Recenzja: Audeze LCD-2 Classic

Odsłuch

Nic a nic nie uwierający i z dobrą wentylacją.

   Produkowała na pewno nieco inny, bardziej gęsty i bardziej trzymający się swego brzmienia. Tytułem wstępu o tych nowych zaznaczę, iż w zależności od interkonektu generowały dźwięk znacząco odmienny, sygnalizując, że wersja przypomnieniowa Classic jest bardziej podatna na wpływy toru. W moim odczuciu powyżej słuchawkowej średniej, tak więc można jej brzmienie w szerokim stopniu transformować. By nie pozostać gołosłownym skonkretyzuję, że ze stosunkowo niedrogim interkonektem Tonalium (2500 PLN) znacznie mocniej eksponowane były soprany, prokurując dźwięk tradycyjnie w tym stanie rzeczy wyrazisty i dobitnie wysunięty przed tło, podczas gdy z o wiele droższym Sulkiem (6000 PLN) muzyka bardziej komponowała się w całość, większy nacisk kładąc na płynność, wypełnienie oraz ogólną śpiewność, równocześnie mniejszy na bezpośredniość, dosadność i wyraźne kontury. Przy czym działo się to tym razem nie w stopniu nikłym, powiększanym jedynie przez narracyjną konieczność wyliczenia różnic, tylko faktycznie znaczącym, radykalnie odmieniającym postrzeganie. Ale – co stanowi doskonałą wiadomość – w jednym i drugim przypadku było to brzmienie ciekawe i pozbawione pejoratywów. Przy Sulku potężniejsze i bardziej „zanurzeniowe”, przy Tonalium bardziej wyraziste i solistów eksponujące. Jedno i drugie pierwszorzędne, więc przyswajane z zapałem; także jedno i drugie w stylu przytupowym, że wiecie o co chodzi. (Użyty nterkonekt Tonalium ma tak nawiasem inne cechy niż ich flagowy kabel słuchawkowy, bo konstruowany został z myślą o analogowych źródłach i odpowiednio do tego z naciskiem na analizę, a bez potrzeby dbania o muzykalność.)

Tor komputerowy

Rzecz działa się przy komputerze, obsługiwanym przez przetwornik Ayon Sigma i wzmacniacz słuchawkowy Ayon HA-3; tam wykonałem  porównania z tańszą, równą i droższą konkurencją, a zaczynamy od tej tańszej i podobnie planarnej.

Audeze LCD-2 Classic vs Fostex T60 RP

Ze sztucznej skóry i elastyczny.

Jedne i drugie słuchawki zagrały z oryginalnymi kablami, tak żeby było sprawiedliwie. Ale zagrały inaczej, mocno inaczej. Fosteksy przede wszystkim jak zawsze spójnie, i to pod każdym względem. Płynnie i jakby bez konturów, mimo iż jak najbardziej konkretnie. Ale ten konkret głównie przez wypełnienie i narzucaną namacalność w takt muzycznego przepływu, nie poprzez szkic krawędzi. Nie żeby krawędzi tam nie było, ale pozostawały jakby w domyśle – do zrobienia przez samego słuchacza, któremu powinny się zjawić. Inaczej rzecz opisując: muzyka u Fosteksów była niczym plastyczna masa do przyjmowania muzyki na bieżąco, a nie sztywny gotowiec podany na talerzu. Bardziej przypominała modelinę niż kartonowe wielościany i każda z niej brzmieniowa bryła miała większą objętość. Do tego ta sztywniejsza od Audeze była ciemniejsza i bardziej kontrastowa, czym  również podostrzana, nie tylko przez sam kontur. Jako muzyka była sobą w stopniu podobnie wysokim, ale budowana i postrzegana inaczej: bardziej cyfrowo niż analogowo i tranzystorowo niż lampowo. Nie jako miękka obłych kształtach, a z wyraźnymi konturami i nie pozbawiona twardości. Jednakże – rzecz ważna! – bez dudnienia i dodanego pogłosu. Na tyle istotowo muzyczna, by jednocześnie ci, którzy lubią kontury, kontrast i wyraźność zostali usatysfakcjonowani, a nieznoszący dudnienia, podostrzeń i wyobcowujących pogłosów nie znaleźli powodów do krytyki. Dźwięk inaczej niż u Fosteksów zrobiony – bardziej przez krawędzie zdefiniowany, lecz też trójwymiarowy a nie płaski, jednak mniej obły i z mniejszą objętością. Bardziej też wyodrębniający soprany (i przez nie właśnie taki), a po stronie basowej skromniejszy niż tańszego konkurenta i nie tak dobrze zorganizowany. Usiłujący poprzez tam także obecne krawędzie przybrać wyraźną postać, która jednakże u Fosteksów (głównie za sprawą głębszego wejścia w trzeci wymiar) się lepiej określała i lepiej spajała z resztą. Także niżej sięgała – z wyraźnym czynnikiem subwooferowego zejścia, którego u Classic nie było, a u pierwotnych LCD-2 był.

