Recenzja: Lucarto Audio Songolo HPA300SE

    Lucarto Audio to firma Łukasza Kisiela, zlokalizowana w Kotórzu Wielkim. Łukasz to elektronik, specjalista w dziedzinie budowy urządzeń elektrycznych, a Kotórz to osada istniejąca od siedmiuset z górą lat, położona nad Jeziorem Turawskim. Ogólnie biorąc Opolszczyzna i elektronika dużego formatu (dosłownie i w przenośni) – elektronika osadzona w branży urządzeń audiofilskich i w tych ramach oferująca dwa streamery, trzy przetworniki, trzy przedwzmacniacze, trzy wzmacniacze zintegrowane, dwie końcówki mocy, dwa słuchawkowe wzmacniacze, trzy rodzaje kolumn i całą masę akcesoriów prądowych oraz wybór okablowania. Wszystko dorobkiem trzydziestolatka, który elektroniką interesował się już w dzieciństwie, co z czasem przeszło w pasję i stało się zawodem. Zawodem, ale nie w sensie rozczarowania, tylko udanej działalności – firma staje się coraz popularniejsza i lepiej rozpoznawalna. A że właściciel lubi słuchawki (szczególnie gęsto grające i posiłkujące się mocnym basem), to są w ofercie wspomniane dwa słuchawkowe wzmacniacze – obydwa duże, jeden nawet ogromny. Ten właśnie przyjechał na egzamin, a tytułem wstępu napiszę, iż jest dogłębnie lampowy, wszakże nie z takich, co stwarzają ograniczenia. Nie tylko bowiem jest potężny i wyjątkowo dużo waży, ale też mocy dość ma na to, by do pełnej prędkości rozpędzać nawet niedźwiedziowate słuchawki. Można się więc, mając go, cieszyć z tak niełatwych do napędzenia, jak HiFiMAN Susvara, Abyss 1266 czy Dan Clark Audio STEALTH; przy czym taka sama radość wyniknie z napędzania łatwiejszych, ma bowiem potężny Songolo nie tylko regulator impedancji, ale też wewnętrznie daje się uciszyć, nie musi karcić brumem. Z tym, że w tej mierze nie aż taki, aby sięgać po dokanałówki – te zostawiamy na inne okazje. Za to nawet wysokoczułe z normalnie siadających na uszy pokażą brumu najwyżej śladzik, nic on nie będzie przeszkadzał. A jeśli ktoś aż tak jest uwrażliwiony, że nawet śladzik mu przeszkadza, to już z takimi średnio czułymi (jak przykładowo Final D8000 albo Focal Utopia) nie będzie brumu nic a nic.

    Donośne „brum-brum” uderzy nas więc innym razem i wtedy się wyzłoszczę, a teraz o czymś innym sam nabrumię. Ale „nabrumię” nie dość powiedziane – rozkrzyczę się na całe gardło.

    Albowiem, imaginujcie waszmościowie, zdarzyła się historia taka: Wpada do mnie znajomy, co zęby zjadł na handlowych sprawach, że chciałbym dostać te pieniądze, za które on sprzęt audio sprzedał – mieszkałbym sobie na Bora-Bora, taplał się w turkusowym oceanie i kolorowe ryby podpatrywał pomiędzy jednym drinkiem a drugim. Zamiast tego recenzje skrobię… No więc wpadł, Songolo zaraz zoczył, i z miejsca pyta: – Co to? A ja mu na to, żeby odgadł, ile ten słuchawkowy wzmacniacz kosztuje. Oglądał z każdej strony, chwalił design: „że taki włoski”; a ja go dalej cisnę:

– No, jaką dałbyś cenę?

– Tak ze trzydzieści pięć około, bo duża, piękna sztuka… Zgadłem?

   A juści…

     Wzmacniacz jest rzeczywiście wielki i świetnie się prezentuje, a mocy z lamp wyciąga do sześciu nawet watów, więc gdyby te trzydzieści pięć, to by nie było nic dziwnego – od Włocha tyle by kosztował. A znad Jeziora Turawskiego taki za… 11 900 złotych!!!.  

