Recenzja: Sennheiser HD 630VB

   Sennheiser kojarzy się ze słuchawkami jeszcze bardziej niż Ryka, a to już coś. Ale co się dziwić – on projektował, a ja tylko opisuję. Za to słuchać można nas obu, albo nie słuchać; tyle że mnie w piśmie, a jego w dźwięku.

Pisanina nie musi przegrywać z muzyką, pod warunkiem, że jest rozrywkowa albo pouczająca, a recenzje słuchawek bardzo średnio pod tym względem wypadają. Daleko im do Wojny i pokoju Tołstoja (znałem panią, która czytała tę książkę na okrągło), albo Przypadku i konieczności Monoda, do przeczytania którego wszystkich zachęcam. Niezależnie jednak od odniesień do literatury naukowej i beletrystyki, faktem jest, że Sennheiser zrobił nowe słuchawki, a Ryka je opisuje. Można zatem przeczytać i posłuchać, albo posłuchać i przeczytać, bądź wybrać jedną z trzech pozostałych opcji.

Słuchawki nie tylko są nowe, ale i nowomodne. A to oznacza, że są na ulicę. Lecz nie jedynie, jako że konstrukcję mają wokółuszną i same o sobie powiadają, iż są dwojakiego przeznaczenia. Można zatem stwierdzić, że norma i signum temporis, czyli na ulicę z przenośnym grajkiem, a w domu nie tylko z nim, ale także ze stacjonarną aparaturą, o ile ktoś wszedł w posiadanie. Nie jest to już wprawdzie dla audiofila obowiązek, bo granie przenośne wybiło się na wysokie poziomy, ale komputer dla faceta to wciąż wyposażenie obowiązkowe, bowiem gdzie indziej się porządnie w Far Cryʼa czy innego Battlefilda nie zagra. A jak już komputer, to pasowałoby mieć doń przetwornik i słuchawkowy wzmacniacz, bo te na płytach głównych to jednak nie to. Na tę ewentualność nasze tytułowe HD 630VB są o tyle przygotowane, że dołączają do nich przejściówkę na dużego jacka, a nieprzygotowane w ten sposób, że kabel mają nie odpinany i długości ledwie 1,2 metra; a to już ani praktyka, ani wygoda. Ktoś znów sprawy nie przemyślał i palnął głupstwo – toteż nie wiem doprawdy na kiego tam po tych Sennheiserach sztaby ludzi od konstruowania i marketingu trzymają, ciężkie pieniądze na nie wydając, a potem – masz ci los, jak mawiał Kubuś Puchatek – kawałka kabla pożałowali. Rodzina Grado nie zatrudnia i nigdy nie zatrudniała takich ekip, a od zawsze wiedzieli, że się przejściówka i przedłużacz należą, ale jak powiadał z kolei Wiciu Gombrowicz – im mądrzej, tym głupiej.  No więc uradziły te sztaby mędrców, że wypuszczą słuchawki z kablem 1,2 metra bez przedłużacza – i jeszcze na złość wszystkim napiszą, że się nadają do aparatury stacjonarnej. Efekt taki, że ze swoim stacjonarnym w kucki musiałem słuchać, ale za to oszczędność dla firmy kilkanaście albo kilkadziesiąt tysięcy metrów kabla, co to w hurcie pewnie parę złotych za metr kosztuje. No nic, jest jak jest i może kiedyś będzie lepiej.

Zezłościłem się, ale chyba nie bez powodu. Słuchawki za dwa tysiące powinny mieć dołączony kawałek drutu ułatwiający życie, bo raczej nie jego utrudnianiu służyć mają, a na to tym razem wyszło. Ale to nie pierwszyzna, bo ostatnio opisywane, jeszcze o wiele droższe oBravo, też miały krótki kabelek solo, tyle że odpinany, a to już pewne ułatwienie. A tak w ogóle, to moda na krótkie kable w drogich słuchawkach zaczęła się od Ultrasone Edition8 i najwyraźniej się utrzymuje. Już to wówczas krytykowałem, ale kto by słuchał.

I tak się przy okazji wydało, że słuchawki są za dwa tysiące z okładem, a ściślej za 2189 złotych, czyli wymagania im stawiać należy wysokie, a one z kolei twierdzą, że sprostać im to dla nich betka. Już się za to sprawdzanie bierzemy, ale jeszcze dorzucę, że poza tymi nowymi – spacerowymi – dojrzewa podobno u Sennheisera pewien miś niesamowicie wprost tłusty, co to do samego Orpheusa ma być nawiązaniem, ale mimo usilnych starań niczego ponad samo dwuznaczne kręcenie głowami nie udało się dowiedzieć, a nawet to podobno nie jest pewne. Jak mawiają w polityce – no comments, tak więc zostaje cierpliwie czekać.