Brzmienie

…znane z radzieckich telewizorów EZ80!

   Łatwo nie ma i wzmacniacz przyjechał oczywiście surowy, tak więc trzeba go było wysmażyć. Smażyłem przeto przez trzy tygodnie, aż ładnie sobie doszedł i grać zaczął tak jak w Warszawie. Niestety, nie mam tamtych Denonów i trochę mi z tym nie w smak, no ale trudno – jakoś przeżyję. A swoją drogą, czy to nie dziwne, że tak dobre słuchawki z produkcji wypadają, a rynek zalewa pączkująca tandeta? Niby ten kapitalizm ma działać z automatu i selekcja wraz z nim pojawiać się naturalna, a jakoś nie widać efektów i często w tył miast do przodu jedziemy. Ale o tym może kiedy indziej, a teraz grajmy czym mamy. Narzekać zresztą co nie ma, bo jest po trosze wszystkiego – od taniego po drogie.

A zaczniemy jak zwykle przy komputerze.

AKG K712

Te słuchawki są trudne, to znaczy potrafią grać pięknie, ale nie zawsze tak grają. Z jednymi wzmacniaczami się lubią, a z innymi przeciwnie, i od tego to wszystko albo prawie zależy. Ale z Phastem się polubiły, jak zresztą wszystkie inne. To jego niewątpliwa zaleta, że zaraz wchodzi w komitywę i gra lub znakomicie, albo i jeszcze lepiej. A już zwłaszcza po tych paru godzinach rozbiegu, co jest typowe dla urządzeń lampowych, ale powiedzmy sobie szczerze, nie tylko. Te tranzystorowe także po godzinie a jeszcze bardziej po kilku zaczynają grać lepiej, bo już taka uroda prądowa, że potrzebuje długich rozgrzewek i chyba się to nie zmieni.

Przechodząc do meritum. Ten dźwięk był mi znajomy za sprawą własnego wzmacniacza. Ciepły i bezpośredni, a zarazem przejrzysty i dynamiczny. Mały Twin-Head? A jakże. Dokładnie. Jak najbardziej. Pisałem też swego czasu, że te klasyki od AKG wybitnie grały z LittleDot MkVI, i tutaj tamto brzmienie także się powtórzyło. Takie z bezpośrednim atakiem, temperaturą ciepłokrwistej istoty i wyraźnością konturów. Minimalnie też naprężone, co tylko mu dodawało urody, czyniąc grę bardziej popisową. Bo z jednej strony ta prężność dodaje wszystkiemu mocy i śladu nie ma oznak jakiegoś klapnięcia ani braku energii, a z drugiej na tyle mało tutaj się zaznaczała, że nie traciła na tym uroda głosów, które nieznacznie wprawdzie się naprężały, ale czyniło je to tylko takimi bardziej zdecydowanymi a nie aż odkształconymi. Coś jakby ktoś chciał podkreślić siłę swej wypowiedzi, nadając jej mocniejszego wyrazu, a nie żadne zniekształcające dudnienie i nieprawdziwa twardość.

Nietypowa jest również obudowa sekcji zasilania. Miła to odmian, bo ileż można oglądać standardowe „puszki” lapowych wzmacniaczy?

To zatem tylko dodawało wigoru, czyniąc dźwięk muskularnym – a takiego czegoś świetnie się słucha, bo nikną wszelkie oznaki zblazowania czy jakiejś słabowitości. Mocne staje się wszystko – wyraźne i doskonale odrysowane – a połączenie tego z ciepłem i ciemnym jak na te słuchawki oświetleniem, rodziło spektakularne kontrasty. Toteż żadnych uwag nie miałem poza tą jedną, jedyną, że nietypowo zachowywał się ten przełącznik impedancji. Albowiem zawsze właściwie tak samo, niezależnie od oporności słuchawek. Przy ustawieniu na dużo wzmacniacz grał głośniej i bardziej miękko, a także z bliższym pierwszym planem. A w ustawieniu na mało jako jedyną zaletę prezentował nieznacznie lepszą separację przy większej ogólnej twardości i niższej temperaturze, co w moim odczuciu nie mogło kompensować wspomnianych zalet, tak więc słuchanie ograniczyłem we wszystkich przypadkach do ustawienia ˃ 100 Ω, sprawdzając tylko wyrywkowo, czy coś się w danej chwili nie zmienia, ale się nie zmieniało.