Regulacja wysokości zawieszenia bardzo pewna, a kabel odpinany,

Z doświadczenia wiem jednak, że wiele osób ceni dźwięk wyraziście konturowy, tu wspomagany kontrastem i przez bardziej obecny światłocień, a wraz z podbiciem sopranów także eksponowaną dźwięczność. Gorzej natomiast niż u Fosteksów było nie tylko z basem, ale także z plastyką, holografią i jednoczeniem muzyki w całość. Poczucie głębi sceny i odchodzenia dźwięków w dal, jak również spajania w kompozycyjną całość i dystans od zniekształceń, miały Fosteksy lepsze. Ale, jak mówię – dla niektórych dzwonienie, połysk, kontur, kontrast są istotniejsze dla satysfakcji.

Audeze LCD-2 Classic vs AudioQuest NightHawk (kabel FAW)

Obiecałem przez czas jakiś jeszcze do tych NightHawk nawiązywać, dopóki da się na rynku pierwotnym je zdobyć. Tu wystąpiły nie z kablem własnym, tylko jak Audeze z lekką plecionką, sporządzoną dla nich przez FAW.

W tym porównaniu także zaznaczyła się większa konturowość przypomnieniowych LCD-2, przy wyraźnie też bliższym ich pierwszym planie i mniej wraz z tym perspektywicznym ujmowaniem sceny. Znów też bardziej wybijał się sopran i podawany był ostrzej, niemniej bez pejoratywu. Dotkliwsze były te od Audeze soprany i także bardziej dzwoniące, ale nie nadto ostre, daleko przed progiem bólu. Niestety równocześnie bardziej płaskie i mniej udanie w całość brzmieniową włożone, czyli ponownie to samo. Jedne i drugie słuchawki operowały przy tym wyczuwalnym jako dodatek pogłosem, ale inaczej zrobionym. U AudioQuest bardziej uogólnionym, nad całą muzyką rozpostartym, a u Audeze bardziej zindywidualizowanym, odniesionym głównie do pierwszoplanowych postaci jako dźwięk troszkę z rury. W obu wypadkach było to jednak nieznaczne, do wyłowienia dopiero przy analitycznym oglądzie muzyki.

Co innego natomiast o wiele bardziej się narzucało: oprócz tej bliskości pierwszego planu u LCD-2 także ich większa chropawość, o wiele mniejsza gładź przepływu. Osobiście bardzo to lubię, choć wolę gdy jest to efekt powierzchniowy uzupełniany gładką podściółką. Tu natomiast gruzełkowatość tekstur, wibracyjny charakter ustnika, czy grasejacja w wokalach narzucały się mocno i można powiedzieć „do dna”. Ciągle jednak przyjemnie. W żadnym razie nie jako coś przykrego czy przesadnego, wyłącznie jako wzbogacenie. A że z NightHawk muzyka przepływała gładszym, mniej turbulentnym nurtem, to takie coś można woleć albo nie. Mnie podobały się oba style. To jednak w odniesieniu do pierwszego planu i cech indywiduów brzmieniowych tam się pojawiających, natomiast w odniesieniu do całościowego obrazowania NightHawk, tak jak wcześniej Fosteksy, okazały się bardziej sprawne. Lepiej uwidaczniały dalekie plany, lepiej wraz z tym ogarniając scenę. Co było także następstwem dalej postawionego pierwszego, skutkującego jednak nie tylko większym dystansem przestrzennym, pozwalającym lepiej widzieć całość, ale też i lekkim dystansem emocjonalnym.

Pady pozostały wciąż grube, natomiast same muszle są węższe.

Odnośnie jeszcze kwestii oświetlania. Tu AudioQuesty, tak samo jak Fosteksy, operowały bardziej miękkim i mniej kontrastowym światłem; najciemniejszym u nich i jednocześnie zdecydowanie mniej połyskliwym. Natomiast LCD-2 Classic z połyskliwości chętnie korzystały, przypominając pod tym względem klasyczne Sennheiser HD 600. Wobec czego można powiedzieć, że kalifornijskie planary bardziej się starały popisać i przykuć uwagę słuchacza, jednak kosztem całościowego obrazowania.