Recenzja: Sulek Audio RCA IC

Odsłuck: Z głośnikami

Sulek zaprezentował się w kilku konfiguracjach…

   Wszakże z głośnikami pokazało się coś jeszcze innego. Mianowicie to, że interkonekt Sulek Audio RCA IC posiada inercję. Trzeba więc z jego oceną uważać, a wcześniejsze, szybkie porównania okazały się zawierać błąd metodyczny. Bowiem wpięty w system zrazu gra spokojnie i przede wszystkim pełnym dźwiękiem, a dopiero po kilkunastu minutach zaczyna przyspieszać. Jest więc trochę jak pociąg, który powoli nabiera rozpędu, ale jak już nabierze, to się zaczyna. Między Krakowem a Warszawą to nie, ale pomiędzy Paryżem a Lyonem to owszem.

Tak samo jak przedwzmacniacz gramofonowy Audiona, zagrał Sulek ze wzmacniaczem i głośnikami Avantgarde, zarówno z przyczyn logistycznych jak i jakościowych. Wielkie tuby są nie do ruszenia, a wraz ze swoim wzmacniaczem prezentują poziom, o jakim całe tłumy audiofili marzą przed zaśnięciem. Znowu nie będę się rozpisywał o przymiotach głośników i wzmacniacza, bo o tym będzie w ich recenzji, ale o Sulku należy powiedzieć, że chociaż w pierwszych minutach zdawał się grać przede wszystkim spokojnie i z wypełnieniem oraz piękną przestrzenią, to bardzo szybko zamieniło się to w ekstremalny popis realizmu. Zrazu światło było stonowane, dynamika szła łagodnymi podejściami, czuć było ciepły powiew i sycącą pełnię oraz całościowe płynięcie, natomiast nie było ataku. Taka muzyka spacerowa, przepływająca z godnością niczym wielka rzeka. Coś szybszego, bardziej aktywnego, pojawiało się tylko momentami, rzucane to tu, to tam jakimś dzwonieniem czy mocniejszym akcentem trąbki, ale ogólna atmosfera była defiladowa a nie wyścigów. Bardzo przyjemna, popisowa nawet, bazująca na całościowej potędze. Ale że może być dużo lepiej, to się już po kilkunastu minutach stało bardzo widoczne. Tonacja skoczyła do góry, na całkowicie realistyczny poziom, a wszystko nabrało rozpędu, wigoru, lśnienia i emocji. Strzeliło to takim dźwiękiem, jakbyś klubu jazzowego drzwi otworzył i od progu dostał po uszach szalejącymi instrumentami. Wszystko zatętniło życiem, a skala dynamiki i skala jakościowa samego dźwięku atakowały z wielką siłą. O ty Sulku, łobuzie! To ty tak też potrafisz? – pomyślałem słuchając tego i zdumiewając się przemianą.

…i nie żeby było cokolwiek gorszy od amerykańskiego kolegi…

Nie darmo Karol relacjonował z Paryża, że te kolumny z tym wzmacniaczem były tam dźwiękiem wystawy. Aż żałuję, że nie mogę się w tej chwili na ich temat rozpisać, ale jeszcze nadejdzie pora. Teraz jedynie wspomnę, że naprawdę super realistycznie to grało, a dmuchające z tub soprany szły o lepszą z potężnymi pomrukami głośników aktywnych. Szczerze mówiąc nie spodziewałem się, że z interkonektem Sulek Audio RCA IC w ten sposób to zagra. Liczyłem raczej na styl, który pokazał się tylko w pierwszych minutach. Na potęgę, ale łagodną, dostojną, uspokojoną. A tu wyskoczył realizm, niczym żywy muzyk wyciśnięty magicznie z tuby, i zrobiło się całkiem inaczej. Ale o ileż lepiej! To już nie był akompaniament jak granie do kotleta, tylko najprawdziwszy koncert. Taki live i unplaged, bez żadnego przetworzenia. A zatem Sulek potrafi. Trzeba tylko pozwolić mu pograć, nie przerywając porównawczym przepinaniem z konkurencją, a wówczas wchodzi na wyższy poziom. Na tym poziome potrafi zaś łączyć najwyższej miary kulturę i panowanie nad artykulacją z żywością i dynamiką. Ale chyba najważniejsze w tym Sulku jest to, że potrafi przepuszczać przez siebie dźwięk w całej jego szerokości. Że go nie zwęża i nie czyni spłaszczonym, a przeciwnie – pogłębia i poszerza. To daje zarówno soprany w ich naturalnym rozpostarciu, jak i bas wyzwolony z dudnienia i ograniczeń. A wraz z tym ludzkie głosy w ich naturalnej, w ogóle nieprzetworzonej i niczym nie oddzielonej od słuchacza postaci. Nie tylko prawdziwe i nie tylko bezpośrednie, ale prawdziwe i bezpośrednie jednocześnie. Albowiem prawdziwość i bezpośredniość wcale nie są synonimami. Czyjś głos może brzmieć prawdziwie, ale z oddalenia albo oprawiony pogłosem, a wówczas nie ma bezpośredniości. Kiedy indziej może zaś być bezpośredni, gdyż jawi się jako bliski i akustycznie nieprzetworzony, ale tonację ma obniżoną bądź podwyższoną, a wówczas należy do innej osoby niż rzeczywista, co czyni go nieprawdziwym. Nieprawdziwy może być także z wielu innych powodów: na przykład nie dość przestrzennego rozpostarcia, zubożonej artykulacji, zbytniej sykliwości, sztucznego zmiękczenia lub wyostrzenia. Długa jest lista nieprawidłowości, z których każda oznacza odstępstwo od prawdy. Oczywiście prawdy zawsze w jakim sensie umownej, bo Prawda to wielkie słowo i skrajnie trudne zagadnienie filozoficzne, któremu poświęcono tysiąclecia namysłu spisanego w mnogich opasłych tomach. Ale tu nie musimy się nią tak dogłębnie zajmować. Wystarczy prawda koncertu i mikrofonu. I tą prawdę – prawdę spełnienia oczekiwań słuchacza wyrobionego w sztuce muzycznego odbioru – interkonekt Sulek Audio potrafi kreować naprawdę przednio. A jeszcze w dodatku posiada wybitną siłę synergii, jako że o wiele częściej pasuje niż nie pasuje.

…był inny. Bardzo kulturalnie inny. Oby tak dalej!

Szczerze mówiąc nie słyszałem by gdzieś nie pasował, za to bardzo często pasuje wyjątkowo dobrze. Tak więc wcale się nie dziwię temu znajomemu, co do mnie go przyniósł, a który niedługo potem sprzedał własny interkonekt kosztujący dwadzieścia parę tysięcy i zostawił sobie Sulka. Dobrze zrobił, sam mu to doradzałem. Porównawcza przewaga polskiego interkonektu rozwiewała wszelkie wątpliwości.