką kulturą brzmienia, wyjątkową też skutecznością, znakomitymi parametrami i byciem najstarszą formą urządzeń głośnikowych, stosowaną już w pierwszych patefonach. A tuby Avantgarda są podobnież najlepszymi na świecie i z całą pewnością wytyczyły trend odwrotny do mody, w czasach gdy los głośników tubowych wydawał się przesądzony. To była odważna decyzja, a odwaga tym razem popłaciła. Tu i teraz będzie owe tubowe Avantgarde reprezentował wysoki model Duo Grosso, najbardziej zaawansowany technicznie o przeznaczeniu do pomieszczeń mających powierzchnię pomiędzy dwadzieścia a trzydzieści metrów kwadratowych. Jest to jak zwykle u tej firmy konstrukcja półaktywna, wykorzystująca w każdej kolumnie dwa 250-watowe wzmacniacze napędzające 17-centymetrowy głośnik średniotonowy, mogący schodzić wyjątkowo nisko, bo aż do poziomu 170 Hz; tubowy tweeter sterowany cewką o trzykilogramowym magnesie, wyposażony w ultracienką diafragmę; oraz subwoofer SUB231, wykorzystujący dwa 30-centymetrowe głośniki niskotonowe o mocy 600 Watt (RMS) każdy, potrafiące reprodukować niskie częstotliwości do aż 18 Hz włącznie. Tak nisko zatem, że praktycznie poza zakres słyszalności, lecz jak najbardziej w obrębie bezpośredniego oddziaływania fali akustycznej na słuchającego i jego otoczenie. Oddziaływania przez dotyk.

Sekcja aktywna oferuje trzy główne pozycje filtra subsonicznego – »high«, »mid« i »low« –  z precyzyjnym, dwudziestozakresowym w każdej z nich dostrojeniem, zmieniającym na sześćdziesiąt łącznie możliwych sposobów charakterystykę dolnej zwrotnicy, a także dwadzieścia stopni wzmocnienia, pozwalając bawić się bez końca ustawieniami. Umożliwia także wykorzystanie wzmacniaczy zewnętrznych poprzez złącze XLR, gdyby ktoś uznał, że warto wypróbować inny wzmacniacz. Clou całego układu jest jednak duży, pasywny głośnik tubowy, zasobny w technologię Omega, czyli wielką, 108-decybelową skuteczność i prostszą, a przy tym efektywniejszą konstrukcję zwrotnicy. Jak zapewnia producent, posiada on cztero i półkrotnie większą precyzję modelowania dźwięku od głośników nietubowych przy imponującej stromiźnie zbocza 18 decybeli na oktawę. Tak więc żartów nie ma i wyzwanie zostało rzucone. Tuby mają być najlepsze na świecie i basta.

I trzeba od razu powiedzieć, że ów obiekt jest monumentalny!

W tej recenzji postacią centralną staje się wszakże nie sam głośnik tylko wzmacniacz zintegrowany Avantgarde XA Integrated, będący najnowszym produktem w ofercie firmy. Stanowi wersję scaloną oferowanego wcześniej wzmacniacza dzielonego, także sygnowanego literami XA, oznaczającymi eXtreme Amplifier. Albowiem jest to właśnie wzmacniacz całkowicie maksymalistyczny, mający z założenia za zadanie napędzić sekcję tubową najlepszych na świecie głośników Avantgarde. Dzięki ich ogromnej skuteczności uwolniony od potrzeby bycia mocarnym, za to zmuszony dorównać ich ekstremalnej jakości. Próby takiego dorównania dokonało Avantgarde w domenie tranzystorowej, z uwagi na chęć eliminacji wszelkich zakłóceń mogących płynąć od lamp, co jest według mnie zbytkiem ostrożności, ale w końcu rzecz nie polega na byciu lampowym albo tranzystorowym, tylko na wybitnym brzmieniu.

By takie super wybitne brzmienie od tranzystorów uzyskać, sięgnięto zarówno po rozwiązania tradycyjne jak i całkowicie nowatorskie. Tradycyjne to kondensatory Black Gate, w tym wypadku specjalnie wyselekcjonowane, z pomierzonymi parametrami, a zatem droższe. Nabyte w dużej ilości na zapas, jako że już nie produkowane, co bardzo jest dziwne, ale dziwactw naszemu światu nie brak. Nowatorskie jest to z kolei, co normalnie zwie się potencjometrem, a co tutaj ma postać specjalnej drabinki rezystancji z 48 opornikami przełączanymi przez tranzystory. Tworzą one aureolę świetlnych kropek wokół potężnego pokrętła skrywającego silnik, co stanowi wyróżnik stylistyczny. Ma ten silnik lekką bezwładność, w każdym razie ten w testowanym egzemplarzu miał, lecz z uwagi na dość wolne narastanie nie jest to niebezpieczne. Poza tym podczas konsultacji telefonicznej z producentem dowiedziałem się, że pod przednią osłoną potencjometru znajduje się śruba regulacyjna, którą wystarczy lekko zluzować by silnik ciągnął słabiej i wysterowanie stało się precyzyjne. Nowatorstwo obejmuje także w przypadku wersji dzielonej pracę w trybie bateryjnym, możliwym do stosunkowo łatwego zastosowania w sytuacji, gdy trzeba wysterować głośnik o gigantycznej skuteczności. Ale i tak wersja dzielona osiąga moc 150 W, natomiast recenzowana tutaj integra nie jest bateryjna, tylko pracuje metodą tradycyjną w oparciu o wielki toroid, uzyskując w czystej klasie A bez sprzężenia zwrotnego moc zaledwie 2 x 1,1 W/16 Ω. Dla mających 108-decybelową skuteczność tub to jednak w zupełności wystarcza., a gdyby ktoś potrzebował większej mocy, Avantgarde XA Integrated może mu jej dostarczyć w dawce 2 x 120 W/4 Ω w klasie AB, przy czym przełączenie z klasy A do AB odbywa się automatycznie po wykryciu zwiększonego poboru.