    Ta cena jest tak szokująca, że nie wiem, co powiedzieć. Czuję, jakbym się cofnął o kilkanaście lat, do czasów sprzed cenowego wyścigu słuchawek i wzmacniaczy. Tyle dziś przyzwoity DAP kosztuje, ale ho-ho ile tańszy od tych z samego topu. Słuchawki podpinane kosztowały po dwa, trzy razy tyle, a takie przy Songolo mikre, że całkiem je przytłaczał. Być może tajemnica tej taniości tkwi w tym, że ma Lucarto Audio własny park maszynowy, pozwalający wykonywać obudowy, a liczne obecne wewnątrz transformatory wykonuje wg jego specyfikacji nie któraś z manufaktur opromienionego sławą branżowego geniusza, tyko pozostająca w wielkoprzemysłowym cieniu firma z branży profesjonalnej. Ale przecież takie Zingali też ma własny park maszynowy oraz własną lakiernię, a tanio od nich nie jest. Więc? Na polskim rynku porównywalny stosunek jakości do ceny można wyszukać u Fezz Audio; a innych szukać można w Chinach, ale bez szczególnych sukcesów. Jeszcze Rogue Audio w Ameryce do tego poziomu się zbliża, też inni amerykańscy producenci oferujący sprzedaż bezpośrednią. Taką sprzedażą posługuje się również Lucarto Audio – i to kolejna odpowiedź na pytanie, dlaczego od nich jest tak tanio.

    Cóż, na taniość nie będziemy narzekać, pozostaje kwestia jakości.

Konstrukcja, estetyka i ergonomia

Songolo znaczy wyjątkowy.

   Urządzenia od Lucarto Audio są w kontrapozycji do historycznych Fordów T od legendarnego Henry Forda – mogą być w dowolnym kolorze, pod warunkiem, że będzie to biały. Przesadzam, lecz niewiele brakuje, niemniej mogą być też identyczne jak Fordy T, to znaczy całe czarne. Akurat czarny Songolo pokazywany był na ostatnim AVS, ale do mnie przyjechał biały.

    Biel pozostaje modnym kolorem, ale są różne biele. Ta rzucana na aluminiowe obudowy Lucarto Audio jest z tych lekko kremowych, dzięki czemu nie staje się zimno. Dodatkowo podnosi temperaturę charakterystyczny dla serii Songolo (trzy pozostałe to Albero, Musica i Ferro) masywny rant drewniany obiegający pokrywę górną, z szerokiego tyłu którego wyrastają dwa duże, znowu białe, walce transformatorów wyjściowych. W przedniej części obszerne okno, w nim lustro z lakierowanej na jasno blachy, nad lustrem rozpala się pięć lamp, kontynuując wzrost temperatury. To dwie sterujące CV181 Psvane (zamienniki 6SN7), prostownicza 5c3S (zamiennik 5U4G) i para triod mocy Svetlana 6N13S (identyczna solowa odpowiadała za moc u Fulianty Audio; jej zamienniki to General Electric albo Mullard 6080 i Western Electric 5998). Odnośnie tych lamp mocy trzeba dodać, że w Songolo mogą zostać zastosowane klasyczne triody 300B, co jednak wymaga przeprojektowań i znacznie podnosi cenę. Gdyby ktoś jednak sobie życzył, to proszę, nie ma sprawy.

    A propos podnoszenia temperatury, jest jeszcze jeden tego czynnik: w centrum przedniego panelu rozświetla się łagodnym oranżem wąska, pionowa kreska informująca o aktywności, uzupełniana małą kropką znakującą numer jednego z trzech gniazd wejściowych. Ta rozświetla się takim samym kolorem na wąskim, popielatym rancie podstawy, w którego centrum przycisk włączenia, po prawej małe (za małe) pokrętło zmiany impedancji (30/60/250 Ω), całkiem po prawej jedno jedyne słuchawkowe gniazdo – jack 6,35 mm.

Albo inaczej – bezprzykładny.

    Panel przedni jest duży – i byłoby to nudne, ale zadbano o to, żeby tak się nie stało. Od drewnianego górnego rantu oddziela go wgłobiony dystans, zapewniający cieniowanie; centralną część, tą z pomarańczowo świecącą kreską, też oddzielono pionowymi wgłębieniami, a każdą stronę znaczy wielka gałka: po lewej selektora wejść, z prawej potencjometru.

