Podsumowanie

   Jeden dzień to na pewno za mało, by się z jakimiś słuchawkami porządnie otrzaskać, zwłaszcza gdy były one jeszcze w stanie półsurowym. Niemniej czegoś o tych HiFiMAN Edition X się dowiedziałem. A dowiedziałem przede wszystkim dwóch rzeczy, które stoją względem siebie naprzeciw. Że mianowicie grać potrafią spokojnie i płynnie w realistycznej aranżacji oświetleniowej i zawsze na dużym obszarze, ale że tak dzieje się kiedy moc im aplikowana jest raczej z tych skromniejszych. Natomiast poganiane wzmacniaczem o większej mocy i przede wszystkim takim najwyższej jakości, potrafią zagrać z przewagą żywego realizmu nad błogością i łagodnym spokojem. W tym miejscu pojawia się istotny problem, problem wyważenia. Albowiem Schiit, dając trzystopniową regulację wzmocnienia, dowiódł niezbicie, że przesadzać z tą energią nie należy, bo wówczas zatraca się w pewnym stopniu kultura; ale że jednocześnie zakres mocy urządzeń przenośnych, którym te Edition X zostały wszak także dedykowane, jest jednak nieco za skromny. Ich impedancja wprawdzie jest bardzo niska a nominalna skuteczność wysoka, jednak w praktyce słuchawki nie są aż tak skuteczne, jak dynamiczne Sonorous VIII i niektórzy reprezentanci Audio-Techniki, toteż nieco większa moc wspierana super jakością bardziej im służy. Dopiero wówczas stają się czymś więcej niż tylko łagodnym spokojem o wybitnych zdolnościach muzycznych, przechodząc na pozycje realizmu zdeklarowanego, potrafiącego miłośników takiego stylu wysoce zadowalać.

Czy zatem faktycznie są do sprzętu przenośnego? Są, ale pod warunkiem, że nie oczekujesz przy nim silnego wzmożenia i ekscytacji, tylko płynności i melodyki. Owej klasycznej siły spokoju, a nie porywczości i wulkanu energii. Chyba że one z czasem się rozkręcają i po kilkuset godzinach grać zaczynają inaczej, ale tego nie mogłem stwierdzić. Zadatki na to niewątpliwie mają, ale czy je realizują – tego nie wiem. A jest to niewiedza bardzo utrudniająca wydanie ostatecznego werdyktu, ponieważ dla sprawy ich plasowania na rynku zasadnicza. W końcu mówimy o słuchawkach aż za osiem osiemset, a napisałem przed chwilą, że za nieco ponad dwa mamy AudioQuest NightHawk o bardzo zbliżonej, właściwie identycznej jakości. I do tego także gotowe zagrać wybitnie ze sprzętem przenośnym, tyle że we właściwie odwrotnym, zupełnie innym stylu. Bo wprawdzie też melodyjnie, ale na bazie komasacji a nie otwartości, i poprzez siłę ciosu wspieraną ciśnieniem dźwięku, a nie lotność, separację i swobodę oddechu. Przypomnieć jednak w tym miejscu wypada i mocno to podkreślić, że także te NightHawk zaczynały od brzmienia relaksującego, a dopiero z czasem przeistoczyły się w atakującego zapaśnika. Tak więc wyrok trzeba zawiesić i nie jest to dla mnie miłe, ale co robić, tak bywa, nie wszystko da się zrealizować. Ale nie bacząc na ten zawieszony definitywny werdykt, głosem spokojnym jakby od samych tych Edition X pochodził, mogę wyrazić opinię, że są to słuchawki wybitne i żadne „z czym do gościa” w przypadku tej ich wysokiej ceny nie wchodzi w rachubę. W dodatku są bardzo ładne i w nie mniejszym stopniu wygodne, a minimalne niedoróbki w klejeniu obudowy mnie przynajmniej do nich nie zraziły, mimo iż wzrok mam sokoli a nie tylko słuch sowi. A że przy sprzęcie przenośnym i na ulicy wyglądać będą niezupełnie na swoim miejscu, to inna sprawa, natury bardziej prywatnych potrzeb i własnych zapatrywań. Na przenośne nie wyglądają, ale niektórzy lubią na przykład zegarki jak młyńskie koła, czyli rozmiar i rzucanie się w oczy im nie przeszkadza. Lubienie to sprawa prywatna i guzik komu do tego.

W punktach:

Zalety

• Pięknie czysty, klarowny dźwięk.
• Nośny także i lotny.
• Elegancki i szczegółowy.
• Płynny i muzykalny.
• Dość jasne oświetlenie w naturalnych szarościach.
• Duża przestrzeń o dobrze zorganizowanych planach i pogłosach.
• Względem innych wysokiej klasy słuchawek wrażenie większej swobody i szerszej propagacji.
• Świetna separacja i lokalizacja źródeł.
• Bardzo dobra stereofonia.
• Dźwięk nie ucieka do góry.
• Nie grają w głowie.
• Dobrze uformowane wokale i dobra dźwięczność.
• Otwarte soprany bez ostrości i mocny, akustyczny bas.
• Siła spokoju.
• Wybitnie analogowy styl prezentacji.
• Zyskują jakość proporcjonalnie do klasy toru.
• Bardzo ładne.
• Starannie wykonane.
• Budzące respekt wyglądem.
• Wysoka skuteczność umożliwia w całej rozciągłości korzystanie ze sprzętu przenośnego.
• Wygodne.
• Przyjemne w kontakcie dotykowym.
• Odpinane okablowanie.
• Ultracienka membrana i Window Shade Grill.
• Schludne opakowanie.
• Szanowany, mający światową renomę producent.
• Polski dystrybutor.

Wady i zastrzeżenia

• Przeszacowana cena.
• Nie są lepsze niż AudioQuest NightHawk, a tylko inne i bardziej okazałe.
• Brak symetrycznego kabla.
• Podobnie jak woreczka lub etui do transportu.
• Skąpe dane producenta odnośnie aspektów technicznych.

Sprzęt do testu dostarczyła firma:

Dane techniczne:

• Słuchawki otwarte o konstrukcji planarnej.
• Przetwornik ortodynamiczny z membraną grubości jednego mikrometra.
• Specjalny, opatentowany system osłon przetwornika Window Shade Grill – redukujący odbicia i ogniskujący źródła pozorne.
• W komplecie dwa kable: 1,2 m mały jack; 3,0 m duży.
• Pasmo przenoszenia: 8 Hz – 50 kHz
• Czułość: 103 dB.
• Impedancja: 25±3 Ohm.
• Waga: 399 g.
• Cena: 8800 PLN.

System:

• Źródła: PC, Cowon Plenue, Accuphase DP-700.
• Przetwornik: Hegel HD30.
• Wzmacniacze słuchawkowe: ASL Twin-Head Mark III, Schiit Ragnarok.
• Słuchawki: Audeze LCD-3 & LCD-4, AudioQuest NightHawk, Final Audio Sonorous VIII, HiFiMAN Edition X & HE-6.
• Interkonekty: Siltech Royal Queen Signature RCA, Tellurium Q Black Diamond XLR, Tonalium Audio XLR.