Odsłuch

Wspomniane komory mają lśniące pokrycie i prezentują się efektownie.

   Z uwagi na stosunkowo dużą skuteczność i niską impedancję są Ether Flow C dobrym kompanem odtwarzaczy przenośnych. Ich cena sugeruje przy tym towarzystwo takich wysokiej i najwyższej jakości, toteż użyłem czegoś ekstra – flagowego Astell & Kern AK380. Dla przeciwwagi jednak także o wiele tańszego Questyle QP1R, zarówno by się nie abstrahować się na szczytach ekonomicznych, jak i by pozwolić recenzowanym, uchodzącym za słuchawki szczególnie melodyjne, wykazać się w wymagających takiej melodyjności warunkach. Do porównań stanęły flagowe Fostex i Beyerdynamic, a także opisany już model otwarty, przez samego konstruktora wskazywany jako brzmieniowo bardziej udany (nieczęsta zaiste szczerość).

Z odtwarzaczami przenośnymi

Nie będę porównań rozbijał na Questyle i AK380, bo nie o odtwarzacze idzie. Niech więc wystarczy uwaga, że droższy okazał się lepszy pod każdym względem, a przede wszystkim gładszy, sam z siebie melodyjniejszy i głębiej przenikający w materię muzyczną, co nie przeszkodziło tańszemu grać też efektownie, mimo że nieco mniej gładko a bardziej pogłosowo. O wiele ciekawsze jednak, znacznie bardziej subtelne i wielorakie, pojawiły się różnice pomiędzy słuchawkami. Nie obyło się też bez zaskoczenia, co jeszcze dodało smaczku. Generalnie jednak zdiagnozowane we wcześniejszych recenzjach różnice się powtórzyły, tyle że różnice różnicami, a wybrać dla siebie najlepsze, to inna sprawa.

Zacznijmy od najtańszych, aczkolwiek z kablem Tonalium flagowe Beyerdynamic to jednakowa cena względem flagowych Fostex z oryginalnym. Duża, opisywana pogłosowością scena, to zdiagnozowany już wielokrotnie styl tych T1. Jednakże ich pogłosy są sprytnie wtopione w muzykę (nie mam pojęcia czy w sposób zamierzony, czy samo tak wyszło), stanowiąc w dużej mierze integralną część dźwięków a nie coś osobnego. To sprawdza się bardzo dobrze, a zarazem jest właściwe wyłącznie tym słuchawkom. U wszystkich pozostałych (także tych spoza porównań) dźwięki podstawowe i pogłos są dużo wyraźniej oddzielone, jawną tą separacją pozwalając bez problemu szacować ilość tego ostatniego. Ale wspomniana koherencja to nie jedyny czynnik scalający przekaz T1. Okazuje się, że ogół ich prezentacji stanowi coś najbardziej w porównawczym kontekście całościowego – ma najbardziej ujednoliconą formę. Niezbyt duże dźwięki mocno wprasowane są w holograficzną scenę, tworząc całość jednorodną brzmieniowo a zarazem szczególnie efektowną i przyjemną w odbiorze. Jedność formy oznacza bowiem brak wysiłku ze strony słuchającego, a jednocześnie nie jest to forma ujednolicana nudą, tylko przeciwnie – urodziwa i interesująca. Nie wiem, może mam do nich słabość, ale słuchałem z wyjątkową przyjemnością i aż ciężko było się rozstać. Nieznaczne przyciemnienie, wybitna szczegółowość i doskonałe spasowanie brzmieniowych składników czyniły przekaz szczególnie atrakcyjnym.

Cienka i elastyczna opaska nagłowna dobrze rozkłada ciężar na głowie słuchającego.

Podobnie i niepodobnie zagrały flagowe Fosteksy. Podobnie, ponieważ także echowo – tyle że w jawny, nawet narzucający się sposób; podobnie też, bo na dużej, holograficznej scenie i niespecjalnie dużymi dźwiękami.

Ich scena z porównywanych niewątpliwie była największa; największa w każdym kierunku. Samo zaś brzmienie najjaśniejsze i przez to momentami z Questyle cokolwiek irytujące. Może nie tyle całe jasne, co z rozjaśniającą sopranową poświatą, której zapewne kabel Tonalium albo inny podobny dałby radę, wpływając na poprawę urody. Co jednak jeszcze bardziej się narzucało, to wyraźnie większe rozbicie całościowej formy na dźwięki poszczególne, a więc mniejsza niż u T1 koncentracja na wyrazie całościowym, pozwalająca się odbierać zarówno jako odtwórczy pozytyw, jak i większa trudność słuchania. Nie słuchało się tych TH900 z odtwarzaczami przenośnymi lepiej, natomiast odniosłem wrażenie, że mają większy potencjał. Aż prosiło się zatem o lepszy kabel – jakiś ciemniejszy i poprawiający płynność. Dopiero z takim można będzie je ostatecznie ocenić, a bez niego tylko z AK380 brzmiały pod każdym względem wybitnie, okraszając swe popisy szczegółowości wielką sceną i znakomitą dynamiką.

