Recenzja: Audeze LCD-2 Classic

Technologia, ergonomia, estetyka

Słuchawki są duże i „all-black”.

   Słuchawki, jak zwykle u Audeze, są solidne. Jest co wziąć do ręki i co przywdziać na głowę. Widać też postęp towarzyszący rozwojowi firmy. Pomimo ceny obniżonej z tysiąca do ośmiuset dolarów i zmian wizualnych nie posuniętych daleko, prezentują się te nowe od pierwowzoru korzystniej. Może wydziwiam, ale oprawa muszli z lekkiego stopu a nie drewna i pady z mikrofibry a nie naturalnej skóry bardziej mi odpowiadają. Całość tak samo bowiem jest duża, ale wtopiona w matową czerń bardziej znika, jakby dając do zrozumienia, że muzyka przede wszystkim. Dołącza do tego czarny teraz a nie oliwkowy kabel z cienkiej, leciutkiej i całkowicie giętkiej plecionki, którego długość także spadła; z 2,5 do 1,9 metra. Dla przeciwwagi calutkie białe jest tekturowe pudełko; zasobne jedynie w piankowe profile ochronne, pozbawione natomiast jakiejkolwiek naklejki czy nadruku z informacją o zawartości. W tej sytuacji tekturowe opakowania Grado wysuwają się przed, jako mające przynajmniej kolorowe nadruki. Ale jest też dla amatorów przypomnieniowych Audeze pociecha, zwłaszcza dla polskich, którzy za LCD-2 Classic zapłacą jedynie dwa i pół tysiąca, a więc zdecydowanie mniej niż osiemset dolarów.

Poza odejściem od drewna, porzuceniem grubszego kabla i rezygnacją z naturalnej skóry zmiany zewnętrzne są drugorzędne, wszakże jedna znacząca. W regulowanym chromowanymi prowadnicami o głębokich nacięciach pałąku wyściółkę przylegającą do niego bezpośrednio i jak pady obszytą skórą zastąpiono luźno podwieszaną opaską z dużymi otworami, zapewniającymi dobrą wentylację. Ale nie tylko wentylacja; wrósł także wraz z luźnym podwieszeniem ogólny komfort noszenia – pałąka, jak w rzadko których, całkiem nie czuć na głowie. Niemal równie skuteczne są pady: wyjątkowo mięsiste i grube; przyjemne w kontakcie ze skórą i nie powodujące pocenia, od strony budowania dźwięku zapewniające duże komory rezonansowe.

Gdy chodzi o rezonans oraz w ogóle rozpraszanie, to interesujący się tą tematyką pamiętają zapewne, że czas jakiś po powstaniu firma Audeze wdrożyła koncepcję tak zwanego „Fazora”, czyli adaptacji akustycznej wewnątrz muszli, w postaci drabinki nad przetwornikiem z szerokich, metalowych żeber, których zadaniem było porządkowanie dźwięku zgodnie z regułą kanałów jego transmisji (tak zwanych falowodów akustycznych). Nie byłem szczególnym entuzjastą tego rozwiązania, muszę jednakże przyznać, że dźwięk dzięki fazorom w różnych modelach Audeze stawał się łatwiej strawny, choć niekoniecznie ciekawszy i bardziej zapadający w pamięć. Fazora w dawnej postaci u nowych LCD-2 Classic nie ma, nie zniknął jednak całkiem. Zastąpiła go maskownica z dużymi szczelinami bezpośrednio nad przetwornikiem po stronie ucha, w jakimś stopniu uzupełniana przez dużo węższe szczeliny maskownicy zewnętrznej, od zawsze u Audeze tej samej.

Od strony czysto praktycznej zmienił się tylko pałąk.

Pozostałe zmiany są niewidoczne i nieszczególnie przez producenta wybijane, niemniej odnotować należy, że membrana stała się cieńsza, a wraz z tym wzrosła skuteczność (z 91 do 101 dB) i impedancja (z 50 Ohm do 70), a pasmo przenoszenia obejmuje obecnie przedział 10 Hz – 50 kHz, a nie 5 Hz – 20 kHz. Wniosek z tego dość jasny, że nowej, cieńszej łatwiej sprostać wymogom wysokich tonów i na sygnał bardziej jest reaktywna, natomiast nie potrafi schodzić z wibracją tak nisko i wraz ze zwiększoną cienkością notuje nieuchronny spadek przenoszonej energii, w efekcie czego siła maksymalna nacisku akustycznego spadła ze 133 do 130 dB. Wciąż jednak słuchawki mogą być głośne na miarę dewastacji słuchu i pozostają na moc bardzo łase, w trybie ciągłym mogąc zaakceptować sygnał o mocy aż 5 W, a w piku nawet piętnastu. Moc minimalna wynosi przy tym 100 mW, stwarzając nadzieję urządzeniom przenośnym, jednakże zalecana jest wymagająca nawet dla stacjonarnych wzmacniaczy, plasując się w przedziale 1-4 W.

Wszystko to ląduje na głowie z wyczuwalnym ciężarem, lecz niezbyt uciążliwym i równomiernie rozłożonym na niewielki nacisk wokół uszu. Pałąk, jak już mówiłam, nic a nic bowiem nie uwiera i całkiem jest w porządku, a pady tylko nieznacznie cisną, nawet po paru godzinach nie powodując odsłuchowych przykrości. A na największą osłodę ta obniżona cena: słuchawki na polskim rynku są stosunkowo tanie, lokując się wyraźnie poniżej najtańszych spośród uznanych flagowców – Beyerdynamic T1. Tak kiedyś nie było; pierwotne Audeze LCD-2 (pozbawione początkowo polskiego dystrybutora) kosztowały dość słono. Co samo w sobie niewiele by jeszcze znaczyło, jednak towarzyszyły temu liczne entuzjastyczne relacje o nadzwyczajnym dźwięku, a także posmak sensacji, narastającej wokół powrotu konstrukcji ortodynamicznych. Dawały też te dawne ekskluzywne drzewo różane jako surowiec muszel i drewnianą kasetę opakowania; pytaniem natomiast pozostaje, czy ich grubsza diafragma produkowała lepszy dźwięk?