Cechy konstrukcyjne
Solidny kawał monitora.
Kolumny są pokaźne. Podstawkowe, lecz duże. Mierzą 1180 x 250 x 460 mm (szerokość liczona wg części głośnikowej a nie podstawy). Na dokładkę są ciężkie – zarówno cokół, jak część właściwa ważą koło dwudziestu kilogramów. W przypadku części niższej to skutek metalowej platformy nośnej, masywnej nogi i znów metalowego górnego plateau; w przypadku sekcji głośnikowej następstwo ścianek z MFD o grubości aż 18 mm i na każdej krzyżowych wzmocnień wewnętrznych, a także grubych przegród, zapewniających każdemu głośnikowi własną komorę akustyczną. Też oczywiście samych głośników, w tym dwóch sześciocalowych szerokopasmowych Eton Orchestra, wyposażonych w membrany z długowłóknistej celulozy o licznych redukujących rezonanse przetłoczeniach. Rozlokowanych nad i pod wysokotonowym Morel Supreme Titanium, wyposażonym w 28-milimetrową membranę Acuflex, czyli najlepszą spośród jedwabnych. Napędzaną przez cewkę nawijaną na tytanowy karkas z układem elektromechanicznym opartym o płaski magnes neodymowy wyposażony w pierścienie Faradaya. Dużego ciężaru nie zwalimy już na wewnętrzne wytłumienia filcowe, ani też na zwrotnice. Te są jednak ciekawe z innych powodów – z uwagi na cewki taśmowe Wax i Litz firmy Jantzen, rezystory Mundorfa oraz szczytowej klasy kondensatory KPAL i MKP10 firmy Miflex. (Starannie wyselekcjonowane drogą przymiarek do innych markowych.)
Wsad techniczny otrzymujemy zatem wyjątkowo pokaźny – na pewno duża firma nie dała by nam tyle w ramach żądanej kwoty. Uzupełniany markowymi terminalami WBT Nextgen, do czego dochodzą też metalowe, swoje zatem ważące, frontony z pierścieniami wokół głośników szerokopasmowych plus duża oprawa akustycznego ustroju dokoła wysokotonowego, z zadaniem redukcji odbić i zapobiegania dyfrakcjom.
W układzie d’Appolito.
Frontony są wysokie i stosunkowo wąskie – pionowe, lecz nie płaskie, tylko starannie wymodelowane, z wygładzającymi opływ skosami przy narożach. Prezentują klasyczny wzór d’Appolito, ale producent zastrzega, że nie wszystkie założenia tego układu zostały zrealizowane; konstrukcja wewnętrzna jest autorska i nosi cechy swoiste. Na ściance tylnej, trochę powyżej połowy wysokości, znajdują się dwa jeden obok drugiego położone wyloty bas refleksów, średnicy 55 mm każdy. Ulokowane poniżej terminale stanowią pojedynczą parę i nie chowają się w niszy, co ułatwi podpięcie w przypadku grubych kabli albo dużych widełek.
Wyraz techniczny tego wszystkiego to moc 160 W przy impedancji nominalnej 4 Ω i skuteczności 90 dB w obszarze pasma akustycznego 40 Hz – 22 kHz, z punktem odcięcia na wysokości 2,9 kHz.
Raz jeszcze sięgając do opisu producenta dowiadujemy się, że w cenie bazowej oferowane są trzy gatunki forniru: orzech satin, ziricote (rzadki gatunek pręgowanego drewna z Ameryki Środkowej) oraz dąb w odcieniu kakao. Na zamówienie można otrzymać wykończenie w dowolnym fornirze występującym na rynku, z lakierowaniem na połyski wysoki, średni albo półmat.
Drogie,ciezkie i brzydkie,jest wiele w tych cenach monitorow co rowniez graja swietnie a zarazem pieknie wygladaja,nie widze potencjalnych odbiorcow…
Fakt za piękne to one nie są, wygląd za takie pieniądze też istotny, no ale życzę żeby jakiś amator się znalazł bo dźwięk może tego jest wart chociaż za tyle jest ogromny wybór renomowanych producentów.
Na głośnikach się prążki nie podobają, a u Audeze wszyscy zachwyceni. Sam wolę fortepianową czerń.
Prawie tak ładne jak ten czerwony kabel za 8 tysięcy …
Czerwony teraz bardzo modny. Sama Komisja Europejska czerwień bardzo popiera.
