Recenzja archiwalna: Sennheiser HD 800 – podejście drugie

Opis brzmienia

   Celem uczynienia sprawy przejrzystszą nakreślę najpierw ogólny charakter brzmienia, następnie odniosę się do własnych uwag krytycznych i pochwał z pierwszej recenzji, a na koniec spróbuję rzecz podsumować.

Charakter ogólny

AKG K1000 mają to do siebie, że kiedy podłączymy je do odpowiedniego systemu, większość słuchawek nie nadaje się po nich do słuchania. Tak było nawet w przypadku Ultrasonów E9, które także wymagały dłuższej chwili przyzwyczajenia – zwłaszcza z powodu mniejszego realizmu scenicznego, ale też i mniejszego realizmu w ogóle – a podobnie, choć może w mniejszym stopniu, rzecz się miała z Grado GS-1000 zaopatrzonych we własne, specyficzne podejście do muzycznego materiału, wiele razy już przeze mnie charakteryzowane. A jak jest z HD 800?

Już odpowiadam. Otóż sądzę, że brzmienie tych słuchawek można sprowadzić do trzech słów-haseł, z których da się wyprowadzić całą resztę. Brzmią one: przejrzystość, przestrzenność i łagodność.

Przejście z K1000 zawsze oznacza wielkie wyzwanie w przypadku pierwszych dwóch z tych wyznaczników. To słuchawki niespotykanie przejrzyste i niebywale realistyczne przestrzennie, śrubując pod tymi względami pułap wyzwań na złowrogo dla konkurentów wysoki poziom. Jednak HD 800 dzielnie się bronią. Ich scena nie jest mniejsza a przejrzystość w zasadniczym wymiarze nie gorsza.

Czy można w takim razie powiedzieć, że Sennheiser HD 800 to godny następca AKG K1000? Niestety, nie jest to takie proste, a dlaczego, wyjaśnię później.

Tymczasem wróćmy do spraw ogólnych. Wrażenie całościowe jest następujące: słuchawki w noszeniu są bardzo wygodne i nie nastręczają żadnych ergonomicznych problemów nawet przy bardzo długich odsłuchach. Podobnie nie nastręczają ich pod względem sonicznym, ponieważ jedną z ich cech swoistych jest brzmieniowa łagodność. Ten dźwięk nie ma drażniących składników ani sopranowych świdrów. Przy całej przydanej mu obszarowej wielkości kształtem bardziej przypomina obłok niźli gotycką katedrę. Porównanie takie jest jednak bardzo przesadzone. Utożsamienie K1000 z katedrą a HD 800 z obłokiem byłoby mylące. Trafniejsze jest powiedzenie, że dźwięk K1000 bardziej się narzuca i to niejednokrotnie w stopniu dość męczącym, a ten z HD 800 okazuje się bardziej stonowany, traktujący słuchacza z trochę większym dystansem i większą wyrozumiałością, słowem, całkiem inaczej przyrządzony. Bierze się to głównie z faktu, że zawsze towarzyszy mu rodzaj echa; coś na kształt próby osadzenia każdej reprodukcji dźwiękowej w aurze pogłosowej pomieszczenia odsłuchowego. Skutkuje to dwoistością, którą odnotowywałem już przy okazji opisu Grado GS-1000: pierwszy plan jest bardzo wyraźny i realistyczny w sensie całkowicie dosłownym, a plany dalsze kreślone są już w tej pogłosowej perspektywie, dzięki czemu można o nich powiedzieć, że zatracają nieco na bezpośredniości, którą ma zastępować urealnienie złożoności przestrzennej. Warto przy tym zauważyć, że w przypadku HD 800 zabieg ten dotyczy także planów bliższych, ulokowanych tuż za pierwszym, podczas gdy u GS-1000 przeważnie odnosi się do zjawisk bardzo odległych, dziejących się na horyzoncie dźwiękowym. Trzeba też odnotować, że dźwięk GS-1000 jest rysowany cieńszą kreską, dzięki czemu staje się bardziej delikatny i romantyczny, ale niekoniecznie poprzez to bardziej prawdziwy.

Czy tak radykalny zabieg uprzestrzenniający jak ten zaimplementowany w nowym flagowcu Sennheiser’a okazuje się skuteczny? Na pewno w znacznej mierze, jednakże znów powiem, iż ma to swoje zawiłości i odeślę Was do dalszej, bardziej wchodzącej w szczegóły części recenzji.

Podsumowując ogólny charakter nowych HD 800 powtórzę raz jeszcze – są to słuchawki wygodne, bardzo przejrzyste, o wielkiej scenie i uprzestrzenniająco-łagodzącym stylu brzmienia. Uprzestrzenniającym w stopniu sobie tylko właściwym, niespotykanym na tą skalę nigdzie indziej i zdolnym budować realizm na własną modłę.