Budowa i użyteczność

Z racji niesłychanego pośpiechu przy tworzeniu tej recenzji będziemy się posiłkować głównie zdjęciami dostarczonymi przez dystrybutora.

   Zacznijmy od atmosfery. O jej zbudowanie będzie tym razem łatwo, ponieważ słuchawki powstały nie na „jakiejś” drukarce 3D, tylko jednej z trzech najlepszych na świecie. Dwiema takimi dysponuje japoński potentat technologiczny NTT Data i jedna została użyta na rzecz innowacyjnych Final Audio LAB II. Tak nawiasem druk 3D już parę miesięcy temu do technologii słuchawek zawitał i mieliśmy z nim styczność przy okazji przetworników w amerykańskich AudioQuest NightHawk. Tym razem rzecz jest w dużym stopniu analogiczna, ponieważ tam chodziło o wydrukowanie pokryw zewnętrznych, mających posiadać szczególne właściwości akustyczne na podobieństwo motylich skrzydeł, zdolnych przepuszczać powietrze (a więc i falę dźwiękową) w niezaburzonej formie, tu natomiast sprawa okazuje się szersza, mimo iż rozmiarami skromniejsza, jako że słuchawki Lab II mają w technologii druku 3D sporządzone kompletne obudowy. Dzieje się to w imię tego samego, czyli sprokurowania pełnej transparencji dla dźwięku – i to nie ot tak, aby cokolwiek tylko lepiej z tym było, tylko żeby ta transparentność faktycznie była zupełna. W efekcie dostajemy coś dotąd niespotykanego, a mianowicie całkowicie otwarte słuchawki dokanałowe, o możliwościach tworzenia sceny dźwiękowej i przejrzystości brzmienia wcześniej nieosiągalnych. Wspiera te możliwości nowy, specjalnie zaprojektowany pod kątem współpracy z taką obudową przetwornik, a także nowo opracowany najwyższej jakości kabel, tak więc całość jest od każdej strony nowatorska i z poprzednimi konstrukcjami dokanałowymi Finala łączy ją jedynie kształt obudowy.

Słuchawki obrys powierzchni mają identyczny jak starsze Piano Forte i też nie używają nakładek, zimnym metalem brutalnie wrażając się w przewód słuchowy. Uczucie zimna szybko jednak przemija, a nie ma głupich gumek, z którymi są nieustające problemy. Bądź okazują się za duże i nie chcą wejść jak należy, a kiedy już je na siłę wepchniesz, to zaraz z za ciasnego miejsca się wysuwają; albo się okazują za małe i wówczas wprawdzie łatwo wchodzą, lecz równie łatwo wypadają. Higiena z tym związana to jeszcze oddzielna sprawa, wymuszająca ciągłe mycie i tych końcówek wymiany, a największy cyrk mamy, gdy słuchawki dokanałowe wykonywane są z indywidualnych odlewów i tylko jedna osoba może je użytkować. Specjalnie trzeba jechać zrobić taki odlew i potem tygodniami czekać na realizację, a na dodatek kanał słuchowy z wiekiem się przeobraża i po około pięciu latach odlewać trzeba ponownie. Tu takiej zabawy nie będzie; jest sam metalowy gwizdek i żadnej do niego obsługi. Gwizdamy sobie w ucho za osiemnaście tysięcy i tylko można żałować, że te super drukarki 3D nie wydrukują nam na zakup pieniędzy.

A przedmiot recenzji zasługuje na piękną oprawę, oto Final Audio LAB II.

Uczyńmy sobie dygresję. Sławny biolog, laureat Nagrody Nobla (choć dzisiaj to mniej już znaczy) – Jacques Monod – w swej należącej do filozoficznego kanonu książce Przypadek i konieczność (polecam) uczynił spostrzeżenie, że gdyby pszczoła wpadła w macki (czy co tam oni mają) badaczy z innej cywilizacji, ci mogliby dojść do wniosku, iż jest to wytwór technologii o wiele wyższej niż własna. Taka pszczoła to bowiem istne technologiczne cudo, dopracowane i przemyślane w najdrobniejszym detalu. W porównaniu z nią nasza dziadowska technika to okaz prymitywizmu, lecz dzięki technologii druku 3D zmierzamy w kierunku pszczoły, czego misternie modelowana obudowa słuchawek Final Audio LAB II jest bardzo dobrym przykładem.

Producent szeroko rozpisuje się o wynikających z niej przewagach – o pełnej integralności obudowy z dyfuzorami dźwięku, jak również o powiązanej z tym różnego stopnia w zależności od miejsca chropowatości obudowy, bardzo użytecznej dla dźwięku, która wyłącznie dzięki technologii druku 3D mogła zostać zrealizowana. Pisze też o związanej z tym konieczności wygładzenia tej chropowatości od strony zewnętrznej, tak by nie uszkadzała ucha; co można było osiągnąć z zastosowaniem specjalnego, wyjątkowo kosztownego płynu polerskiego. Pisze także o specjalnie skonstruowanym przetworniku na bazie magnesu neodymowego i membrany o grubości zaledwie sześciu mikronów, jak również o super kablu, który dostarczyła firma Junkosha Inc., wyspecjalizowana w wysokoprzepustowych i niezwykle trwałych przewodach dla superkomputerów. Wszystko to razem wyznaczać ma nowy poziom technologiczny w odniesieniu do słuchawek dokanałowych i aż dziw bierze, że w tej sytuacji zdecydowano się na serię zaledwie dwustu sztuk, co należy chyba traktować jako przedbiegi i przygotowanie pola pod produkcję masową na bazie korzystniejszych relacji finansowych, pozwalających zdobywać szeroką klientelę.

Drukowana na drukarce 3D obudowa posiada niezwykle wyszukany kształt i fakturę.

Lecz zauważmy, iż pojawiają się także koszty inne niż ekonomiczne, mianowicie owa tak chwalona otwartość konstrukcji, mająca pozwalać na niespotykaną otwartość, skutkuje równocześnie otwartością akustyczną o mniej pożądanej formie, jako że granie słuchawek będzie słyszalne na zewnątrz, a mający je w uszach użytkownik sam narażony będzie na działanie hałasu otoczenia. A przecież jedną z największych zalet klasycznych słuchawek dokanałowych było całkowite odcięcie od szumu otoczenia i temu otoczeniu nie przeszkadzanie. Niestety, całkowicie otwarteFinal Audio LAB II tego zaoferować nie mogą. Hałasujesz i sam jesteś hałasowany – oto cena za otwartość. Czy zatem gra warta była świeczki i pełna otwartość aż tyle wnosi?