Nie wiem co kto popiera, ale ja nie popieram takiego „wzornictwa” Toż to wygląda jak wentylator w garażu podziemnym. Kiepski dizajn to przypadłość całej branży audio w Polsce (są oczywiście wyjątki).
A można prosić o przykłady dobrego designu odnośnie kolumn?
Z przyjemnością Panu pomogę. Na pewno Dynaudio. I to każda z linii monitorów; Evoke, Contour, czy Special Fourty. Klasyczna, skandynawska elegancja. Jak ktoś lubi południowe klimaty to włoskie Chario (Włosi to mistrzowie wzornictwa i zasługuja na „osobne” potraktowanie). Z bardziej nowoczesnych to najnowsza wersja Kef-ów LS50 Meta. Diamond Monitor Pylona z dedykowanymi podstawkami też wygląda całkiem, całkiem. Żeby nie było tylko o kolumnach; świetnie wyglądają (i grają) wzmacniacze Coplanda. Oczywiście, przykładów dobrego wzornictwa jest sporo, temat jest potężny.
W tych monitorach za tak potężne pieniądze nawet głośniki nie zostały wpuszczone we front… celowo… oczywiście to kwestia gustu ale mnie takie zabiegi nie przekonują wizualnie a wręcz przypominają dawne produkty prlowskie.
Roszę spojrzeć na wyroby Studia 16htz,tam wszystko jest dopracowane w szczegółach, łącznie ze śrubami o fornirach nie wspomnę, są przepiękne,a to też przecież manufaktura. Itd
Przecież te monitory wyglądają jak niektóre Dynaudio. A z tych Dynaudio niektóre są niekoniecznie ładne. Nie mówiąc o nieprodukowanym już flagowym krówsku. Chario natomiast nieraz wydziwaczone i nie do końca przemawiają do mnie surowcowo. Pewnie, takie Diapason pieszczą oczy, Zingali popisowe, Boenicke mają fantastyczną stolarkę, Raidho lepszą niż Dynaudio. A jak ktoś pragnie z fantazją, to ma Gradienty, Albedo, tuby. Jednak kolumny mają przede wszystkim grać, dopiero potem wyglądać. Klasyką monitory BBC, a nie jakieś mebelki.
Wg mnie wygląd jest bardzo fajny. Mają swój styl. Rozrzut gustów wśród ludzi jest znaczny.
Panie Piotrze, do tych pięknie wyglądających monitorów dodałbym jeszcze Xaviana. Na szczęście w tym przypadku nie tylko wygląd cieszy, ale i dźwięk.
Każda rzecz ma swoja formę, a odkąd Marcel Duchamp wystawił jako dzieło sztuki koło rowerowe, suszarkę do butelek i przede wszystkim pisuar – zaczęła się era wzornictwa przemysłowego (duży skrót myślowy).
Klasyka gatunku to powiastka o subiektywnym guście. 'Podobanie się’ jest rzeczywiście subiektywne, ale nie sposób tu pominąć elementu doświadczenia, kontekstu, wiedzy, wychowania czyli elementów kształtujących. Domy romskie w Polsce podobają się głównie im samym.
Skoro naucza się wzornictwa przemysłowego, to są jednak próby opisania zjawiska i zauważenia pewnych trendów i produktów. Przykłądy produktów 'docenionych’: np. bardzo audiofilski fotel, widywany w pokojach odsłuchowych projektu Charlesa i Ray Eames’ów . np projekty sprzętu audio Dietera Ramsa dla Brauna, np kolumny Gradienta…
Dalej jednak jesteśmy subiektywni. Dlatego (wyłącznie) dla mnie opisywane kolumny nie niosą żadnej emocji w kategoriach formy. Są nijakie. Poprawność wykonania, dekoracyjność poprzez egzotyczna okleinę to starania na poziomie rzemieślniczym. Pomysłu na formę nie ma, jest prosta ekstrapolacja funkcji i konstrukcji. Wyszedł z tego niestety tępy kloc. Inżynieria to za mało.
A rynek już mniej pobłażliwy.
