Recenzja: Audeze LCD-2 Classic

Odsłuch cd.

Zmieniła się też postać kabla.

Audeze LCD-2 Classic vs MrSpeakers Ether Flow

Na koniec tego etapu dwa mityngi z czymś droższym. Poczynając od też planarnych i też otwartych MrSpeakers z ich kablem własnym

I znów u tych MrSpeakers na tle Audeze Classic zjawiło się wrażenie głębszego zanurzenia w muzykę i brak narzucania krawędzi, przy jednocześnie mniej ekspresyjnym, ale też bliskim, pierwszym planie. Ciut więcej zjawiało się u nich intymności wraz z kilkoma minutami przywyknięcia, a sam dźwięk bardziej był miękki, kocio stąpający i gładszy. Także – to już wyraźnie – o niższej całościowo tonacji, zsunięty w stronę basu. Mniej dzwonienia, dźwięczności, cykania i wyraźności dosadnej, bardziej niczym dźwiękowa chmura. Ale żeby przy plikach internetowych miałoby to być brane za lepsze, to nie mogę powiedzieć, choć po tym  przywyknięciu wrażenie obcowania z drugim człowiekiem zjawiało się silniejsze i technicznie bardziej wyrafinowane. Niemniej gdy ktoś lubi obrazy wyraziste, kontrastowe, to na pewno Audeze.

Spore przewartościowanie dokonało się przy komputerowych gęstych plikach. Ostrość Audeze złagodniała, podczas gdy zwrot ku basom u MrSpeakers okazał się zbyt duży. W efekcie na granicy przesteru i ze zbyt nisko brzmiącymi wokalami, a w odniesieniu do muzyki wielkoobszarowej ze słabszym oddaniem wielkich przestrzeni i słabszym czuciem tajemniczości. Ta wolta porównawczych relacji okazała się najmocniejsza, bo wcześniej AudioQuesty i Fosteksy tu właśnie były górą, a MrSpeakers nie, przeciwnie. Ogólna ocena zaś remisowa – bas i gładkość droższych planarów nieznacznie lepiej pasowały do słabych nagrań; wyrazistość i trafniej ujmowana całościowo przez tańsze tonacja lepsze do wysokojakościowych.

Audeze LCD-2 Classic vs Sennheiser HD 800 (kabel Tonalium)

Sprawiedliwość sprawiedliwością, a nie zmusicie mnie do używania flagowych Sennheiserów z gorszym aniżeli Tonalium kablem, nie wchodzi to w rachubę. A z drogim? Nie odkryję Ameryki ani nie wykażę się szczególną intuicją, gdy powiem, iż spodziewałem się o wiele mocniejszego nacisku na całościową akustykę i się nie pomyliłem. Zjawiły się jakby dwie równoległe rzeczywistości: dźwięki i obejmująca go przestrzeń. Wyraźnie oddzielne, każda dla siebie istniejąca i jedna włożona do drugiej. Tak więc wszelkie zjawiska akustyczne zaakcentowane i opisane zdecydowanie lepiej, a same dźwięki pierwszy raz z większym niż u Audeze parciem w stronę wysokich tonów i większą wyraźnością. Do tego stopnia, że u tak pozornie je akcentujących recenzowanych sprawiały teraz wrażenie stłumionych. Uderzenia w werbel czy perkusyjny talerz cięły w wydaniu Sennheiserów naturalną ostrością bez cienia złagodzenia; te same wysokie tony rysowały ich ekstraordynaryjną akustykę, omiatając wnętrza sopranowym skanerem.

Natomiast średnica muszli i ogólny pokrój pozostały bez zmian.

W efekcie brzmieniowa całość stawała się bardziej żywa, złożona, wibrująca i przytłaczająca natłokiem szczegółów oraz dokładnością opisu, na tle czego obraz Audeze łagodniał i stawał wręcz relaksujący. By to głębiej poznawczo ugryźć, sięgnąłem po jazz i ciężkiego rocka. Dave Brubeck i Metallica w wydaniu Sennheiserów zdecydowanie byli prawdziwsi i jednocześnie „trudniejsi do wytrzymania”. W sensie naporu realizmu i dosłowności brzmienia, które w przypadku instrumentów dętych i głośnych elektrycznych gitar z perkusją dalekie jest od kojenia. Poszukałem też materiału o nastawieniu bardziej neutralnym (wokal ze stonowanym akompaniamentem), dzięki któremu dało się ustalić, że Sennheisery dysponują lepszą artykulacją, zarówno w odniesieniu do wyraźności rysunku, jak i wszelkich aspektów przestrzennych. Niemniej było to oczywiste dopiero wówczas – przy porównaniu bezpośrednim i w analitycznym oglądzie przy tej a nie innej muzyce; natomiast jako brane z osobna Audeze LCD-2 Classic wywoływały wrażenie bardzo czysto i wyraźnie grających.

