Recenzja: Sennheiser HD 820

Budowa

Opakowanie uległo zwiększeniu.

   Byłoby wszakże niesprawiedliwością, gdybyśmy prace Sennheisera nad nowymi słuchawkami serii „prestiż” zawarli w określeniu bicia tej samej piany. Faktem jest, że grupa 800 składa się ze słuchawek od razu rozpoznawalnych, lecz także faktem, że nowe HD 820 najbardziej się wyróżniają. Dziwi więc skromna doza informacji o tej ich odmienności, rodząca nawet podejrzenie, że coś chciano ukryć. O tyle to nie może być prawdą, że konkurencja może sobie zawsze parę sztuk kupić i na składniki rozłożyć, więc pozostaje myśleć, że albo dział marketingu zwyczajnie się nie przyłożył, albo producent doszedł do wniosku, że nie warto zasypywać publiki danymi technicznymi i lepiej skupić się na lansowaniu strony muzycznej oraz walorów użytkowych. Jakkolwiek to tam było, recenzje są od tego, by takich spraw nie zbywać, tylko brać je pod lupę. Na demontaż nie mogłem sobie pozwolić, ale lustracja przetworników od zewnątrz i wewnątrz ujawniła tę samą konstrukcję, jedynie osadzoną w oprawie o większej średnicy. To jako efekt tego, że cała komora akustyczna u HD 820 została powiększona; objętość muszli mają większą zarówno w skutek większego ich przekroju, jak i przyrostu głębokości.

A wszystko jako następstwo, że musi gdzieś się podziać i nie przerodzić w zniekształcenia dźwięk wychodzący z przetwornika, który w otwartych HD 800 i HD 800S na zewnątrz ulatywał. Tu takiej możliwości nie ma; najbardziej eksponowaną odmiennością nowych HD 820 jest szczelna zewnętrzna pokrywa nad całym przetwornikiem ze szkła gorilla glass. Przeźroczysta, okrągła i wklęsła ma według producenta idealnie rozpraszać tę nie znajdującą ujścia falę, zawracając ją w taki sposób, by z jednej strony nie zaburzała dźwięku podstawowego, a z drugiej umożliwiała wrażenie, że mamy do czynienia z konstrukcję otwartą. Tym właśnie najbardziej Sennheiser się szczyci; ich zdaniem HD 820 nie ustępują pod względem otwartości, naturalności i poziomu zniekształceń otwartym słuchawkom swojej serii. A przy okazji szklany sufit nad przetwornikiem daje im nie tradycyjne ograniczenie, a niezwykłość wyglądu, stanowiąc świetny wyróżnik spośród wszystkich własnych i konkurencji. Drugich z czymś takim po prostu nie ma, a na dodatek rzecz rzuca się w oczy.

Odnośnie jeszcze relacji przetwornik-muszla odnotujmy, że ten pierwszy nie tylko pracuje w większej drugiej, ale też przesunięty został w stronę części twarzowej słuchacza. Patrząc z boku na HD 800 i HD 820 od razu to będzie widać. Widać też większą wypukłość komór u zamkniętych, a także nie do przeoczenia jest to, że aluminiowe ich ścianki u HD 800S pozostawiono srebrne, a u HD 820 są czarne. Czarne i na dodatek ukośnie prążkowane, co nie pozostaje zapewne bez związku z akustyką. I także przegrodzone mniej licznymi a grubszymi szprosami, co wygląda solidniej i ładniej.

I stało się drewniane.

Pałąk zachowano w zasadzie bez zmian, choć wprawne oko wychwyci gładszą jego formę tłoczenia, pozbawioną wyraźnego przełomu między chwytakiem a tylną obejmą. Wyraźniejszej zmianie uległy natomiast pady. Po pierwsze są nieco grubsze, dodatkowo odsadzając ucho od przetwornika, a po drugie na powierzchni kontaktu ze skórą z gładszej, bardziej drobnoziarnistej mikrofibry i z wyodrębnioną otoką boczną ze sztucznej skóry. Łatwiej się je przy tym zdejmuje i pewniej też osadza, a po stronie zewnętrznej, na czarnych oprawach wtyków kabla, dodano srebrzyste symbole firmowe, których tam wcześniej nie było. Rozbudowano także metalowe obsadki wtyków, które nie znikają teraz w plastikowych osłonach, tylko przechodzą przez nie trzpieniowo na wylot. Same wtyki są zaś identyczne jak dawniej, toteż kable w obrębie serii 800 można bezproblemowo wymieniać.

Pudło do pomieszczenia tego wszystkiego jest nieco większe niż u poprzednich i przede wszystkim z litego, czarnego drzewa, a nie z oprawionej czarną powłoką sklejki. Oprócz samych słuchawek, instrukcji, gwarancji, ściereczki i pendriveʼa z wykresem odpowiedzi akustycznej oraz instrukcją w PDF, są w nim wspomniane trzy kable. Nie ma natomiast firmowego stojaka ani żadnego pokrowca.

Gdy chodzi o całościowy wygląd, słuchawki spośród osiemsetek prezentują się nie tylko wyróżniająco, ale także najokazalej. Zarówno poprzez największy udział czerni, od której mocniej się odcinają srebrne osłonki zewnętrzne przetwornika i srebrne wtyki kabla, jak i najbardziej okazałe komory (szersze u nich i wyższe), a także owo tak wychwalane przez producenta ekskluzywne szkło gorylowe, rzucające kuszące odblaski. Również wygoda poszła z lekka do przodu; nowe pady są przyjemniejsze w dotyku, a profil ich przylegania bardziej dopracowano. Waga wraz z większą objętością i szklanym dodatkiem nieznacznie wzrosła –  HD 820 ważą bez kabla 382 gramy, podczas gdy  HD 800S tych gramów 366. Cena szklanej nowości jest, jak mówiłem, dużo wyższa, podążająca za prestiżem, konkurencją i elitarnością.

A same słuchawki objętość komór także trochę zwiększyły.

Odnośnie jeszcze szczegółów technicznych, to Sennheiser nas nie rozpieszcza, informując jedynie o impedancji 300 Ω, paśmie przenoszenia 12 Hz – 43,8 kHz i THD ≤ 0.02 %. Podano też moc maksymalną sygnału, szacowaną w przypadku pracy ciągłej na nie więcej niż 0,5 W; o przetwornikach napisano zaś tyle, że magnesy mają neodymowe, a o kablach, że są dopasowane pojemnościowo do nowego wzmacniacza HDV 820 i ten z końcówką 4mm Pentacon generuje najmniejsze zniekształcenia.

A teraz czas na clou…