Wzornictwo, cóż – dwie uwagi. Moje ulubione słuchawki są specyficzne. Technologia zdecydowanie góruje w nich nad formą, a połączenie szarych drucianych siatek z czarno czerwonym pałąkiem jest krzykliwe i nieprzyjazne. Na domiar złego siatki po stronie ucha ściągnąłem, odsłaniając duże membrany, kolorystyką i fakturą nawiązujące do kondoma. Swoje dokłada gruby na palec i ciężki kabel, konieczny do łączenia ze zwykłym wzmacniaczem. Niewygoda, brzydota, nietypowość. Za to dźwięk – ten jest czystym pięknem, w cień usuwającym inne słuchawki.
Teraz odnośnie kategorii piękna. Platon – największy z filozofów i najwybitniejszy spośród stylistów – na subiektywność wszystkiego, głoszoną po raz pierwszy świadomie i pełnowymiarowo przez współczesnych mu Sofistów, zupełnie się nie zgadzał. Według niego jest tylko jedno Piękno Absolutne – najwyższa spośród idei, Idea Piękna – w której wszystkie poszczególne jego podmioty (ludzie, rzeczy, zwierzęta, zjawiska, myśli, czyny, twierdzenia, teorie, dzieła sztuki – itd.) częściowo uczestniczą, tzn. jakiś jej refleks w sobie mają. Dusze jednych to piękno dostrzegają łatwiej i widzą je dokładniej, innych słabiej, w zależności od tego, na ile dana dusza sama posiada powinowactwa z pięknem. Postrzeganie polega zaś na przypomnieniu; na wspomnieniowym odtwarzaniu w materialnym (ergo mniej doskonałym) bycie duchowej doskonałości pierwotnego świata idei.
Teorii w obszarze estetyki i postrzegania piękna powstało multum, tudzież wiele współczesnych i tym samym nośnych manifestujących haseł np 'Ornament to zbrodnia’, 'Mniej znaczy więcej’, 'Kultura to ortogonalny kształt umysłu’. Przyjmując teoretycznie absolutne założenie platońskie, obawiam się jednak, ze owo odtworzenie w materialnym bycie nosi integralną skazę subiektywizmu.
I właśnie…połączenie szarych drucianych siatek z czarno-czerwonym pałąkiem jest w mojej opinii fantastyczne. Mnie te słuchawki niezmiernie się podobają, to ikona wzornictwa tamtych czasów. Brzydota? To wyrafinowany wzorniczo produkt. Mają kiepską ergonomię, ale to inna sprawa, nie wszystko się udało. Krzesło Rietvelda jest genialnym pomysłem formalnym, ale nie da się na nim długo siedzieć. Są jednak przedmioty o konsekwentnej linii wzorniczej (aby nie powiedzieć pompatycznie piękne), ergonomiczne i o wybitnych właściwościach funkcjonalnych. Znalazłbym kilka takich modeli słuchawek, bez problemu.
Sprawę można skwitować krótko i bez teorii estetycznej – w przedmiocie użytkowym prymarna jest funkcja użytkowa. Jeżeli da się ją ubrać w ciekawą formę wizualną, tym lepiej, a jeśli nie, to trudno. (Np. młotki generalnie nie fascynują wyglądem, lecz mało komu to przeszkadza.)
Odnośnie AKG K1000, to postrzeganie ich jako wyrafinowanych wzorniczo odbywa się na wyższym niż prosty, pokrętnym już poziomie widzenia. W instynktownym odruchu ładne nie są. W tym trybie funkcjonalnym co one zbudowana istota żywa poległaby w walce o przetrwanie. Ale oczywiście mebel w salonie i obraz na ścianie nie podlegają tego typu ocenom – dowolne można snuć o nich opowieści, dowolne im dorabiać teorie.
Bzdury. AKG K1000 są dla mnie piękne w instyktownym odruchu, bez żadnego pokrętnego poziomu widzenia.
Słuchawki są wizualnie agresywne. Słuchającemu to nie będzie przeszkadzać, bo ich nie widzi, ale wyobraźmy sobie tak wyglądające kolumny – całe z szarymi, metalowymi siatkami z przodu i obwódkami w kolorze bociania noga – przyjemnie by się takich słuchało?
Padły tu ostre słowa pod adresem wyglądu monitorów K2, ale w porównaniu do takich szaro-czerwonych, zjadliwych estetycznie brzydactw, są spokojne i możliwe podczas słuchania do zniknięcia – nikomu ich wygląd nie będzie przeszkadzał, a to w tym wypadku ważne.
I może coś mniej subiektywnego.
