Recenzja: Sennheiser HD 820

Brzmienie cd.

Rodzinka w komplecie.

   Wyraźnie rozwarstwiająca tranzystorowe zbitki, operująca bardziej magicznymi brzmieniami i pogłosem; bardziej w tym wszystkim odświętna i taka niesamowita. Także płynniejsza na przejściach, z dłuższym i ciekawszym wybrzmieniem i bardziej opalizująca. I także z lepszą dynamiką – większym ładunkiem tej swojej spokojniejszej, mniej wyrywnej energii. (A więc swoisty paradoks.) Ale na pełny regulator to działało dopiero po trzech godzinach, a HDV 820 zbiera się w pół godziny. Nie mówiąc o ile jest tańszy i jednocześnie bardziej osaczający, co niewątpliwie się może podobać. A generalizując, grało to pierwsza klasa z oboma zestawami.

I jeszcze słówko o porównaniu z HD 800. Te znów pokazały dużo ostrzejsze – bardziej forsowne i kończyste soprany. W efekcie struny gitar dużo mocniej naprężone i bardziej metalowe. Także jaśniejsze nieco podświetlenie, a głosy z większą chrypką i krzykliwsze. Nie miałem wątpliwości – HD 820 sprawiały lepsze wrażenie. Więcej trzeciego wymiaru, więcej prawdy, więcej muzyki. I jeszcze na marginesie – jakaż zaszła różnica pomiędzy HD 800 kupionymi kiedyś przez znajomego i w stanie jeszcze półsurowym, jako jeden z pierwszych na polskim rynku egzemplarzy, podesłanymi do recenzji. Pisałem o nich, że są aż za łagodne, że im brakuje pazura. A tu masz! – te od wielu lat pozostające w użyciu pazura miały aż za dużo nawet dla lamp 45ʼ i przy o wiele lepszym kablu.

Z Ayon CD-35 HF Edition i ASL Twin-Head

Na koniec klasyka gatunku – referencyjny odtwarzacz i referencyjny wzmacniacz lampowy. Jedna, a właściwie dwie sprawy, dały się szybko zauważyć. Ogólnie biorąc wszystkie wypisane powyżej różnice zostały zachowane, ale dołączyły do nich dwie inne, zdecydowanie mniej poprzednio słyszalne. Jedna to bliskość pierwszego planu.

I nowy jej przedstawiciel.

Mocno pracujący nad przestrzenią we własnym zakresie odtwarzacz Ayona, przerabiający własnym algorytmem sygnał PCM w DSD, ujawnił bardzo wyraźną różnicę między zamkniętymi a otwartymi. Z nowymi HD 820 słuchacz robił aż kilka kroków w kierunku wykonawców; przybliżając się do nich bardzo wyraźnie i wchodząc w bliższy, bardziej intymny kontakt. I niewątpliwie wraz z tym muzyka działa na niego w inny sposób; nie jako coś oglądanego, ale jak uczestnictwo.

Z tym że – co chciałem mocno podkreślić – przy takim zestawie sprzętowym otwarte HD 800 po swojemu chwyciły wiatr w żagle, oferując przestrzeń i zawieszone w niej dźwięki także o wiele lepsze, bardziej trójwymiarowe. Pod tym względem różnica się w dużym stopniu zatarła, a wyskoczyła ta z pierwszym planem. I dzięki temu nie można już było twierdzić, że prezentacja HD 800 jest gorsza, a jedynie że inna. Dająca szersze pole widzenia i dalszą perspektywę, także mocniejsze sopranowe wzloty i towarzyszącą im kruchość, a może przede wszystkim inny klimat – widzenie bardziej całościowe, a mniej wchodzące w kontakt. I niewątpliwie widzenie piękne, łączące walor sopranowy z dobrym wypełnieniem i wielką sceną. I poprzez dominujące soprany większą jednoznaczność klimatu, bo sopran zawsze trąca w duszy strunę refleksji i nieodzownie nutę smutku. Zawsze jest trochę skowytem – zewem duszy zbolałej, poszukującej pociechy, towarzystwa. U HD 820 tego nie znajdziesz; soprany ich nie są rzewne, tylko nim zdążą zapłakać ulatują trójwymiarowo w przestrzeń. I to jest jak najbardziej poprawne, to daje silniejsze poczucie trójwymiarowych kształtów, ciał. Także zarazem nastrój bardziej normalny, do niczego nie skłaniający. Można zatem powiedzieć, że HD 800, i HD 800S też, choć w mniejszym stopniu, stwarzają własne klimaty, natomiast nowe HD 820 zostawiają budowanie go muzyce, niczego nie sugerując.

To daje im też inną przewagę – większą różnorodność brzmieniową i większą głosów normalność. Mieszanie sopranu z basem i średnicą w równych proporcjach i na mocniejszej bazie substancjalnej wychodzi im niewątpliwie z całej trójki najlepiej. Więc byłyby też niewątpliwie najlepsze w sensie obiektywności, a gorsze dla poszukiwaczy cierpień, gdyby nie to, że między nimi a Ayonem zaistniał pewien konflikt. Otóż w niektórych nagraniach – niewielu, ale jednak – dawała znać o sobie ich konstrukcja zamknięta; zjawiały się odbicia. Czuć było akustyczny dodatek, lekką falę powrotu. I, co ciekawe, nie działo się tak ani u zamkniętych Fostex TH900 Mk2, ani w zamkniętych MrSpeakers Ether Flow C. MrSpeakers grały zupełnie jak otwarte, a u Fosteksów zjawiał się tylko lekki i odległy pogłos, natomiast u HD 820 dość bliski efekt odbicia, swego rodzaju zamknięcia. A że to była wina konfliktu, to zaraz jasnym się stało, kiedy sprawdziłem, że efekt ten nie istnieje przy odtwarzaczu Cairna.

O efektownej powierzchowności.

Nie istniał też w przypadku zdecydowanej większości nagrań, lecz dla porządku zmuszony jestem napisać, że z niektórymi istniał. A jak to interpretować, to już zostawiam innym i sam jedynie zauważę, że synergia nie jest w audio zjawiskiem powszechnym; prędzej rzadkim. I jeszcze ta uwaga, że HD 800 i HD 820 grały spośród dużej grupy porównywanych najbardziej zajmująco. W sposób inspirujący, jak najdalszy od obojętności i nudy.