    Potencjometrem klasyczny Alps Blue, lecz za dopłatą może go zmienić drabinka rezystancji; we wnętrzu towarzyszą mu kondensatory separujące Audyn Cap i Mundorf Ecap, niskoszumowe rezystory Bradleya, przekaźniki sygnałowe ze srebra, okablowanie z miedzi OCC 6N i układ zasilania dual-mono. Tak więc osobny zasilacz na rzecz każdej lampy mocy i każda sekcja ma osobny transformator (że w sumie jest ich pięć) – a wszystko to działa w klasie A układu single-ended, mogąc zaoferować wspomniane 6 W mocy wyjściowej. Z tyłu trzy pary gniazd wejściowych RCA (CMC Super Cu) oraz złocone gniazdo zasilania (Cu-Au) z bezpiecznikiem z czystego srebra pokrytego warstewką złota (Ag-Au).

    Rozmiary to 420 x 420 x 250 mm przy wadze aż 26,0 kg, średnim poborze mocy 140 W i z obsługą słuchawek o impedancji 32 – 300 Ω. Z uwagi na transformatorowe wyjście przy bardzo niskich zniekształceniach (THD <0,005%), z uwagi na potężną moc, bez żadnych energetycznych ograniczeń.

    W niewielkim pomieszczeniu wzmacniacz może otoczenie przytłaczać, ale w dużym pokoju na wielkim stole Rogoz Audio prezentował się świetnie. Doświadczenie przy tym poucza, że ekstremalnej jakości dźwięk wymaga takich rozmiarów; nieliczne kontrprzykłady Bakoona czy Grace Design tylko regułę tę wzmacniają. Na alfabetycznej liście najlepszych słuchawkowych wzmacniaczy w historii, którą w pocie czoła spisałem, sporadycznie figurują pozycje o średnich gabarytach, najczęściej duzi i bardzo duzi, często wielokroć drożsi.
    Symetryczne rozplanowanie lamp i ich hipnotyzujące światło dodają obcowaniu uroku, a brak pilota w podstawowej wersji za dopłatą może być usunięty. Za dopłatą można też zyskać lepszy od standardowego zestaw lamp – (ten podstawowy, w razie chęci posiadania zapasowego, to koszt tysiąca pięciuset złotych, a optymalny to trzy tysiące, zatem dopłata tysiąc pięćset). Zadbano bowiem, by garnitur lampowy nie składał się z drogich pozycji; dopiero wersja na 300B może pociągać wysokie koszty – niektóre takie słono kosztują.  

Jego pięć lamp o tym nie stanowi.

   Na koniec raz jeszcze o stosunku cena/jakość, jako o szokującym. W przeliczeniu na cenę za kilogram zapłacimy szczególnie mało, zwłaszcza mając na względzie, że wzmacniacz jest lampowy. Parametr jakościowy, w postaci podzespołów i wyglądu, okazał się zadawalający z naddatkiem, jedynie nastawieni na symetryczność konstrukcji mogą poczuć się zawiedzeni. Ale lampowe wzmacniacze symetryczne to rzadkość, a jakości poprzez ich symetryczność nie zyskasz ani kropli. Ewentualnie w odniesieniu do słuchawek elektrostatycznych można by dyskutować (choć w sumie też jałowo), ale te nie obchodzą nas teraz, toteż nieobecnej symetryczności kompletnie nie ma co żałować. Spokojnie można się spodziewać szczytowej jakości dźwięku – pytanie, czy się zjawi?

Dźwięk

Są takie z większą ilością. Ale ta cena przy tych jakościach…

   Wzmacniacza słuchałem z dwoma kompletami lamp, oboma powyżej standardu. Lepszy okazał się złożony z pary sterujących GEC (General Electric Company) BL63 (około $380 za parę), prostownika Valvo AZ12 (około 800 PLN za sztukę) i pary triod Mullard 6080 (około $350 za parę), dający głębsze, ciemniejsze i bardziej nasycone brzmienie od też świetnie się spisującego w oparciu o sterujące 6SN7 General Electric, prostownik Philips AZ1 i lampy mocy RCA 6AS7G. Zarazem obydwa to relatywnie nieduży wydatek – do całkiem łatwego przełknięcia podwyżka względem kompletu lamp standardowych w świetle tego, ile potrafi kosztować para małych triod sterujących NOS czy para 300B.