W Austrii prestiżową nagrodą za najlepsze wzornictwo jest Państwowa Nagroda za Projekt Dobrej Formy przyznawana co roku. Projektanci Peschke & Skone otrzymali tę nagrodę w 1989 roku za projekt … słuchawek AKG K1000 !
Nie była to pierwsza nagroda dla tych projektantów pracujących dla AKG. Rok wcześniej dostali ją za projekt mikrofonu C409.
AKG K1000 są ikoną designu austriackiego w oficjalnym obiegu kultury. Jak w instyktownym odruchu ładne się nie wydają, to jest to w pełni uprawniona opinia subiektywna. I tylko tyle.
Proszę się nie obrażać, ale osoby ze środowiska artystyczno-designerskiego po prostu nie mają już instynktownych odruchów estetycznych, tak samo jak metafizyk nie może przyjąć postawy naiwnego realizmu. Może próbować ją w sobie odtworzyć, starać się patrzyć z jej perspektywy, ale to będzie coś całkowicie różnego od widzenia świata przez dziecko czy zwykłego człowieka.
I może jeszcze odnośnie tej nagrody. Rokrocznie przyznawane są ogólnoeuropejskie nagrody EISA (za dźwięk i obraz). Przykładów nagradzania przez to stowarzyszenie rzeczy na żadną nagrodę nie zasługujących jest na pęczki. Czasami żałość bierze patrzyć na te kompromitacje.
Co do wyglądu AKG K!000. Projekt od strony estetycznej jest pomysłowy (od użytkowej o wiele bardziej), zaskakujący, nowatorski, porywczy, śmiały. Zestawienie szarości i czerwieni malarsko poprawne, dobrze dobrane co do odcieni. Czerń opaski i plastikowych dodatków przydaje jeszcze agresji i domyka kolorystycznie. (Czarno-czerwono-biały, a w tym wypadku jasnoszary, to tak nawiasem spécialité Germanów.) Patrzy się na to z fascynacją, ale ta forma „wyłazi” ze świata, odrywa się do krajobrazu. W kontekście biologicznym i szerzej przyrodniczym jest rażąco odmienna, co może się podobać albo nie. Zawsze jednak będzie kłuła w oczy, a nie tylko przyciągała spojrzenia. Jeżeli jest w niej platońskie Piękno, to jako element zaskoczenia, a nie przyciągania. Jako budząca ciekawość ambiwalencja i krzykliwość, a nie jednoznaczny pozytyw. Nie są piękne pięknością ludzkiej twarzy czy gracji kociego ruchu. Pod tym względem są podobniejsze do młotka albo papugi. Ale platońskie piękno przez „teoretyków” sztuki zostało dawno sprofanowane, obrzygane, zgwałcone i zaciągnięte do klozetu. W ich rozumieniu piękne może być wszystko, co im się zachce pięknym uznać. Na przykład Abakany pani Abakanowicz, albo kolorystyczne fikołki Warhola. Tym samym osiedliśmy na dnie – piękno jako coś zniewalającego, przymuszającego do siebie, automatycznie budzącego podziw zostało unicestwione.
Poczytam sobie Rousseau, może uda mi się odtworzyć instynkt szlachetnego dzikusa i dopiero tak oczyszczony będę się ewentualnie wypowiadał.
Doceniam ironię, ale to podnoszenie się za włosy. Poza tym jedna z najszkodliwszych książek w historii. Szlachetni dzikusi w przypadku homo sapiens, zwierzęcia wszystkożernego, są tak samo niemożliwi jak szybkie żółwie i mądrzy idioci.
I jeszcze jedna rzecz, może najistotniejsza. Zniszczenie platońskiego Piękna (nie musimy się tu upierać na Platona, chodzi po prostu o piękno obiektywne, a nie jakieś wygłupy rozszerzające je na brzydotę), no więc owo zniszczenie to nie jest tylko jakaś społeczno-psychologiczna fidrygałka, jakieś niewinne kombinowanie poszukiwaczy alternatyw. To bardzo ważne narzędzie służące do zniewalania jednych ludzi przez drugich. Bo kiedy brzydotę nazwać pięknem i zmuszać ogół do uznania tego – w tak przyrządzonym środowisku społecznym wszystko się staje akceptowalne, ergo możliwe.
Jak dla mnie, branie do recenzji kolumn krążka Metalliki jest bez sensu. Wszystkie ich wydania są wyjątkowo niechlujnie nagrane jeśli chodzi o jakość dźwięku.