Brzmienie: Z Schiit Ragnarok

To co jednak pozostało, to technologia przetwornika o grubości jednego mikrona i osłoniętego grillem typu Window Shade.

   Skoro słuchawki tak bardzo są czułe, to z pewnością nie lubią sygnału o dużej mocy, który im może wręcz szkodzić, co trzeba było podczas testów brać pod uwagę, ale z czym nie było problemu. Albowiem producenci wzmacniaczy mają już na uwadze wielki natłok słuchawek przystosowanych do urządzeń przenośnych i w swoich popisowych wyrobach zaczęli wdrażać regulację poziomu wzmocnienia, tak aby nawet takie najbardziej czułe, w rodzaju Final Audio, Audio-Techniki czy właśnie wysoko skutecznych planarnych, mogły się poczuć jak w domu. Taką regulację ma już szczytowy wzmacniacz od ifi i ma też flagowy od Schiita, który tu został użyty. A że ma aż trzystopniową, a poprzednie słuchawki flagowe HiFiMAN-a były na miejscu, mogłem przeprowadzić ciekawe porównanie pomiędzy Edition X a do niedawna jeszcze flagowymi HE-6. Pstryk-pstryk wystarczyło robić przyciskiem wyboru mocy i jedne drugimi zastępować na wyjściu, aby się móc nausznie przekonać, co też za innowacyjność nam ten HiFiMAN zgotował.

Po chwili nie było wątpliwości – Edition X i HE-6 grają mocno inaczej. Ale jedne i drugie na tym samym poziomie, a więc istnieje pomiędzy nimi łącznik.

HiFiMAN HE-6

HE-6 brzmieniowo są jasne, uderzająco szybkie i z bardzo dużą siłą ataku. Perkusja bije w nich szczególnie mocno; krótkimi, z nóg zwalającymi ciosami. Potężne, błyskawicznie narastające i szybko wybrzmiewające Bach! – to ich popisowy numer. A dzieje się to tuż obok, jako że pierwszy plan nie jest nawet tuż przed słuchaczem, tylko sam słuchacz jest na tym pierwszym planie, tak więc te uderzenia go dosięgają, budząc jednoznaczną satysfakcję uczestnictwa i bezpośredniości.

Wszystko to zostało umieszczone w bardzo komfortowych obtoczonych welurem nausznicach.

W jasnym świetle dnia i w bezpośrednim zwarciu pojawia się muzyka przyjemnie ciepła (co oczywiście zależy też od wzmacniacza) i całościowo optymistyczna w wyrazie. Ale nie gładka i nie przede wszystkim melodyjna. Faktury są w dotyku szorstkawe a sopranom nie brak pikanterii, biorącej się przede wszystkim z owej jasności, a także bliskości bycia i samej natury dźwięku. Wszystko tu żyje, tętni, a skraje pasma są bardzo wydatne. Bas grzmoci z całej siły i zejścia ma naprawdę popisowe, a soprany szaleją, świergocąc niczym rój ptaków. I są te soprany mocno obecne także w ludzkich głosach, co czyni je świeżymi, odmładza i mocno podkreśla żywą obecność. A wszystko dzieje się w zalewie szczegółów i pod dyktando świetnej dynamiki, przy czym kolejnym obok jasnego optymizmu i wyczuwalnej szorstkości wyznacznikiem brzmieniowym okazuje się odchodzenie od scalającej spójności na rzecz wyodrębniania. Tu wszystko toczy się prawem kontrastu, ale bez zabawy w światłocień. Kontrast bierze się z różnicy pomiędzy migotliwymi iskierkami sopranów a basowymi piąchami, a nie z rzucania jasnych plam na tło czarne, coś skrywające. Wszystko jest jasne i oczywiste, a nieoczywista jedynie na tle innych słuchawek skala realizmu, siła i szybkość działania. Akcja toczy się błyskawicznie i w wielkiej skali, rozgrywając się w bardzo realistycznej scenerii. I jest to akcja otaczająca, w której sami uczestniczymy.

HiFiMAN Edition X

Z samego wyglądu te słuchawki są bardziej dopracowane, natomiast co do brzmienia, to jest ono podobniejsze do prezentowanego przez najwyższe modele Audeze i Sennheisera.

W zestawie mamy dwa przewody całkiem dobrej jakości: 120 centymetrowy z wtyczką mini-jack oraz grubszy, 3-metrowy zakończony dużym jackiem.