    Podwyżka o zaledwie kilkanaście procent względem ceny całości, a przecież wzmacniacz jest okazyjnie tani; tak grające kosztują z optymalnymi lampami najmniej trzydzieści tysięcy… Tak, nie przesłyszeliście się, ani ja się nie pomyliłem – to wzmacniacz klasy szczytowej. Daję na to rękojmię, spędziłem w jego towarzystwie kilka pięknych wieczorów z towarzyszeniem wybitnych słuchawek. Poczynając od relatywnie tanich Sennheiser HD 600 i AudioQuest NightHawk, przez średnio kosztujące Sennheiser HD800 – i dalej, ku coraz droższym: Ultrasone T7, Meze ELITE, Final D8000, Dan Clark Audio STEALTH, Focal Utopia 2022, Audio-Technica ATH-L5000 i HiFiMAN Susvara.

    Nie będę tego zbioru rozbijał na składniki z oddzielnym opisem każdego, ponieważ wzmacniacz Lucarto Audio Songolo HPA300SE należy do tych, które brzmienia bardziej upodobniają niż różnicują. Co nie znaczy, że wszystkie słuchawki zabrzmiały tak podobnie, że trudno byłoby je odróżniać, lecz z drugiej strony nie zjawiło się przykre zjawisko konieczności odrzucania. Songolo nie tylko ma dość mocy, by nawet najtrudniejsze rozpędzić, ale dla wszystkich jest przyjazny, zwłaszcza kiedy wyszperać pasujące lampy. Co nie należy do spraw trudnych – wspomniany zestaw optymalny bardzo był wybaczający, czy może raczej lepszym określeniem byłoby „w pełni uniwersalny”. Wybaczać nie było bowiem czego – wszystkie wymienione słuchawki odznaczają się pięknym brzmieniem, lecz audiofilom nie muszę tłumaczyć, że świetne brzmieniowo słuchawki potrafią nie znaleźć zrozumienia u skądinąd dobrego wzmacniacza. Pasowanie to temat rzeka, podobnie jak tematyka ceny, a tu oba załatwione od ręki – wzmacniacz jest relatywnie tani i na dodatek niegrymaśny. Ciemno grające nie były z nim zbyt mroczne, jaśniejsze (Audio-Technica) nie były za jaskrawe. Owszem, wyraźnie zaznaczył różnice, np. pomiędzy masywniej, gładziej i z większym napowietrzeniem grającymi Final, a bardziej chropawo i egzystencjalnie (w sensie filozoficzno-nastrojowym) grającymi Meze, ale oba te brzmienia podał jako fascynujące i bez wad, a nie jako coś wprawdzie godnego pochwał, ale też uwag krytycznych.

    Ma bowiem Lucarto Audio Songolo HPA300SE jedną cechę wiodącą – wciąga. Siła tego wciągania zależy od garnituru lamp, a nie zależy od słuchawek. To znaczy – pewnie, niektórych słucha się z większą fascynacją, z uwagi na ich większe możliwości, lecz mniejszy wachlarz możliwości i tak gwarantuje wciąganie. Siłę tego wciągania mierzy się bardzo łatwo i niejako automatycznie: bierzesz któreś słuchawki (np. dowolne z powyższego zbioru), zaczynasz słuchać, nie możesz przestać. Zamiast pomyśleć: „– Eee, może wezmę tamte, może one lepiej zagrają”, pochłaniasz cały utwór i ciągnie cię do następnego. Pali ciekawość, jak tor się spisze z kolejnym utworem testowym – i tutaj mała, powtarzająca się dygresja: Trzeba mieć zbiór utworów ukazujących w ostrym świetle kluczowe aspekty brzmienia, i trzeba się ich trzymać, a nie za każdym razem popisywać nowym zbiorem, mającym udowodnić czytelnikom, jaki to pan recenzent wyrobiony, jaki na czasie, jak znakomitych słucha nagrań.

