Recenzja: PhaSt Headphone SE

   O firmie Phast, a w pełnym brzmieniu Phase Style Ltd., do powiedzenie jest niezbyt wiele, bo tyle, że pochodzi ze Lwowa i powstała w 1998 roku, a zajmuje się urządzeniami lampowymi. Przedwzmacniaczami, wzmacniaczami, monoblokami, przetwornikami, przedwzmacniaczami gramofonowymi i wzmacniaczami słuchawkowymi. Dorzucić mogę, że z jej załogą spotkałem się na ostatnim AVS, ale rozmowa była krótka, w natłoku toczących się równolegle zdarzeń pośpiesznie ze zdań paru złożona, ale przepleciona tym najważniejszym – słuchaniem zarówno toru głośnikowego, jak i słuchawek. Niewykluczone, że do urządzeń głośnikowych Phasta kiedyś wrócę, gdyż niewątpliwie są godne recenzji. I może nawet dość prędko, ale teraz rzecz będzie o słuchawkach.

Najpierw wspomnę jednak o jednej jeszcze rzeczy. Powstanie firmy Phast w 1998 roku jest chyba znaczące. Wówczas bowiem na Zachodzie powrót do lampowości  stawał się przesądzony i coraz większego nabierał rozpędu, a jednocześnie na Wschodzie lampy nigdy nie wyszły z użycia, toteż byli tam ludzie na nich się dobrze i od dawna znający, nie potrzebujący uczyć się wszystkiego od nowa. I to właśnie może być pierwszym, najważniejszym wytłumaczeniem, dlaczego urządzenia lampowe Phast tak są wybitne.

I jeszcze jedna uwaga wstępna, taka bardziej praktyczna. Phast nie udaje, że jego gotowe wyroby zostały zapięte na ostatni guzik i niczego nie da się w nich ulepszyć. A jeszcze ważniejsze jest to, że nie stosuje przy tym polityki często spotykanej u innych, którzy oferując wersję podstawową za każde udoskonalenie – na przykład lepsze lampy, transformatory czy kondensatory – każą sobie słono dopłacać i w efekcie urządzenie, jak to mawia się w gwarze „full-wypas”, kosztuje trzy razy drożej. Tu polityka wygląda inaczej, to znaczy: „Sam sobie kup lepsze coś do swojego wzmacniacza, a my ci to bez dopłaty zamontujemy”. Bo przecież nic więcej to nas nie kosztuje, a ty będziesz miał pewność, że nikt cię nie naciągnął i nie kazał zapłacić ekstra za tą samą robotę tylko dlatego, że montowano droższe podzespoły. Ale oczywiście można wziąć od Phasta gotowy i tylko przez nich przygotowany wyrób, taki jak ten teraz recenzowany, albo im samym zlecić zdobycie lepszych podzespołów. Możliwe są dowolne podejścia.

Wróćmy teraz do słuchawek. O mały włos bym je przeoczył – to znaczy słuchawki i wzmacniacz do nich w pokoju Phasta, bowiem nie stały wyeksponowane, tylko skromnie z tyłu pod ścianą. Ale słuchając głośników usłyszałem coś z tyłu, a to właśnie grały cichutko słuchawki położone koło wzmacniacza. Tak więc łyknąwszy haust głośnikowego grania przysiadłem się do słuchawek, a koło nich, jak się okazało, siedziała załoga produkująca ten sprzęt. Rzuciłem uchem i zaraz mi się spodobało, toteż rzekę, że chciałbym przetestować, co wywołało entuzjazm. Przemili ludzie od razu byli na tak i bez żadnych dąsów pośpieszyli z pomocą, a miło rozmawiać z kimś takim, a nie tymi co robią łaskę że żyją i że się raczą odezwać. (A takich na AVS też spotkać można.) Zaraz więc dostałem firmowe foldery i okazało się, że jest w trakcie dogadywania polski dystrybutor, od którego wzmacniacz powinien przyjechać. Umówiliśmy się na za jakieś dwa miesiące, tak żeby wcześniej się dogadali, i jak widać umowa została dotrzymana.

Odnośnie jeszcze tamtego odsłuchu, to został w paru zdaniach opisany w relacji z Warszawy, a przypomnę, że były tam dwie pary słuchawek – Sennheiser HD 600 oraz Denon D7000 – przy czym te drugie, już niestety nie produkowane, wypadły znacznie lepiej. Po trosze pewnie dlatego, że podczas przejścia z Denona na Sennheisera nie przełączyłem impedancji z niskiej na wysoką, nie wiedząc nawet o takiej możliwości, ale zapewne nie tylko. Bo mają te dawne Denony rys niezwykle pociągający, który naprawdę rzadko występuje i który dzielą na przykład z AKG K1000. Jest to natychmiast pojawiająca się pewność, że: „To jest to i tak grać powinno!” Taki szczególnie silny realizm i wyjątkowe utrafienie w tonację, niczym byś z kina na słońce wyszedł. Tam czary mary i diabeł stary, a tu gołąb idzie po murze, że żadne kino takiego nie zrobi, choćby się operator wściekł i młodych dostał. I grały z tym Phastem owe Denony, że zaraz mi w duszy radość, a tu jeszcze lampy się świecą i sam krój wzmacniacza bardzo jest bardzo; tak więc tylko zapytałem o cenę, a ta wynosi trzy tysiące. Mamy zatem do czynienia z klasycznym dużo-mało; bo z jednej strony są wzmacniacze bardzo już przyzwoite a tańsze, ale z drugiej, to jednak na podobnie grające trzeba wyłożyć więcej. Piszę ostrożnie „jednak”, a nie chwacko „na pewno”, bo przecież całego świata słuchawkowych wzmacniaczy nie znam i znał nigdy nie będę, ale znam go niezgorzej, a jak już wspominałem, ten Phast momentalnie mi się spodobał i z miejsca chciałem go mieć na testy. A teraz mam i do roboty.