Ogromne wrażenie sprawia również dbałość o szczegóły, która jest wręcz popisowa.

Z innowacji ważny jest też objęty patentem system zabezpieczenia przed pojawieniem się niszczycielskiego dla głośników prądu stałego, a także szczególnie skuteczne odcięcie elektroniki od wibracji, uzyskiwane zarówno dzięki ważącej ponad osiemnaście kilogramów aluminiowej obudowie zewnętrznej, jak i specjalnej, także aluminiowej, skorupie wewnętrznej, ważącej kilogramów dziesięć. Tak więc mamy do czynienia z podwójną warstwą ochronną, obejmującą dwoma aluminiowymi odlewami wrażliwe na drgania elementy elektroniki, a łącznie jest to prawie trzydzieści kilogramów masy, zdolnej swą bezwładnością dwuetapowo niwelować drgania, wspieranej odpowiednią konstrukcją zawieszenia.

Co się tyczy samej idei schematu, to jak zawsze w przypadku wzmacniaczy dążących do ideału obowiązuje zwięzłość i prostota. Krótkie ścieżki, brak sprzężenia zwrotnego, maksymalnie czysty sygnał na wejściu, eliminacja zakłóceń. Łatwo powiedzieć, gorzej wykonać. We wzmacniaczach z sygnaturą XA – zarówno tym dzielonym jak i integrze – sięgnięto po rozwiązanie wyjątkowe. W ich obwodach prąd płynie nieustannie, a nie tylko pojawia się wraz z sygnałem. Tak więc całkiem nie miałem racji pisząc, że recenzowany wzmacniacz pracuje metodą tradycyjną. Ani trochę. Sygnał nie wyzwala tutaj wzmocnienia, a jedynie je moduluje. Prąd bez przerwy krąży w obwodzie, a tylko raz w czystej formie jest ciszą, a raz w zaburzonej muzyką. Dla lamp faktycznie byłoby więc trudne zachowanie w tak skonstruowanym wzmacniaczu całkowitego milczenia – i dlatego tranzystor.

Bryła XA Integrated jest potężna, a waga do wyglądu odpowiednia, wynosząca ponad 40 kilogramów. Estetycznym wyznacznikiem jest tak jak sam kształt nadnormatywnie wielkie pokrętło potencjometru oraz pusta, gdy nie liczyć niewielkiego logo, połać panelu. Panel ten jest oferowany w szerokiej gamie wykończeń i kolorów, ponieważ producent wychodzi z założenia, że klient płaci, klient wymaga. Na samym dole, niczym szlaczkiem, podkreśla go rząd sześciu podświetlanych, zapadkowych przełączników, aktywujących całość i poszczególne wejścia, a po prawej rozświetla wielkim świetlnym pierścieniem wokół potencjometru informator barwowy; luminacją w błękicie informujący, że wzmacniacz stabilizuje się po włączeniu, bądź znajduje w trybie »Mute«, albo do aktywowanego wejścia nie zostało nic podłączone. Białą natomiast oznajmia gotowości do pracy bądź jej wykonywanie. Na obrzeżach przedniego panelu umieszczono profesjonalnym wzorem potężne uchwyty ułatwiające przenoszenie masywnego stwora, nawiązujące wyglądem do potencjometru i pilota.

Na tylnej ściance rozlokowały się trzy wejścia RCA, z których każde ma inną czułość, oraz dwa XLR. Też oczywiście terminale głośnikowe, gniazdo zasilania z włącznikiem głównym i panel bezpieczników. Jest również gniazdo dodatkowego uziemienia, a także dwa dodatkowe metalowe uchwyty, ułatwiające przenoszenie wzmacniacza przez dwie osoby. Dopełnieniem jest pilot, korelujący kształtem z pokrętłem potencjometru i przednimi uchwytami; przypominający złożony miecz świetlny z Gwiezdnych wojen. Przyjemnie się go trzyma i jest bardzo solidny, a pozwala zmieniać wejścia i operować dźwiękiem.

Nawet tak banalna sprawa, jak budowa potencjometru budzi uznanie.

Całość prezentuje się masywnie, oryginalnie i ekskluzywnie, natychmiast przyciągając wzrok i jasno – także w sensie całkowicie dosłownym – dając do zrozumienia, że mamy do czynienia z czymś wyjątkowym. Czy wyjątkowym tylko z wyglądu?