     Ten zbiór, który wałkuję raz za razem, ukazywał w każdym utworze, że jest Lucarto Songolo wzmacniaczem stawiającym na emocje, zwłaszcza na przeżywanie muzyki w aspekcie wielkościowym. Rozumiem przez to, że siła przeżywania dostawanej od niego muzyki bierze się nie tylko z tego, że poszczególne aspekty – jak szczegółowość, śpiewność, dynamika – realizowane są tak kunsztownie, że bijesz im w duszy brawo, ale ponadto, bardzo ponad, lądujesz w muzycznej sferze, w której świat cały nie dość, że jest samą muzyką, to jest nią w przemożny sposób. Nie dzieje się tak, jak w odsłuchu kolumnowym, że tu muzyka, tam jej nie ma. Scena gdzieś, hen, za linią głośników i patrzysz na nią z dala – i owszem, jest to fascynujące, ale całego świata nie zawiera. Tymczasem z takimi Sennheiser HD 800 świat się wypełnił muzyką cały; i nic poza tobą, postrzegającym ją podmiotem, oraz tą muzyką nie było. A była to muzyka wielka nie tylko powierzchniowo, ale także wysoko sklepiona i oparta o duże, mocarne dźwięki. Bezpośredniość zupełna, pełna trójwymiarowość, a na dodatek fascynacja aspektami melodycznym, dynamicznym, siłowym. Wszystkie o kluczowym znaczeniu, ale wyróżnikiem Songolo jest całkowita zmiana postrzeganego świata w muzykę. Także muzyki tej trójwymiarowość oraz, co szczególnie wyróżniającej, tej muzyki tężyzna.

    Tak to już jest, nie ma odwołania – duże i mocne wzmacniacze to duży i mocny dźwięk. A dawka energii w dźwięku to jeden z czynników kluczowych. Zwykle przesadzamy z wagą przykładaną do dynamiki, jako rozciągającej skalę ciche-głośne, zwracamy też uwagę na szybkość powstawania i długość trwania dźwięku oraz na jego formę, a nie skupiamy się na kluczowych aspektach rozmiarowości dźwięków i dawce niesionej energii. Gotowi jesteśmy tej energii niedostatek wybaczać w zamian za melodykę, za otwartość, za płynność – itd., podczas gdy siła przeżywania zależy w bardzo dużym stopniu od samej siły dźwięków. I wcale nie chodzi o ich głośność, bo głośność może być „pusta”, i przez to tylko drażniąca, a dźwięk od wzmacniacza Songolo dostajemy energetycznie naprany i jest on odnośnie źródeł duży, a na dodatek wypełnia świat. Nie składa się z samego napięcia, ale też z natężenia, i tyle się go w każdej sekundzie dostaje, i tak jest zajmujący (nawet gdy to śpiew a capella solo albo gadka konferansjera), że myśli nigdzie nie uciekają, cała uwaga na nim się skupia. I nie skupia w sensie krytycznym – a pochwalnym i pochłaniającym. Ewentualnie, jak już z obowiązku włączymy ogląd krytyczny, to też mamy samo cieszenie. Albowiem wzmacniacz jest szczytowy, a nie tylko wielki i ciężki. Podobne jak w przypadku dużo droższych Cayin 300B i Woo Audio WA-5LE, po zmianie garnituru lamp na bardziej wyszukany dosięgamy brzmieniowej magii. Docieramy do sedna muzyki w jej aspekcie odtwórczym – pochłania nas ona jak narkotyk i uwalnia od krytykanctwa. Nie ma się do czego przyczepić i nie ma ochoty odejść. Wżywamy się w muzyczną treść i w siebie jako odbiorcę. Cieszymy się nią i sobą, żeśmy się tu znaleźli – i nawet ja, z takim bagażem obcowania z najwyższej klasy sprzętem, cieszyłem się jak dziecko. (Warunkiem optymalne lampy.) Bo obok tej energii i zmiany świata w muzykę ma Songolo to coś, co zwiemy wyrafinowaniem. Magia dotyku, magia przestrzeni, magia doskonałości dźwięków – magia ich jako bezsprzecznie prawdziwych i ozdobionych bogactwem – to wszystko dostajemy, i od tej strony całkowita sytość zmieszana z nienasyconą chęcią wędrówki przez muzykę. Ale jest to podróż wyczerpująca, ponieważ tak wielobitowy i naprany energią dźwięk po pewnym czasie męczy, u mnie to były trzy godziny. Odnośnie tego zrozummy się dobrze: nie ma w tym dźwięku nic, co by męczyło jakąś wadą. Ale prawdziwa muzyka, gdy siedzisz między członkami zespołu, a zespół ma dobre instrumenty i jest dobry wirtuozowsko, zmęczy cię jeszcze prędzej. Bowiem muzyka formą energii (prawdziwa to dopiero), a tej możesz przyjąć, w przypadku realistycznego podejścia do głośności, bez wyczerpania tylko pewną dawkę.