Przede wszystkim pasmo jest spójne. Ani soprany się tak nie wysforowują i nie są tak srebrzyście drobniutkie, ani bas nie schodzi tak nisko i nie ma tak twardego ciosu. To bardziej styl Audeze LCD-3 albo Sennheiser HD 800, ale z własnymi akcentami. Bo nie tak ciężki jak u Audeze, tylko bardziej lotny, a także bardziej natleniony; i równocześnie podobnie spokojnie koherentny jak u flagowych Sennheiser, wszakże nie przenikający tak głęboko w urodę wokali. Podobnie jak oba wymienione modele operują Edition X szczególnie spójnym pasmem bez podkreślania akcji na skrajach, i podobnie jak tamte są od HE-6 wyraźnie ciemniejsze. Można nawet powiedzieć, że są te Edition X nieco szarawe, tak samo jak AudioQuest NightHawk z kablem od Forzy, zwłaszcza na tle obdarzających technicolorem Audeze LCD-4. Zarazem jednak grają inaczej, bo dźwiękiem nie aż tak zwartym, że aż – jak to się dzieje czasami u LCD-3 i NightHawk – z duszną gęstością, czerpaną także od basowego podkładu. Dźwięk niesie się u nich zdecydowanie bardziej otwarcie, w czystym, dobrze natlenionym powietrzu. Lecz zarazem smutnawo. Nie poprzez niedostateczną jakość – o, bynajmniej! Jakość jest bardzo dobra i z jej powodu smutek nas nie ogarnie. Jednakże te kolory żywe nie są, tylko takie w szarości dnia codziennego, a temperatura też neutralna. Ani śladu nie ma w niej chłodu, lecz nie ma i śladu ciepła. Jest niczym woda w temperaturze dwudziestu stopni i w świetle stonowanym, takim od Słońca przez chmury. Jedynie zatem ta otwartość przestrzeni oraz pełna swoboda płynięcia i dobre natlenienie dają poczucie satysfakcji, ale robią to bardzo dobrze i w efekcie bardzo przyjemnie się słucha. Nie ma basowych akcentów ani sopranowego świergotu, ale bas jest mocny i akustycznie rozbudowany, a soprany otwarte i bardzo dźwięczne. I przede wszystkim jest ta otwarta przestrzeń, super przejrzystość i świetna melodyka.

Właśnie ta melodyka, obok ciemniejszego oświetlania i braku kontrastów na skrajach daje największą różnicę. Dźwięk jest płynny i gładki od samej góry do dołu, a w efekcie słuchać można godzinami bez poczucia zmęczenia. A równocześnie nie jest nudnawy, nawet kiedy nie dysponujemy sygnałem wybitnym, aczkolwiek szczególnego ożywiania jakiejś mdłej źródłowo muzyki też się nie należy spodziewać. Bo jak mówiłem, kolory nie są pogłębiane, jak również nie cukierkowe, a spójne pasmo i melodyjna gładkość to nie jakaś niezawodna recepta na pobudzanie ospałych.

Najwyższy czas wypróbować Edition X w jakimś doborowym towarzystwie.

Co innego tlen i otwarta przestrzeń – te pobudzają z pewnością – lecz równocześnie nie ma w brzmieniu HiFiMAN Edition X żadnego indywidualnego akcentu, który byłby ich znakiem rozpoznawczym i czymś właśnie pobudzającym. Ale nie do końca to prawda, bo kiedy je z wieloma innymi porównywałem, zawsze okazywało się, że ich dźwięk posiada szczególną nośność i rozległą ekstensję. Niesie się po dużym, otwartym obszarze i rzadko spotykaną ma lotność, na tle której inni mogą się wydać cokolwiek przyciężcy. Natomiast ten od HE-6, który jest szybszy i bardziej ożywiony, zarazem mniej gładko (i to znacznie) płynie, a więc całkiem jest inny w wyrazie. Nie spokojnie przemierzający ogrom, tylko bliski, szarpliwy i agresywnie atakujący, co daje inny zestaw wrażeń i na długim dystansie bardziej bywa męczące, ale za to bardziej jest realistyczne i słuchacza pochłaniające.

I jeszcze jedno o tych Edition X trzeba koniecznie powiedzieć, mianowicie przy całej tej ich spójności, gładkości i melodyce dźwięki są przez nie świetnie separowane, to znaczy nie ma śladu natłoku czy przepychanki, tylko wszystko jedzie jak po autostradzie ośmiopasmowej – spokojnie i swobodnie. Nie dzięki samej kulturze i łagodnemu usposobieniu kierowców, ale też dzięki wielkiej przepustowości i świetnej widoczności. Tak więc to podróż nader przyjemna i poprzez naturalnie oświetlony krajobraz. Nie jakiś Disneyland z feerią kolorów i nie Nürburgring o dech zapierających zakrętach, tylko statecznie i bez tłoku w dzionek widny ale z lekka chmurnawy.