Brzmienie cd.

Werdykt o jakości brzmienia Diablo 300 wyśpiewały kolumny AudioForm.

   Accuphase, jako całościowa szkoła dźwięku, jest specyficzne, ale specyfiką za którą się je kocha. Specyfika ta jest mocno zbliżona do prezentowanej przez mój przedwzmacniacz na lampach 45ʼ, a zatem jest lampowa. Także więc odtwarzacz Accuphase, jako nieodrodny przedstawiciel swej szkoły, podawał dźwięk analogowo płynny, giętki, wycieniowany, ciepły, ze słodyczą w głosach, spokojny wewnątrz ale wibrujący na powierzchniach, wyjątkowo złożony harmonicznie i wyjątkowo ludzki. Bogaty i pełny; dopracowany i artystyczny; ujmujący i piękny. Można powiedzieć – szczególnie wyrafinowany i wysmakowany. Nie zabiegający o neutralność, tylko jawnie oferujący rozliczne cechy własne, o ile za neutralność przyjąć zawartość płyt CD granych przez odtwarzacze z pierwszego ich pokolenia. Pod tym względem była to różnica przepastna, jakiej nie potrafią zaoferować odtwarzacze poniżej Audio Research CD9, Metronome Signature czy dCS Rossini, a więc bardzo drogie. Te tańsze zbliżają się do tego zbioru zalet różnymi drogami, bo na przykład SACD McIntosha jest już bliski tej analogowości, a zrecenzowany dopiero co Scorpio gra naprawdę czysto, w pełnym świetle, przebojowo i dynamicznie. Jednakże pełnego spektrum umiejętności, w postaci gramofonowej niemal dynamiki i gramofonowej płynności nie oferują. A zatem dopiero Accuphase mógł zmusić Diabła do najwyższego wysiłku, każąc mu zeznawać całą prawdę o sobie, czyli wszystko o własnych umiejętnościach artykulacyjnych. Ta prawda okazała się bardzo przyjemna i bardzo dobrze dokumentująca opinię o Diablo jako wybitnym wzmacniaczu. Prawda ta powiada, że nie jest to wzmacniacz ani lampowy, ani tranzystorowy – on jest pośrodku. Moc i szybkość ma tranzystorowe, pospołu z dynamiką, natomiast elegancją brzmienia zawadza wyraźnie o lampy. Nie jest pod tym względem aż tak wybitny, jak często przywoływana przeze mnie, specyficzna integra Avantgarde, ale nie działa też w czystej klasie A i nie ma za zadanie napędzić wyłącznie części pasywnej półaktywnych kolumn tubowych mocą 1,7 W. Musi być mocny i wszechstronny, a nie ma być konstrukcją dzieloną.

A werdykt ten był na wskroś pozytywny – diabelski Gryphon jest jednym z najlepszych wzmacniaczy z jakim mieliśmy do czynienia!

Dla zwolenników dużej mocy w klasie A i kroczącej w ślad za tym maksymalnej analogowości, ma Gryphon dzielony przedwzmacniacz Pandora i osiemdziesięciokilogramowe monobloki Colosseum za zupełnie inne pieniądze, a Diablo jest, mimo wysokiej ceny, konstrukcją mniej maksymalistyczną, mającą swoje ograniczenia. Te są jednak naprawdę niewielkie, co właśnie pokazało Accuphase. Stopień harmonicznej złożoności i jednoczesna umiejętność ujmowania pięknem okazały się świetne. Ma przy tym zinegrowany Gryphon pewną niepoślednią cechę własną, ujawniającą się na tle innych dobrych integr – oferuje mianowicie brzmienie w szczególny sposób spokojne. Wyjaśnijmy to dokładnie, bo łatwo o nieporozumienie. To brzmienie, o ile trzeba, potrafi być (i przeważnie jest) żywiołowe, dynamiczne i wartkie. Wspomniany natomiast spokój dotyczy samego kształtowania się dźwięków. One ukazują się jako spokojne, ponieważ są starannie i do ostatka uformowane. Nie urywają się przed końcem, by oddać pole następnym, nie mają powierzchni niejednoznacznych, tylko pośpiesznie naszkicowanych, ani nie mają pół-wypełnienia, że niby jest tam coś w środku – jakaś treść oraz masa – ale tak się tylko kołaczą, nie mogąc pokryć dokładnie z obrysem. Inaczej mówiąc: dźwięk oferowany przez Diablo jest skończony a nie połowiczny. Dokładny co do formy i w pełni ukształtowany. To daje właśnie poczucie spokoju – przekonanie słuchacza o spełnieniu i zadowoleniu. NIe mamy tu do czynienia z żadną brzmieniową zadymką, żadnym maskowaniem niedociągnięć. Każdy dźwięk wchodzi na swoje miejsce i każdy jest uformowany dokładnie. Da się wprawdzie zbudować jeszcze bardziej złożone harmonie, jeszcze bardziej je pięknem nasycać i sprawniej operować pogłosem, ale to są już przymioty aparatur albo wielokroć droższych, albo oferujących zdecydowanie mniej mocy. Natomiast Diabeł okazuje się siedzieć pośrodku zalet technicznych pod każdym dokładnie względem, i to siedzieć bardzo wygodnie. Z wypośrodkowanym przekazem pomiędzy lampą a tranzystorem i wypośrodkowaną jakością integracji spomiędzy szczytów technicznych możliwości i szczytów mocy.

Brak tu miejsca, aby wyliczyć wszystkie zalety. Wystarczy jednak powiedzieć, że jedyne co nie musi się podobać to wygląd oraz.. cena. Pełna rekomendacja!

Dlatego jest najlepszą integrą na świecie, a w każdym razie jedną z paru. Kosztowną, lecz nie ma zmiłuj, jak pisałem w recenzji Scorpio. Wells Audio Innamorata Signature i Trilogy 925 Hybrid także grubo kosztują, a mocy mają dwakroć mniej – i nigdzie nie widać taniości. Sam Diablo, jako goły wzmacniacz, kosztuje pięćdziesiąt sześć tysięcy, a dopiero przetwornik i gramofonowy przedwzmacniacz czynią z tego o wiele więcej.