Recenzja: Audio-Technica ATH-W3000ANV

 Odsłuch cd.

Jubileuszowe Audio-Techniki pokazały tutaj pierwszorzędny kunszt i wysmakowanie, niepozbawione przy tym solidnej dawki basu.

   Tak sobie zatem do późnej nocy siedziałem z tymi W3000 na uszach, wypróbowując różnej jakości i różnego autoramentu nagrania; i ani trochę ich brzmienie z duetem Phasemation nie okazało się zależne od jednego czy drugiego. Ma się rozumieć lepsze nagrania prezentowały się lepiej, ale chcąc sprawdzić jak to będzie w przypadku takich naprawdę słabych, puściłem Fantazję na fortepian, chór i orkiestrę Beethovena, graną przez Światosława Richtera. Strasznie szkoda, tak nawiasem, że jest to nagranie tak marne, bo mistrzostwo pianistyczne Światosława większe jest niż kogokolwiek kogo znam z wykonania tego utworu. Zwykle jednak ciężko mimo to słuchać i trzeba sporej zawziętości by wytrwać przy takim poziomie jakościowym mogąc czerpać mimo to radość z odbioru, kiedy się tego słucha nie po raz pierwszy tylko dziesiąty. Test był więc bardzo ostry i podchodziłem do niego z rezerwą, bez jakichś większych nadziei na pozytywny rezultat. Zaczęło się raczej umiarkowanie, to znaczy pierwsze takty nie wypadły za specjalnie, ale po kilku minutach słuchałem już z zapałem, a finisz był naprawdę spektakularny, toteż z żalem przyjąłem, że to już koniec.

Dziwnie, dziwnie się to muzyczne i audiofilskie życie wyplata, bo ani bym nie posądzał o tej miary granie wzmacniacza tranzystorowego, ani tym bardziej słuchawek Audio-Techniki o predyspozycje do niezwykle angażującego odczytywania bardzo złej jakości nagrań. ATH-W5000 do grania przy komputerze z reguły zupełnie nie pasowała i byłaby ostatnią spośród najwyższej klasy słuchawek jakie bym w tej roli widział. A jednak lekkie ocieplenie, nieznaczne wycofanie pogłosowości, spory ładunek basu i świetnie dopasowany wzmacniacz sprawiły taką odmianę.  Nie dziwię się zatem, że ich właściciel bardzo jest zadowolony grając prosto z laptopa.

Z odtwarzaczem

O dziwo, ze swoim Japońskim pobratymcą brzmiało to równie popisowo.

Do pełni sukcesu brakowało zatem pomyślnego testu w starszego typu audiofilskim środowisku – z odtwarzaczem i większym jeszcze gabarytowo słuchawkowym wzmacniaczem. Użyłem zatem własnego systemu, wzbogaconego o przetwornik Meitnera MA 1 dac, który akurat zjechał. Względem systemu przy komputerze zaznaczyło się kilka różnic, które razem zebrały się na wyższą jakość, co wcale nie umniejsza mistrzostwa systemu komputerowego. Różnice te dawały poczucie większej niepowszedniości, takiej bardzo już wyrafinowanej, a same z siebie były zbiorem lepszego oświetlenia, większej ilości powietrza, wyższej szczegółowości, bardziej żywej przestrzeni i dłuższych wybrzmień. Te ostatnie dawały o sobie znać w trybie OTL, który jak zawsze był nieco mniej dynamiczny, ale też bardziej melodyjny i dokładniej opowiadający muzykę na rozleglejszym w dodatku obszarze. Taki bardziej odświętny, bardziej że – Ach! – i w sumie znacznie bardziej niezwykły –  jakiego prawie nigdy się nie spotyka. Tylko najlepsze lampy tak grają i kto je słyszał, na przykład za pośrednictwem wzmacniaczy Jadisa, wie o czym piszę. Częstował pięknym, raczej jasnym, łagodnym światłem, które przez wszystko przenikało, każąc wszystkiemu lekko połyskiwać i opalizować. Czuć było szczególnie dużo powietrza w dźwięku, a także długie, wspaniale giętkie podtrzymanie frazy. Wyczuwało się delikatność i pietyzm podejścia do każdego detalu, powiew łagodnego ciepła i piękne oddanie swoistości głosów. Stanowiło to zupełne przeciwieństwo zwykłego łubu dubu, tupotu, agresji i szarości przeciętnych systemów. Bardzo by się jednak pomylił ktoś sądzący, że w takim razie bas był z tych skromnych, tych takich dla znawców, czyli tylko na koniec noża. Ani trochę. Grzmotnęło jak wszyscy diabli, a słuchawki należą bez wątpienia do w bas obfitujących, a przy tym zdolnych ukazywać go w pięknej, wyjątkowo złożonej formie, z tą zawsze obecną akustyką, akurat przy reprodukcji bębnów nadzwyczaj przydatną. Słysząc to od razu zrozumiałem, dlaczego niektórzy potrafili się tak bez pamięci zakochać w Audio-Technice ATH-L3000, której bas zapewne był jeszcze mocniejszy, całość przekazu co najmniej nie gorsza, a podkreślona akustyka w połączeniu z takim basem dawała efekty niepowtarzalne, nigdzie nie spotykane.

Szkoda tylko, że zabrakło w tym brzmieniu pierwiastka absolutnej wyjątkowości. Czegoś, co moglibyśmy wspominać latami.

Styl non-OTL był natomiast dużo podobniejszy do koputerowego – z bliższym pierwszym planem, większą dynamiką, minimalnie ciemniejszym i nie tak subtelnym światłem, a przede wszystkim krótszymi wybrzmieniami.

Całościowo nieznacznie od tego komputerowego był lepszy, bo bardziej rozdawał szczegóły i był bardziej misterny, ale w niewielkim stopniu i bez żadnych „przepaści”. Miał niewątpliwe zalety i pewne przewagi nad OTL, zwłaszcza szybkość i dynamikę, a także bardziej bezpośredni plan pierwszy, ale po dłuższym namyśle doszedłem do wniosku, że jednak światło, niezwykłość i bardziej muzyczna muzyka brane od OTL bardziej mi odpowiadają, co uzmysławia jak mimo podobieństwa duża jest różnica pomiędzy modelami W5000 a W3000ANV, z których te pierwsze w non-OTL nieodmiennie i w każdym repertuarze podobały mi się bardziej.

Na koniec uwaga techniczna. Podobnie jak w przypadku modelu W5000, również W3000ANV grają wyraźnie lepiej gdy ucho upchnąć pod padami. Sam w modelu przez siebie posiadanym wykonałem w związku z tym podkładki dystansujące pady od muszel, a tutaj, nie będąc właścicielem, jedynie uszy cierpliwie pod padami układałem.