    Odnośnie Songolo odnotowałem jeszcze jedną trudność – trudno mi było zastępować jedne słuchawki drugimi. W efekcie cztery wieczory spędziłem każdy w towarzystwie jednych. Wieczór z Susvarą, wieczór z Final, wieczór z Audio-Techniką, wieczór z Sennheiser HD 800… Ale nie, nie dlatego, że pozostałe mniej były wciągające, tylko na tyle starczyło czasu. Do tego jeden wieczór porównań, z bolesną masą przełączeń i trudnym skupianiem się na różnicach. – Tak, Susvary to te najbardziej melodyką pieszczące; Audio-Technica najbardziej przejrzysta i akcentująca szczegóły; Final najbardziej otwarte; Ultrasone T7 najbardziej różnicujące dźwięki i niezrównane energetycznie. Również wraz z tym wzmacniaczem najchłodniejsze, a przecież nieraz było tak, że właśnie one najcieplejsze. Ale generalnie żadnego chłodu – z wszystkimi ciepło lub neutralnie. Różne dystanse od pierwszego planu, różne stopnie gładkości dźwięków, różne dodatki echowości (ale zawsze udane), różne wyważenia pomiędzy dozowaniem smutku i radości. A na wyróżnik Susvar nadzwyczajna u nich subtelność i melodyczne wyrafinowanie, takie już z topu topów. Ale, raz jeszcze muszę podkreślić: każde wzięte ze zbioru wymienionych wciągały całkowicie.

    Nie myślcie sobie teraz, że na tym skończę – że się uchylę i będę udawał, że zapomniałem porównać Songolo do innego polskiego wzmacniacza niedawno bardzo chwalonego. Fulianty Audio jest dużo droższy, za to nie trzeba szukać lamp, od razu ma najlepsze. Ale stwarza ograniczenia. Susvary z nim nie pójdą i Dan Clark STEALTH też nie. Odnośnie pozostałych, pomimo dostatecznej siły, też nie wszystkie się zgrają, bo Ultrasone T7 na przykład nie. Ale u idealnie pasujących, jak Meze ELITE i Final D8000, zjawi się czystsze medium i bardziej dopieszczone dźwięki. Medium Lucarto Audio Songolo HPA300SE nie jest szczególnie gęste, mój Twin-Head czy Wells Audio Headtrip prokurują cokolwiek gęstsze. Niemniej to medium ma swą gęstość; nie jest przede wszystkim przezierne, mimo to dobrą widoczność zapewnia po najdalszy horyzont. Ale jak w jeden z wielu dni z dobrą pogodą i widocznością, a nie w ten, których kilka w roku, kiedy przejrzystość całkowita. Taką daje właśnie Fulianty, u niego transparentność atutowym asem; czystością medium i dopieszczeniem dźwięków będziemy słuchając go porażeni, tak samo jak puszczając w ruch Songolo wciągnięci zostaniemy w sferę muzycznej totalności. To więc podobne i niepodobne podejścia do dźwięku i ogólnie muzyki: jeden oparty na krystalicznej czystości i dopieszczaniu formy, drugi na energetyczności i emocjonalnym zatraceniu we wszechogarniającym wirze.

    Fulianty przy tym jest chłodniejszy i stylem bliższy tranzystorom, ale też z muzykalnością zupełną, pod jej względem stricte lampowy. Songolo zaś lampowy cały – prędzej ciepły niż chłodny, prędzej wesoły niż smutny, prędzej powabny niż dostojny. Ale to wszystko są niuanse, bo jeden i drugi potrafi być taki i taki, a przede wszystkim jeden i drugi to najczystsza Muzyka. Trochę inaczej doprawiona, trochę inaczej podawana, z trochę innym rozkładem akcentów, ale tak samo kusząca, tak samo spełniająca. A różnice pomiędzy nimi są mniejsze niż by wynikało z powyższego opisu, bo opis na różnicach się skupia.
– Brawa dla polskich konstruktorów!

