Dynamiki vs elektrostaty – starcie pod samym szczytem

Elektrostaty

SR-007 Omega II MK2

To stosunkowo niedawno wypuszczona modyfikacja wcześniejszego modelu, tego bez MK2 w nazwie. Na podstawie wcześniejszych odsłuchów z innymi wzmacniaczami, a konkretnie tymi także z bieżącej produkcji, specjalnie tym słuchawkom dedykowanymi oraz w porównaniu z modelem sprzed ulepszenia można było zauważyć, że wersja MK2 kładzie nacisk na środek sceny, co predestynuje ją zwłaszcza do odtwarzania wokalizy i muzyki o charakterze bardziej studyjnym czy kameralnym. Zwracał także uwagę pewien brak czytelności pierwszego planu oraz duży rozziew temperaturowy w zależności od źródła i interkonektów. Jednocześnie z wcześniejszym wzmacniaczem SRM-717 prezentacja ulega dość dramatycznemu przeistoczeniu. Zmian jest kilka, a wszystkie istotne. Pierwszy plan staje się całkowicie czytelny, środek przestaje być uwypuklony, a nade wszystko złagodzone zostają soprany. Powiedzmy wprost – są one nienaturalnie przycięte, skutkiem czego wiele instrumentów okazuje się grać nieautentycznie, poczynając od skrzypiec i fortepianu. Z nowszymi wzmacniaczami tak to nie wygląda, ale ze starszej daty tranzystorem mamy niewątpliwie do czynienia z daleko posuniętą ingerencją i próbą upiększania muzycznego materiału. Łatwo to wyłapać w bezpośrednim porównaniu z każdym innym uczestnikiem sparingu, także z niższym katalogowo pobratymcem, czyli nową Lambdą.

W zamian za nienaturalną górę od Omegi uzyskujemy jednak coś innego. Przede wszystkim przepiękną scenę oraz niezwykłą elegancję i całościowe wyrafinowanie, z którymi spośród obecnych w teście jedynie K1000 mogły się równać. Omega dba z niezwykłym pietyzmem o każdy detal i szczegół; słychać na przykład jak powietrze wibruje w instrumentach dętych, jak dźwięk odbija się od ścian sali koncertowej, jak w jednych miejscach się zgęszcza, a w innych rozpływa.

Ogólnie biorąc atmosfera jest jedyna w swoim rodzaju, pełna niezwykłego wysublimowania, z aurą przepychu, ale nie naturalności. To niewątpliwie jest aranżacja i interpretacja, a nie próba możliwie najwierniejszego oddania oryginału.

SR-507 Lambda

Oto nowy produkt, kosztujący niewiele ponad jedną trzecią Omegi i nawiązujący kształtem i nazwą do najstarszych modeli topowych swego producenta.

Stax musiał usłyszeć krytykę pod adresem zaaplikowanej w modelu szczytowym szkoły upiększającej i to krytykę z ust na tyle miarodajnych, że się nią przejął. W brzmieniu nowego modelu jest to natychmiast wyczuwalne. Pomimo, że napędzane tym samym SRM-717, nowe Lambdy nie okrawają górnych rejestrów, dzięki czemu ich skrzypce potrafią łkać i się skarżyć, a nie tylko udawać, że to robią. Przekaz jest bardzo żywy, dynamiczny i bezpośredni, choć nie posiada takiej maestrii w oddawaniu detali i nie ma tak zachwycającej sceny. Jest bardziej zwyczajnie, ale za to z naturalnie podaną górą. Naturalizm składników sopranowych skutkuje także większą naturalnością ludzkich głosów, co według mnie ma bardzo duże znaczenie. Cóż bowiem z tego, że Montserrat Caballe śpiewa dzięki Omegom głosem cheruba, skoro jednocześnie smutne songi Cohena stają się wbrew intencjom autora jakimiś romansowymi kupletami w karmelowym sosie? Omega daje więcej powietrza, aury, inscenizacji i upajającej słodyczy, a wszystko to na wspaniałej scenie, ale Lambda ma więcej naturalnej nastrojowości i atmosfery autentyzmu.

Prezentacja Omegi jest nieziemsko piękna, ale może też rozdrażnić kogoś poszukującego w muzyce smutku, zadumy i refleksji. Może też zniechęcić poszukiwaczy gniewu i drapieżności.

Jeszcze słowo o dolnych rejestrach. Omega potrafi zejść niżej, ale wprawne ucho natychmiast wychwyciło brak realizmu w jej prezentacji perkusyjnej, bo przecież perkusja to także talerze i przeszkadzajki, a one wymagają otwartych sopranów.