Recenzja: Beyerdynamic A1

Z kartą Asus Xonar STX

Ognia z pierwszego kanału!

   Już, już, zaraz napiszę jak to zagrało, ale najpierw poczynię jeszcze jedną uwagę. Chodzi o to, że w wielu prasowych i internetowych  recenzjach można znaleźć wyrażone wprost albo między wierszami rozczarowanie, że taki sławny producent, tak wielkie oczekiwania, a tu nic takiego, nic wielkiego, zwyczajne tralala, tyle że dokładne i neutralne, ale absolutnie nic poza tym. Byłem zatem nastawiony sceptycznie, niczego specjalnego nie oczekując. Pewnie pomyślicie, że napiszę teraz słowo „tymczasem” i roztoczę wizję audiofilskich cudowności, w które zmuszeni będziecie uwierzyć, bo przecież pan recenzent wie lepiej, zna się na rzeczy, miał do czynienia i w ogóle. Albo też chytry jest bardzo, pod komercję się cwanie ustawia i żerując na cudzej naiwności ciągnie kasę, tak więc wszystko co pisze to tylko kłamstwa i jeszcze raz kłamstwa.

Możecie sobie wybierać co chcecie, a ja powiem tak: trochę mnie to brzmienie w tej sytuacji zaskoczyło, bo wyobrażałem sobie, że z innymi słuchawkami niż jakieś Tesle, a już z kartą komputerową szczególnie, zabrzmi to kaleko i nieciekawie.

Nie działa!? A, potencjometr…

Zacznijmy od tego, że lepiej zagrało przy częstotliwości próbkowania 96 kHz. Nieznacznie, jednak lepiej. Trochę żywiej, nieco naturalniej. Bardzo rzadka to sprawa, bo przeważnie wyższe próbkowanie oznacza denaturalizację, wyostrzenie i przejaskrawienie. Ale nie tym razem. Pod tym względem Beyerdynamic dotrzymał słowa i wyższe próbkowanie oznacza u niego wyższą jakość. Poza tym wcale z Sennheiserami nie było jakoś tragicznie czy nawet słabo. Pojawił się dźwięk nasycony, dobrze wyważony i pięknie wyrażony w sferze sopranowej, która poszybowała w kosmos, a jeszcze do tego przekaz był energiczny i dźwięczny. W bezpośrednim porównaniu niemal nieodróżnialny od produkowanego przez dwakroć droższego ale i znacznie lepiej wyposażonego Bursona Conductora (też podpinanego kablami RCA), i co najwyżej w śladowy sposób mniej nasycony tudzież gęsty, a także o nieco wyższej tonacji i wyżej wzlatujących sopranach. Tak więc Beyerdynamic wykazywał lekką skłonność ku profesjonalnej analityczności, a Burson do audiofilskiego grania, ale różnica była tak nikła, że nie warta opisania inaczej niż poprzez zaledwie kilka, góra kilkanaście procent.

Może nie ogień, ale całakiem ciepło

Podpięte zaraz potem HD 650 zagrały nieco ciemniej i ze średnicowym akcentem, co przy specyfice Beyerdynamica znakomicie wypadło, czyszcząc pole opisu dawnego sennheiserowskiego flagowca z często stawianych mu zarzutów o przymglenia czy brak konturów. Burson miał wprawdzie więcej basu, ale Beyerdynamic wypadał w sposób bardziej wyważony, choć z drugiej strony Bursona słuchało się jednak trochę przyjemniej. W sumie było to to samo prawie granie, u Beyerdynamica mające nieco więcej sopranów, a u Bursona trochę więcej basu, ot i cała różnica.