O samych AKG K712 trzeba jeszcze dorzucić, że bas miały pierwsza klasa, naprawdę jak rzadko kiedy, a pogłosy bardzo umiarkowane, zupełnie nie tworzące własnego klimatu. Tak więc brzmieniowa wypadkowa okazała się rzadką mieszanką (szczególnie to ciemne światło), dającą masę satysfakcji i niechęć do porzucenia słuchania. No ale obowiązki.

Sennheiser HD 600

Te słuchawki grały ze wzmacniaczem na AVS i grały bardzo dobrze, ale na pewno słabiej niż teraz z Phasemation. Także w ich przypadku pojawiło się minimalne naprężanie, co jest tak samo rzadkie jak to ciemne światło u AKG, a pojawiła się też większa dźwięczność, natomiast podobne oświetlenie i temperatura. Obszar sceny też bardzo duży i nawet mocniej odczuwalny, prawdopodobnie za sprawą nieco dalszych i wyraźnie mniejszych dźwięków. Bas przy tym bardziej po scenie rozlany, a przez to słabiej określony ale też mocny.

Tylny panel również oferuje ciekawostkę – przełącznik trybu uziemienia masy.

W ogóle bardziej nieco wszystkie dźwięki się tu rozlewały, a więc mniej były skupione, a przy tym mimo wspomnianego naprężenia bardziej miękkie, i to dość znacznie. Bardzo udanie przy tym zachowywały coś z tego zdecydowania i podkreślonej u AKG artykulacji, łącząc je z melodyjną nutą i mniejszą posturą postaci. W sumie był to analogiczny poziom a tylko inna stylistyka, tak więc kto woli większe separowanie, więcej naprężenia i większe dźwięki, ten winien wybrać AKG, a kto więcej melodyjności i filigranowości podkreślanej dźwięcznością, ten Sennheisery. U obu zaś było ciepło, bezpośrednio i naturalnie, u obu też bardzo wyraźnie i bardzo realistycznie. Żadnego lampowego zwodzenia i żadnych sztucznych upiększeń przeplatanych czymkolwiek odrealnionym. Samo życie i jeżeli cokolwiek od teatralizacji, to tylko to efektowne, nie czerpane ze Słońca lecz od lamp i aranżu oświetlenie.

AudioQuest NightHawk

Jedyne jak na razie słuchawki AudioQuesta więcej kosztują ale i więcej dają. A dają więcej melodyki, gładkości i spójności, a także lepsze basso continuo. Dają też większą niuansowość i bardziej kontrastowe łączenie rzeczy dużych z małymi, czyli delikatnego z mocnym. Dają wreszcie lepsze całościowo zanurzenie w muzykę, która bardziej otacza i bardziej jest wszędzie. Bas także lepszy akustycznie, a przy tym twardszy i bardziej związany – co znów kontrastuje z samą kocią zwinnością dźwięku i wyraźniejszym rytmem. A więc dzieje się więcej i dzieje się piękniej. Ta muzyka jakby przechodziła przez nas i z sobą nas porywała. Żyjemy w niej a nie tylko ona pozwala się słuchać, a zatem bardziej staje się żywa, prawdziwa, wszechobecna. Niczym lepszy partner do tańca bardziej pozwala zaszaleć i bardziej jest z nim zapamiętale.

Lepsze okazuje się także wyważenie pogłosowych proporcji, jako że są te pogłosy wyraźne, ale łagodzone dźwięcznością. A do tego w każdym utworze spośród dobrze eksponujących scenę słychać było jak bierze ona w objęcia słuchacza i jak wyraźnie jest różna niż u słuchanych poprzednio.

Na ostatnim AVS ten mały wzmacniacz brylował na tle konkurencji. A jak wyszło w naszym teście?

Mniej natomiast czuło się ciepła, bardziej zastępowanego wibrowaniem wszystkiego, podczas gdy oświetlenie było podobne, chociaż – o dziwo – minimalnie jaśniejsze. To wrażenie brało się z lepszej ekspozycji, bardziej doświetlającej każdy detal, chociaż całość brzmienia nie była jasna, a tylko dobrze widoczna. A w całość to zbierając powstawała muzyka już bardzo prawdziwie muzyczna, dla wprawionego w porównywaniu ucha o wiele wartościowsza, bo znacznie mniej niedostatków mająca. Taka już dla wytrawnych znawców, co brzydzą się każdym brakiem, bo chociaż nie był to jeszcze szczyt szczytów, to już taka wyczynowa wspinaczka.