Podsumowanie

    Są tacy, którym nie pasują wielkie słuchawkowe wzmacniacze, jako właśnie za wielkie. Że niby takie już nienowoczesne, trącące myszką przeszłości. Nie na biureczko i nie do kieszeni – nie pojedziesz z nimi na wczasy ani na wieś do babci. Nie da się takich podnieść jedną ręką i nie da stawiać obok monitora, o ile twój monitor nie stoi na gabinetowym biurku, a przecież takie biurka…

    Ale tak to już jest, mopankowie, że te najlepsze rzeczy bardzo często są duże, i nie tyczy to samych aut, mieszkań ani telewizorów. Najlepsze karty graficzne i procesory także porobiły się duże, mimo iż miniaturyzacja to ponoć drugie imię postępu. Najmocniejszy superkomputer (dzisiaj to Exaflop ORNL Frontier) waży aż kilkadziesiąt ton i zajmuje powierzchnię dwóch boisk do koszykówki, lecz za to jego możliwości względem waszego aż o kosmosy są większe. W wymiarze domowego życia wygodniej siada się w dużych fotelach, wygodniej mieć dużą lodówkę, a najlepsze na świecie przetworniki D/A i głośniki to także te największe, a nie któreś miniaturowe. Songolo jest potężny, tak samo jak Fulianty Audio, tak samo jak Twin-Head, jak Wells Headtrip i jak wszystkie Vivy oraz co lepsze wzmacniacze Woo Audio. Takie są, póki co, reguły gry w najlepszą postać dźwięku i chyba nieprędko będą inne. Dlatego nie ma co się krzywić na gabaryty Songolo, prędzej należy się z nich cieszyć. Tym bardziej, że stanowi bryłę starannie wymodelowaną estetycznie, a jako wzmacniacz z zewnętrznymi lampami tworzy też magię rzucanego światła.
     Jednak najwyższa jakość dźwięku i efektowny wygląd to niejedyne jego atuty. Wiele już o tym pisałem, w podsumowaniu kolejny raz muszę wspomnieć: Cena jest szokująco niska – nie da się tego widzieć inaczej.

     A wady, co z wadami? Cóż, wzmacniacz – znowu jako lampowy i na dodatek o dużej mocy – każe uważać na możliwy brum, o którym też już wspominałem. Nie będzie go w Susvarach ani STEALTH, które go nieczułością zjedzą, lecz co ze słuchawkami czułymi? Tu znowu dobra wiadomość, chociaż nie tak do końca. Dwie pary próbowanych lamp sterujących NOS generowały brum wykluczający codzienne używanie Ultrasone, Focal czy Audio-Techniki, ale wybrnięcie z tego banalnie proste, a na dodatek tnące koszty. Para sterujących od Psvane, tych dołączanych standardowo (ale to gatunkowe lampy, a nawet świetnej jakości) załatwiła sprawę brumu do czysta, całkowicie on zniknął. Nie trzeba wobec tego rezygnować z żadnych słuchawek prócz dokanałowych, lecz te chcą specjalnych wzmacniaczy, Songolo do nich nie należy. Mógłby mieć wprawdzie wbudowany dopasowujący reduktor mocy (tak jak ma 300B Cayina), ale to byłby dodatkowy koszt i przede wszystkim groźba spadku jakości dźwięku, więc reduktora nie ma. Potężna moc nieustająco się udziela, ale pasuje do wszystkich normalnych słuchawek z wyjątkiem odmiennych prądowo elektrostatów.

    Podsumujmy w takim razie rzecz całą: Songolo jest szokująco potężny, szokująco tani i szokująco dobry. Bezapelacyjna rekomendacja.

W punktach

Zalety

• Wielki i najwyższej jakości słuchawkowy wzmacniacz za relatywnie małe pieniądze.
• Jakość którego naprawdę najwyższa – niosąca wysoko, wysoko.
• Czego najlepszym dowodem przekraczanie bariery.
• Bariery dźwięku słuchanego w uniesieniu i bez zadawania pytań.
• Także bariery „słuchania spoza” – Songolo wtłacza w muzykę.
• Aby tak mogło się stać, poszczególne jakości muszą być high-endowe.
• Zwłaszcza z lampami mocy Mullarda dostajemy samo najlepsze:
• Gwarantowaną dużą moc ozdabia świetna dynamika i wartkość muzycznej akcji.
• Lądujemy w świecie muzycznej magii tworzonej przez inspirujące dźwięki.
• Bytujące w bardzo aktywny sposób.
• Zawieszone w uobecnionym ciśnieniowo, również aktywnym medium.
• Trójwymiarowe.
• Otwarte.
• Starannie wycyzelowane.
• Nienaprężone.
• Prędzej ciepłe niż chłodne.
• Uderzające autentycznością.
• Zapewniające pełny wachlarz estetyczny i emocjonalny.
• Znamionujące się doskonałością formy.
• Skąpane dobrze dobranym światłem.
• Ogólnie skutkiem tego wzmacniacz należący do ekstraligi, dający magię dużych triod.
• Oparty o markowe podzespoły.
• Oferujący udoskonalenia.
• Potężną wagą wykluczający obecność „audiofilskiego powietrza”.
• Stworzony przez specjalistę od budowy transformatorów.
• Stworzony też dla siebie.
• I w ramach dużej firmy oferującej pełny audiofilski asortyment.
• Starannie wykonany.
• Ładnie skomponowany estetycznie.
• Do wyboru biały lub czarny.
• Zdolny doskonale napędzać każde słuchawki, nawet te najtrudniejsze.
• I dla słuchawek przyjazny brzmieniowo, czyli pasujący do każdych.
• Znany producent.
• Sprzedaż bezpośrednia.
• Rewelacyjny, jeden z najlepszych, stosunek jakości do ceny.
• W którego ramach zastosowanie umiarkowanie kosztujących typów lamp (także tych NOS).
• Made in Poland.
• Ryka strongly approved.

