Recenzja: Beyerdynamic A1

Budowa

Frontem do klienta…

   Mimo iż znacznie tańszy od obu sennheiserowskich konkurentów, wzmacniacz A1 do tanich nie należy. Kosztuje prawie 3 800 złotych, co lokuje go z dużym zapasem po obu stronach w średnim segmencie cenowym. Jak na taką pozycję nie jest szczególnie okazały, ale recenzowany dopiero co Shiit Lyr dowodnie wykazał, że wielkość nie jest parametrem tak ważnym jakby się mogło wydawać. Co innego cena. Ta zawsze pozostaje istotna, toteż żądając od klienta sporej jakby nie było kwoty, trzeba się brzmieniowo i użytkowo wykazać na tle konkurencji. O brzmieniu będzie za chwilę, a teraz o wyglądzie i technice.

Stosunkowo niewielka obudowa jest w przypadku A1 zagospodarowana przyjemną estetyką i solidną technologią. Od estetycznej strony zwraca uwagę chwyt wzorniczy polegający na oprawieniu metalowego korpusu masywną podkową z tworzywa, urozmaicającą wygląd i czyniącą wyrób natychmiast rozpoznawalnym, a jednocześnie ułatwiającą przenoszenie i zabezpieczającą przed porysowaniem krawędzi. Ten pomysł należy więc uznać za bardzo dobry, tym bardziej, że czyni on A1 większym niż w istocie jest, dodając mu powagi i jednocześnie dzięki specjalnym szczelinom mocującym umożliwia zainstalowanie go w profesjonalnym stelażu studyjnym. Drugi estetyczny wyróżnik to wykończenie lakiernicze elementów metalowych drobniuteńkim barankiem, bardzo ładnym kiedy patrzeć nań z bliska i mimo srebrnej kolorystyki mającym odcień wolny od odczucia chłodu w kontakcie wzrokowym. To także się udało i spełnia pozytywną rolę. Na panelu przednim znajdujemy malutki włącznik główny, którego brak aktywności obwieszcza czerwono, a aktywność zielono świecąca ta sama dioda. Poza tym mamy tam oprawiony chromem wtyk słuchawkowy, a także dwa identyczne jak włącznik główny aktywatory wejść, również zaopatrzone w niebieskie tym razem diody aktywności. Dominującym akcentem jest niewielkie, bardzo twardo ale z przyjemną gładkością chodzące pokrętło potencjometru, pozwalające bez trudu precyzyjnie skalować poziom głośności, co u konkurentów o małych a lekko chodzących potencjometrach bywa trudniejsze. Na ściance tylnej są dwa wejścia i jedno wyjście, wszystkie RCA, przy czym obecność wyjścia pozwala wysterowywać coś mocniejszego, na przykład jakąś końcówkę mocy dla napędzania słuchawek ortodynamicznych.

…tyłem do klienta.

No i tyle. Brak jakichkolwiek ukłonów w stronę audiofilii komputerowej, jakichś USB czy Optical. Jest całkiem tradycyjnie i według dawnej mody, prostej i funkcjonalnej, bo przecież każdą porządną komputerową kartę dźwiękową powinno dać się do wejść RCA podłączyć.

Sumarycznie biorąc powierzchowność, jest przyjemna, a całość sympatyczna i poręczna. Tylko diody świecą stanowczo zbyt mocno.

Gdy chodzi o stronę techniczną, w dwuipółkilogramowym urządzeniu zainstalowano średniej wielkości trafo Noratela, powszechnie stosowany potencjometr Alps „Blue Velvet” i przede wszystkim dwa (po jednym na kanał) obwody scalone MC33078 ST Microelectronics. W konstrukcji użyto też tranzystorów bipolarnych a nie MOS-FET, co powinno skutkować w warstwie brzmieniowej stylem tranzystorowym i brakiem ocieplenia, a w warstwie użytkowej większą trwałością, bo jak się ostatnio dowiedziałem tranzystory MOS-FET tracą po czterech latach około połowę emisji i powinny być en bloc wymieniane w każdym urządzeniu w którym zostały zastosowane.

Patrząc całościowo, czyli audiofilskim testem wzrokowym na ilość powietrza w obudowie, można ocenić, iż wnętrze A1 nie jest przesadnie wypełnione, ale i nie pustawe. Takie sobie średnio pełne i porządnie zorganizowane. Przy okazji warto wspomnieć, że tak często chwalona przez audiofilów i poczytywana przez nich za znamię lepszości obfitość komponentów elektronicznych bynajmniej nie świadczy o jakości brzmienia. Wręcz przeciwnie – wzmacniacz to nie komputerowa płyta główna. Tutaj prostota układu z reguły oznacza lepsze brzmienie, a na komplikacjach tylko się traci. Znawcy tematu wiedzą, że podobnie jak w matematyce cała sztuka polega na upraszczaniu, a nie komplikowaniu.

Przejdźmy do brzmienia.