Oba zaś modele MrSpeakers, o które przede wszystkim nam chodzi, pokazały wysoce odmienny styl od dynamicznych poprzedników z przetwornikami Tesla, przy czym łatwo było wskazać, co miał na myśli producent, który Karolowi w Londynie powiedział, że z otwartych bardziej jest zadowolony, a zamknięte zrobił tylko dlatego, że tak podyktował rynek. Sprawa ma postać banalną – otwarte odznaczają się większą otwartością. Można także dzięki temu powiedzieć, że bardziej są naturalne, to znaczy podobniejsze do brzmień słyszanych na co dzień. Niewiele mają pogłosu, plan pierwszy stawiają blisko słuchacza i grają cieplej, a także bardziej analogowo od konkurencji dynamicznej. Dźwięk nie jest ani jasny, ani ciemny, tylko taki, że się o nim w tych kategoriach nie myśli, na poziomie podświadomości akceptując przydaną mu naturalność.

Uprząż sprawia wrażenie delikatnej, ale w rzeczywistości jest solidna i stabilna.

Równocześnie te bliskie dźwięki są duże, tak jakbyś z kimś blisko siedzącym rozmawiał; a zarazem nie czuć żadnej bariery – żadnej ściany, elementu odbicia. Dźwięk propaguje swobodnie, wielkość sceny nie zaprząta uwagi, natomiast zaprząta ją naturalność i różnorodność szczególnie wiarygodnego brzmienia. Zatem wszystko byłoby super i złoty medal przyznany, gdyby nie jeden szczegół: z odtwarzaczami przenośnymi zamknięte MrSpeakers podobały mi się bardziej. Zwyczajnie były efektowniejsze swą tradycyjną, rozpoznawaną u wielu słuchawek teatralną formą. Nie z naturalną bliskością, dla której otoczenie drugorzędną jest sprawą, ale właśnie z naciskiem na ambience i wyzyskanie jego udziału. Koncerty można robić w plenerze i mogą być całkiem udane nawet bez koncertowej muszli, ale można je także urządzać w katedrach, a wówczas zabrzmią inaczej. To właśnie, zwłaszcza gdy się słuchało na przykład Vivaldiego, była zasadnicza różnica. Z Flow grało to jak w plenerze lub kameralnej salce, a z Flow C jak w katedrze czy innym takim wnętrzu. Brzmiało więc niepowszednio i jak dla mnie ciekawiej, mimo że to wersja otwarta (kolejne zaskoczenie, bo zwykle jest na odwrót) oferowała dźwięk bardziej nasycony.

Przy komputerze

Rozmyślnie nie użyłem tym razem wzmacniacza lampowego, zastępując przy Sigmie Ayona HA-3 tranzystorowym Phasemation. Tak żeby ponownie dać się wykazać melodyjnością planarom, gdyż ta mieć może kluczowe znaczenie podczas decyzji kupna.

Jak należało oczekiwać, nie pokazały się nowe zjawiska ani tym bardziej sensacje – styl wszystkich został podtrzymany, niemniej dokonały się pewne uściślenia.

Odpinany kabel korzysta z tych samych profesjonalnych złącz co wersja otwarta.

Sposób gry Beyerdynamic T1 wciąż był najbardziej całościowy – jednolity co do formy ogólnej brzmienia, a Fostex grały najjaśniej, najbardziej echowo i na największej scenie. Tu zatem nic się nie zmieniło i można to pominąć, natomiast pokazała się większa odmienność u MrSpeakers zamkniętych i otwartych. Te ostatnie jeszcze bardziej grać zaczęły blisko słuchacza, były jeszcze bardziej otwarte i takie w klasycznym stylu nie domykającym całości, o którym nieraz pisałem. Dźwięk nie domykał się otaczającą go, wyczuwalną objętością wnętrza, tylko niczym wiatr ulatywał, podczas gdy całe życie muzyki koncentrowało się wokół słuchającego. Tymczasem brzmienie recenzowanych Ether Flow C bezpardonowo narzucało wnętrza sal – operując zarazem większą melodyjnością, wyższą temperaturą i większą brzmieniową różnorodnością przy podobnej całościowej formie co dynamiczna konkurencja. A przede wszystkim lepszym od tamtych oddaniem instrumentów i poszczególnych głosów; i właśnie tym skutecznie broniła się wyższa cena, bo w końcu mistrzostwo słuchawek polega głównie na brzmieniowej wierności.

Ether Flow C potrafią mocniej przywołać wrażenie prawdziwości niż nawet tak wybitne jak tutaj porównywane z nimi słuchawki dynamiczne, choć minimalnie słabiej, a na pewno inaczej, niż własna wersja otwarta. Te otwarte plan pierwszy mają bliższy i całościowo jakby więcej się u nich działo, podczas kiedy zamknięte, podobnie jak dynamiki, bardziej koncentrują się na obrazowaniu całość niż samym najbliższym otoczeniu. W ich aranżacji bardziej jesteś widzem niż uczestniczysz w muzycznej akcji, co dla odmiany jest jednym z głównych przymiotów wersji otwarte, czyniąc ją podobniejszą do też planarnych HiFiMAN HE-6. Te porównawczo, by nie pozostawać gołosłownym, także wkroczyły do akcji, ale po raz kolejny z przykrością musiałem stwierdzić, że jakością melodyki i indywidualizmem brzmieniowym ustępują obu flagowcom MrSpeakers, przynajmniej z własnym, wyjątkowo marnej jakości kablem.