Odsłuch cd.

I warstwa lakiernicza praktyczna.

   Została jeszcze kwestia opisywane vs NightHawk. I tu pewne zaskoczenie, bowiem dźwięki bardzo podobne. Jedyne wyraźniejsze różnice to trochę bardziej pogłosowy charakter amerykańskich nauszników i przede wszystkim mocniej przez nie akcentowane soprany. Więcej zatem przenikliwości i podniety w wokalach, w zamian za mniejszą jednorodność, a także bardziej nerwowe, nieco chudsze brzmienie strun gitarowych. Również większa dźwięczność dzwoneczków i wszelkiego dzwonienia, zdecydowanie bardziej wyodrębnianego z przekazu. A u HD 660 S wszystko bardziej zebrane i soprany z lekkim temperowaniem, ani trochę nie w sposób dający poczucie skąpstwa, tylko cesji na rzecz uspójnienia. Nieznacznie też gorsza holografia, tylko trzeba pamiętać, że Sennheisery tutaj ze swoim kablem, a NightHawk takim za trzy tysiące z zewnątrz. Także bas Sennheiserów bardziej w paśmie leżący, ale jak na porównanie z wyjątkowo potężnymi basowo NightHawk, to wypadł znakomicie.

Są HD 660 S słuchawkami zrobionymi z głową, starannie brzmieniowo opracowanymi, nie powstałymi na zasadzie, że się o to i tamto postaramy, i jakoś to w sumie będzie. Naprawdę świetnie się słucha, naprawdę to mały Orpheus. Tylko jedna uwaga – nie oczekujcie błyskotek. To nie są słuchawki dla popisu, ale smaku muzyki. Odważę się napisać, że są wysublimowane.

Z ASL Twin-Head i odtwarzaczem

Na koniec maksymalizacja. Jest w sumie trochę smutne, jak bardzo źródła internetowe, a nawet pliki dyskowe, odstają od płyt CD czytanych przez dobry odtwarzacz. Ale najgorsze w tym wszystkim, że fakt ten potrafi się schować. I to schować podwójnie. Chowa się za adaptację mózgową, w dobrej wierze przyjmującą przekaz za wysokiej jakości, jeżeli tylko szczegółowość, dynamika i przejrzystość wystarczająco są dobre. I chowa za słuchawkami, pośród których spotyka się potrafiące cyfrowe niedostatki, nawet naprawdę grube, całkiem nieźle maskować. I tu natychmiast uwaga – recenzowane Sennheiser HD 660 S nie tylko do tej kategorii należą, ale wraz z takimi jak Meze 99 Classics, czy Ultrasone Signature PRO, należą do ścisłej czołówki.

Po paru dniach używania pałąk się staje wygodny.

To oczywiście nie jest wada a zaleta, o ile tylko przy okazji się nie oszukuje, ale w przypadku recenzowanych oszustwa żadnego nie ma. Soprany nie są redukowane, a bas nie jest przedobrzony. Tu maskowanie odbywa się w głównej mierze za sprawą tkanki łącznej, aczkolwiek także poprzez specyfikę wysokich tonów, do której zaraz wrócę. Wpierw jednak o samym korzeniu, to znaczy o cyfrowych drakach. Twin-Head spięty Crystal Cable Absolute Dream RCA z Heglem Mohican jako napędem i Ayonem Sigma przetwornikiem z punktu pokazał, jak daleko systemom przy komputerze do perfekcji odczytu. A to za sprawą właśnie dalekich od maskowania Sennheiser HD 600. Te bowiem bas mają niezasłaniający, a soprany obfite, i mniej też wyraźnie od sporządzonego na ich cześć modelu rocznicowego tkanki łącznej. Dźwięki u nich dużo bardziej zostają wyodrębnione i mają wyraźnie mocniejszy akcent na sopran, co niezły bas i ciemne tła wprawdzie łagodzą, ale z Apogee i z Normą przejawiało się to mimo wszystko lekkim dudnieniem, sztuczną pogłosowością i w efekcie cyfrowym odrealnieniem. Efektownie przejrzystym, szczegółowym i dynamicznym, więc trzy asy na ręku, plus jeszcze ciemna aura, niezgorsze wypełnienie, obecny jak najbardziej bas i dużo efektownego światła, że spektakl mogący porwać. Sęk w tym, że przy torze obecnie badanym tego dudnienia, pogłosu i obcości właściwie całkiem nie było. Zostało samo sopranowe podekscytowanie i większe luki między dźwiękami – ich słabsza kooperacja. Do tego świetlistość i cała efektowność wyraźnie poprawione, więc w sumie granie co się zowie, high-end już nie na żarty. I jednocześnie doskonały obraz różnicy między pierwowzorem a jubileuszowym hołdem. Sennheiser HD 660 S nie miały śladu sopranowej ekscytacji ani prześwitów między dźwiękami. Sopran był u nich temperowany, ale swoiście naturalny. Nie oszukujmy się, większość słuchawek go podbija i w ogóle większość audiofilskich przyborów. Gdyż to daje podnietę, stwarza pozór naturalności. „Bo przecież więcej słychać!” Tak, słychać faktycznie więcej, ale w życiu, w rozmowie, tej sopranowej addycji nie ma, co z miejsca ujawniają porównania mowy potocznej nagranej i branych z życia głosów. Lecz to się bierze nie tylko z chęci rasowania przekazu. Bo inny przykład pokazuje, że soprany wprost z życia mogą być niedościgłe.