Wady i zastrzeżenia

• Duża waga i gabaryty wymagają starannego doboru miejsca.
• Chęć uzyskania najwyższych osiągów wymaga też starannego doboru lamp.
• Zawężonego (ale nie w ujmujący jakość sposób) w razie konieczności zredukowania do zera brumu.
• Brak symetrycznego słuchawkowego wyjścia może niektórych zniechęcać, ale nie będą mieli racji.
• Przełącznik impedancji chodzi twardo, więc potrzebuje większego niż zastosowany przełącznika.
• Pomimo dużej, stabilizującej wagi, może uzupełnić walory o lepiej resorujące nóżki?
• Poprawiająca brzmienie drabinka rezystancji za dopłatą. (Opis dotyczy wersji ze standardowym potencjometrem Alpsa.)

Dane techniczne

• Moc wyjściowa: chwilowa 6,0 W, stała 3,0 W (czysta klasa A)
• Impedancja wejściowa: 50 kΩ
• Impedancja słuchawek: 32 – 300 Ω
• Selektor zmiany impedancji słuchawek: 30/60/250 Ω
• Układ pracy lamp: SE –  transformator głośnikowy
• Pasmo przenoszenia: 10 Hz – 45 kHz (+/- 3dB)
• Czułość wejścia: 0.5 V
• Zniekształcenia: <0,005%
• Lampy: 2 x 6n13S; 2 x CV181 Psvane; 1 x 5c3S
• Rozruch: Soft start
• Wejścia: 3 x RCA (gniazda CMC Super Cu)
• Wyjścia: 1 x jack 6,35 mm
• Kolor podświetlenia: oranż
• Potencjometr: Alps Blue
• Kondensatory: Audyn Cu Cap
• Gniazdo Zasilania: CU Au + bezpieczni AG/Au
• Pobór mocy: średni 140 W; maksymalny 300 W
• Wymiary: 420 x 250 x 420 mm
• Waga: 26,0 kg

Cena: 11 900 PLN

System

• Źródła: Cairn Soft Fog V2, Avid Ingenium.
• Wzmacniacze słuchawkowe: ASL Twin-Head Mark III, Lucarto Audio Songolo HPA300SE, Phasemation EPA-007.
• Słuchawki: Audio-Technica ATH-L5000, AudioQuest NightHawk (kabel FAW Hybrid), Dan Clark Audio STEALTH (kable VIVO Cables i Tonalium), Final D8000, Focal Utopia 2022 (kabel Luna Cables Gris), HiFiMAN Susvara (kabel Tonalium – Metrum Lab), Meze ELITE (kabel Tonalium – Metrum Lab), Sennheiser HD 800 (kabel Tonalium – Metrum Lab), Ultrasone Tribute 7 (kabel Tonalium – Metrum Lab).
• Interkonekty: Next Level Tech (NxLT) Flame, Sulek Edia, Sulek 6×9, Tara Labs Air 1.
• Listwa: Sulek Edia.
• Stolik: Rogoz Audio 6RP2/BBS.
• Kondycjoner masy: QAR-S15.
• Podkładki pod kable: Acoustic Revive RCI-3H, Rogoz Audio 3T1/BBS.
• Podkładki pod sprzęt: Avatar Audio Nr1, Divine Acoustics KEPLER, Solid Tech „Disc of Silence”.