Recenzja: Stirling Broadcast SB-88

Odsłuch cd.

I znowu się okazało, że „stara szkoła” daje radę.

   Gdy chodzi o światło, to było dzienne i bez uciekania w cienie. Cała muzyka eksponowała się wyraźnie, czerpiąc z samej klasy dźwięku i przyjemnie pogłębionej sceny a nie chwytów teatralnych. Zarazem trzeba podkreślić, że nie było w tym żadnej ostrości ani pikanterii. Soprany najwyższej klasy i dobór światła właściwy, z przyjemną temperaturą bieli. Z kolei wypowiedzi słowne,  czyli wywiady bądź recytacje, dały obraz wzmożonej akustyki a nie samego gołego głosu. Każda osadzona była w przestrzeni odbić a nie wyizolowana narracyjnie. To znowu mnie zaskoczyło, bo spodziewałem się właśnie braku akustyki. Dość więc te Stirling Broadcast okazały się zaskakujące i jak dotąd każdorazowo pozytywnie. Lecz gdyby ktoś koniecznie chciał czegoś się czepić, to można mu podpowiedzieć lekki niedostatek powietrza w dźwięku i ograniczony wymiar efektu „ach!”. Nie było żadnego widocznego upiększania – ani przez dociążanie, ani pompowanie, ani słodycz, ani koloryt. Samo życie w magii jego nie ubranej, a nie popisy muzycznej stylizacji i wielkie brzmieniowe kapelusze. Tak więc świeżość, ale nie na sterydach i z haustem z butlami tlenowej, tylko jak przystało na narzędzia studyjne autentyczna i czysta. Tak bardziej na sportowo, a więc szybko, zwinnie i z rozmachem oraz na żywo transmisją, a nie w wydumanych pozach, baletowych układach i przy sztucznym oświetleniu. Bez szminki i na dziko, ale zarazem z bardzo wysoką kulturą bycia i wyuczonymi zachowaniami, a nie na sam bezmyślny żywioł. Doskonale się tego słuchało, a magia życia wcale nie chciała być gorsza od cyrkowej.

Wątpiącemu w siłę moich wzmacniaczy dystrybutorowi bardzo zależało na wypróbowaniu jego podopiecznych z jakimś zdecydowanie mocniejszym, a zatem migawkowo dorzucę opis tego, co podziało się pod dyktando integry Accuphase E-470, która akurat po recenzję zjechała.

Jako posiadacz sekcji wzmocnienia dzielonej i lampowej, nie jestem szczególnie wysokiego mniemania o tranzystorowych integrach, wyjąwszy tą szczególną od Avantgarde Acoustic, którą niedawno gromko chwaliłem. Bez dalekiego wychodzenia przed recenzyjny szereg muszę jednak przyznać, że nowa integra od Accuphase ma świetną klasę i umie do siebie zjednać. Gra przy tym dla swego producenta klasycznie, dźwiękiem pełnym, oszlifowanym, do końca wypowiedzianym i z lekka słodkim tudzież przyjemnie ciepławym.

A nawet bardziej niż bardzo – to po prostu klasyk nie do zdarcia i nasza pełna rekomendacja!

Dwa względem mojego toru miała ciekawe momenty. Przede wszystkim scenę trochę głębszą i bardzo starannie poukładaną, a także mocniejszy akcent na „ach!”, w sensie ładności i upiększenia. Bardziej pełne, domknięte, podgrzane i posłodzone dźwięki bardziej też były krągłe, niczym lśniące choinkowe banieczki, a mniej otwarte i nośne. Stwarzały atmosferę szczególnie lubej ładności i całościowo świetnie poukładane widowisko, z mniejszym naciskiem na naturalną otwartość, promieniowanie i swobodę, a za to większym na miłe słuchanie i rozkoszne brzmieniowe aromaty. A jedno przy tym miały zaskakujące i szczególnie udane, mianowicie była w tych accuphasowych dźwiękach duża zawartość tlenu, a więc brak jakiejkolwiek duszności, co wraz z miodowym światłem dawało zaskakujące i nadzwyczaj efektowne zestawienie, z jednoczesną dbałością o każdy detal. Znakomicie się gościom od Accuphase to połączenie udało, dzięki czemu słuchacz jest od razu kupiony i przekonany o nadzwyczajności, którą tworzy dźwięk salonowy, wytworny, a przy tym pozwalający głęboko oddychać i bez długu tlenowego napawać się podziwianiem. Taki ze stylizacją i własnym na wszystko pomysłem, ale na poziomie pałacowym, a więc nawet bardzo wybrednych mogącym zadowolić. Kręcąc głową słuchałem raz jeszcze Astrud Gilberto, która tym razem śladu nie miała chrypki, ale wciąż była obecna i przekonująco prawdziwa. A taka przecież inna…