Czarno na białym widać, że to Sennheisery.

W zwykłej rozmowie ich nie ma, ale gdy poprosicie sopranistkę o wzięcie wysokiej nuty, albo trącicie pałeczką markowy talerz perkusyjny, to wyjdą takie soprany, że żaden sprzęt nie dorówna. I tu się rodzi dylemat: podkręcić nieprawdziwie, by te szalejące oddać, czy zachować naturalność tonalną, ale kosztem szaleństwa? Tym oczywiście lepsze słuchawki, im zwykła mowa prawdziwsza a sopran wytężony bardziej wzięty jak z życia; czyli im większa różnica, największe zróżnicowanie. Jednak daleko posunięte pozostaje domeną słuchawek za bardzo grube pieniądze i grubo kosztujących kolumn. W przypadku słuchawek za dwa tysiące zawsze to będzie kompromis. Sennheiser HD 600 to wybór mocnych sopranów kosztem naturalności mowy, a jubileuszowe HD 660 S to świetne oddanie mowy, a jednocześnie umiejętność stworzenia całościowego spektaklu. Przy lekko złagodzonych sopranach, jakby słuchanych z oddalenia, taka organizacja spektaklu, by słuchacz nie odszedł znudzony. To się rewelacyjnie udało, przynajmniej w odniesieniu do mnie. I chciałem z tego miejsca pogratulować temu komuś, kto za akustykę HD 660 S odpowiadał. Że nie poszedł na lep łatwizny i się naprawdę przyłożył. I że tak znakomicie mu wyszło, że w efekcie rzecz duża. Że kiedy słuchasz zwykłej mowy, to czujesz natychmiast autentyzm i na dodatek bliskości, a kiedy słuchasz symfonii, to jakbyś naprawdę był w filharmonii, tyle że w dalszych rzędach. Sopran nie atakuje, tylko w muzykę się wtapia, ale zarazem (bardzo uważnie się przysłuchałem) nie ma poczucia niedosytu. Nie zjawia się wrażenie, spotykane na przykład u AKG K701, że to jest odfiltrowane, jawne uspokojone. Nie ma poczucia sztuczności, jest spektakl żywy i cały, ale słuchany z dalsza. Ni trochę nie trącący nudą, mający walor zupełności. I tu dobrze będzie porównać do NightHawk. One na tle HD 660 S także soprany wzmagają; troszeczkę na nie cisną, by talerz dźwięczniej zabrzmiał i głos sopranistki bardziej wibrował, ale też druga różnica była, mocniej akcentowały gradację planów. Coś trochę jak dawne pocztówki, stwarzające pozory głębi, stawiały dekoracje jedna za drugą w odstępach. U HD 660 S tego nie było – scena ukazywała głębokość jak same dźwięki spójną, bez żadnego rozbicia. Zarówno same dźwięki, jak i postać sceniczna, mają u nich charakter chmury, nic tam się nie rozpada. Pasmo jest jednolite i spójny obszar sceny.

Te nowe mają tajemnicę, tańczą z każdym wzmacniaczem.

Można oczywiście woleć wyodrębnione soprany, wyodrębniony bas i pokrojoną scenę, ale na mnie, przyznam, ten jednolity styl zrobił duże wrażenie. Fakt, porównywane na koniec HD 800 (z kablem Tonalium w dodatku) pokazały wszystko bogatsze i bardziej efektowne. Głębiej wnikały w dźwięki, obrazowały bogatszą strukturę, a ukazywanie scenicznej głębi i ogniskowanie źródeł miały dużo precyzyjniejsze. No ale za to się płaci, wraz z kablem tysięcy osiem wobec dwóch. A kiedy nie porównywać, to spektakl jubileuszowych naprawdę przykuwa uwagę i nie widać w nim braków. I to jest rewelacja, ponieważ z jednej przykuwa, a z drugiej nie jest męczący. W dodatku ta jego spójność budzi szacunek dla kunsztu twórców i jest do tego coś jeszcze. Te naturalne głosy, bez sopranowego trylu, podświadomie albo świadomie powodującego efekt sztuczności, mocniej działają na sferę emocjonalną, ponieważ są autentyczne. A skarga czy radość prawdziwego człowieka musi się bardziej udzielać. Dlatego sfera emocji w tych jubileuszowych stoi na świetnym poziomie. I tylko jeszcze o basie. Był duży i różnorodny. Tak duży, że ten od super basowych NightHawk tylko nieznacznie większy.