Z odtwarzaczem

Na koniec, zwyczajowo, udałem się po audiofilską prawdę do toru referencyjnego. W nim dopiero ukazały się w całej rozciągłości zalety pocienionej membrany. Słuchawki zagrały o wiele bardziej subtelnie, detalicznie i uwodzicielsko, znakomicie potrafiąc łączyć atrybuty delikatności i siły. A wszystko na bazie bardzo poprawnie uchwyconej tonacji, pod dyktando perfekcyjnego niemal rozłożenia wag między soprany a basy. W efekcie na wysoką notę zaliczony został test mowy potocznej i zdany bez problemu egzamin z partii wokalnych. Artyści w swoim wieku – nie młodsi sopranami ani starzeni basem – a same głosy gdy trzeba delikatne i czułe, a kiedy indziej potężne, z żywymi emocjami. Bez uciekania do sopranowych podbarwień należycie chropawe w grasejacjach i odpowiednio świeże, a jednocześnie mające ze strony basu odpowiedni wkład substancjalny i odpowiednią moc. To samo w odniesieniu do fortepianu; bo chociaż powiadają, że ludzki głos spośród instrumentów muzycznych najlepiej naśladuje wiolonczela, to sam sądzę, że fortepian lepiej (choć może bardziej pośrednio i nie w odniesieniu do rozpaczy) nawiązuje do ludzkich uczuć, a już zdecydowanie lepiej obrazuje różnice na skali delikatne-mocne.

Dotrzymać kroku flagowym Sennheiserom się wprawdzie nie udało, ale za to jest taniej.

Ciepły i miły głos Melody Gardot w wydaniu recenzowanych Audeze zasadniczo był różny od ryku Tilla Lindemanna, a jednocześnie oba właściwie ujmowane co do postaci i nastroju. W ślad za czym należycie zabrzmiał także fortepian, analogicznie dobrze różnicując kropelki nutek sopranowych i ciężkie nuty basu. Może nie grało to na miarę olimpijskiego podium, ale grało na wysokim, w pełni satysfakcjonującym poziomie. Z mieniącą się nastrojowością i bardzo dobrym oddaniem mocy. To samo w odniesieniu do chórów i organów, a także obrazowania przestrzeni. Nieco ułomna przy komputerze tutaj okazała się bardzo dobra, zarówno pod względem czucia tajemniczości i głębi, jak też wymierzania dystansów. Podobnie na wysoką notę zdany został test stereofonii – kanały ładnie się rozchodziły nie uciekając poza pole widzenia, a środek dobrze był wypełniony. Nie grało ani trochę w głowie, a jednocześnie szybko grało. Tu bowiem dopiero zwróciłem uwagę jak słuchawki są szybkie, a szybkie naprawdę są. Też dynamiczne i poprawne, dalekie z jednej strony od sopranowej sybilacji, z drugiej od basowego przesteru. A propos basu – także się mocno się poprawił. W tych samych nagraniach, które poprzednio brane z plików subwooferowego zejścia nie miały, tu, z płyt czytanych przez referencyjny odtwarzacz, subwooferowy pomruk i mroczną potęgę basu wyłoniły natychmiast. I znów nie na miarę może olimpijskiego medalu, ale w zupełności wystarczająco.

I jeszcze jedna rzecz istotna – pokazał się bardzo dobry pogłos, zupełnie inny niż wcześniej. Chyba niewielu audiofili przykłada do niego odpowiednią wagę, w każdym razie rzadko się o nim czyta, a dobre ujmowanie pogłosu – tak żeby nie był zjawiskiem osobnym, a jednocześnie był – to sprawa pierwszorzędnej wagi zarówno dla poprawności brzmienia, jak przede wszystkim dla satysfakcji. Brak pogłosu w miejscach gdzie być powinien, bądź niewłaściwa jego postać, psują kompletnie muzykę, choć słuchacz rzadko zdaje sobie sprawę, że chodzi właśnie o pogłos. Mówi się raczej całościowo o brzmieniu, lecz gdy ma się nagrania z dobrze zdiagnozowanym pogłosem, wówczas można łatwo pokazać, że chodzi właśnie o niego.

Poza tym Sennheisery dysponowały nieporównanie lepszym kablem.

Nie przeciągając wywodu powiem na podsumowanie, że Audeze LCD-2 Classic pogłosem operują świetnie i to jest bardzo ważne. To im pozwala rywalizować w swoim przedziale cenowym i okolicach, i to je moim zdaniem stawia wyżej od nieco tańszych i też planarnych HiFiMAN Sundara, od których piękniej śpiewają i nie muszą się do uzyskania należytej melodyki i odpowiedniego wypełnienia wspierać zewnętrznym, kosztownym kablem. Nie przenikają wprawdzie w muzykę tak głęboko jak Sennheisery HD 800 i nie mają ich możliwości scenicznych ani też harmonicznych, jednak też tyle nie kosztują, a też dają satysfakcję. Satysfakcję mocno zależną od jakości serwowanego toru, bo jak wspomniałem na początku, są na jakość i cechy indywidualne sygnału wyjątkowo wrażliwe.