Odsłuch cd.

Brzmienie modelu Venus jest więcej niż zaskakujące – w pozytywnym znaczeniu.

   Brzmienie Duevele Venus jest nośne a nie ciężkie i szybkie a nie ospałe. Jest też lekko podrasowane, to znaczy nie nudnie się snujące, tylko interesująco akcentujące wszelkie chropowatości, gruzełkowatość tekstur, specyfikę głosu, grasejowanie, chrypki i wszelkie takie odstępstwa od nudnej gładzi. A mimo to wolne od sybilacji, co im się pisze na duży plus i potwierdza dobrą kontrolę sopranów.

Wyraźnie w tym wszystkim zaznaczała się przewaga akustyki nad masywnością, co najlepiej słychać będzie przy bębnach. Te wyjątkowo dużą zaoferowały przestrzeń własną i efektowną wielopostaciowość brzmienia, ponieważ mimo tej lotnej średnicy i propagujących sopranów bas potrafi zamruczeć a nawet zagrzmieć. Nie będą to efekty o jakichś super niskich zejściach, jak na przykład u Spendor D7, ale bas tu się wyraźnie zaznaczał i był mocny a nie rachityczny. Punktował rytmicznie i kiedy trzeba się wzmagał, przydając i tak już efektownemu brzmieniu jeszcze więcej efektowności. W dodatku tak samo jak soprany pozostawał pod pełną kontrolą, a więc nigdy nie wylewał przesterami i jawnymi zniekształceniami z nawet mocno zdeformowanych basowo płyt.

W połączeniu z dobrze dobranym światłem i przyjemnie ciepłą temperaturą wszystko to składało się w udaną całość, którą trudno określić inaczej niż skutecznym aranżem. Dzięki tego rodzaju zabiegom dźwięk może wydać się lepszy niż jest w istocie, bo przecież głośniki za piętnaście tysięcy nie mogą dawać brzmieniowych fundamentów tej samej miary co na przykład własnej firmy model za dziewięćdziesiąt, a jednocześnie muszą grać naprawdę dobrze i zajmująco. Zmuszone są więc nadrabiać i nadrabiają skutecznie. Zresztą, powiedzmy sobie szczerze: kto tutaj nie nadrabia? No, może Vox Olympian czy Avantgarde Trio, gdzie technologia jest maksymalna i po prostu nie ma lepszej. Ale wszyscy inni nadrabiać muszą, tyle że startując od różnych pułapów, a Duevel Venus startuje od przeciętnego i bardzo dobrze nadrabia. Przy nieuchronnych ograniczeniach oferuje dźwięk zajmujący, przestrzenny, nasycony smakami, mogący fascynować.

Brzmienie tego zestawu błyskawicznie „kupuje” słuchaczy. To zrównoważony pokaz techniczności i elegancji brzmienia.

Dobrze dozujący i dobrze kontrolujący soprany, ciekawy w odniesieniu do ludzkich głosów i potrafiący częstować efektownym, też dobrze kontrolowanym basem. Udanie lawirujący pomiędzy zbyt sztywną twardością a narażającą na nudę miękkością i śladowym podniesieniem tonacji w środku pasma wzmagający u słuchacza ekscytację. I jeszcze akustycznym basem nadrabia się tu udanie niemożność rzeczywiście niskiego zejścia, a nośnością i dużym obszarem działania uzupełnia niedostatki głębi brzmienia i substancjalności. To zatem brzmienie dobrze przemyślane i dobrze wykonane, tak żeby słuchacz miał się czym cieszyć za swe umiarkowane pieniądze. Dodatkową, bardzo wydatną radością będzie sam wygląd, który naprawdę jest intrygujący i bez dwóch zdań zdobi pomieszczenie. Bardziej te Duevel Venus przypominają modernistyczne rzeźby niż głośnikowe kolumny, a kiedy je wyniosłem z pokoju i zastąpiłem standardowo wyglądającymi, zrobiło się nam z żoną smutno.

Cóż jeszcze o tym dźwięku? Szybko narasta i efektownie jest podtrzymany ale nie przeciągnięty. Przy średnich poziomach głośności ma postać sfery za głośnikami i dopiero przy wyższych zaczyna iść w stronę słuchacza. To jego lekkie podrasowanie ani trochę się nie narzuca, wypadając bardzo naturalnie i dopiero w specjalnych nagraniach uwidaczniając swą z lekka egzaltowaną naturę. Natomiast bez żadnych specjalnych kawałków wyczuwa się, że nie jest to dźwięk szczególnie masywny tylko bardzo żywy i nośny. W rezultacie wykonawcy materializują się głównie poprzez witalność i wyrazistość artykulacji przy wsparciu naturalnego dla ludzkich ciał ciepła, a nie w pierwszym rzędzie poprzez masywność i substancjalną nieprzenikliwość. Per analogiam wrażenia przestrzenne są osiągane lotnością i otwartością brzmienia wspieraną trójwymiarowością sceny, a nie poprzez trójwymiarowość samych dźwięków, która jest umiarkowana. Bardzo dobra jest natomiast całościowa muzykalność, zupełnie nie kłócąca się z tym głębokim rzeźbieniem tekstur i akcentowaniem chrypek. Najbardziej podobało mi się w niej to, że separowała (całkowicie) od wrażenia obcości, a mimo to potrafiła przywoływać nastroje nostalgii i tajemniczości. Prawidłowe okazało się też oświetlenie – nie ciemne i nie jasne, umiejętnie dozujące światłocień, plastyczne, zupełnie nie narzucające się stylem.

I tak kosmiczna konstrukcja Duevela zaskakuje nie tylko wyglądem ale i brzmieniem, którego po prostu chce się słuchać. Warto spróbować!

Zupełnie nie było też w brzmieniu lepkości, a słodycz głosów dobrze wyczuwalna ale nie jakaś szczególna. Jak mówiłem, wokale realizują się tu poprzez nośność, dźwięczność, wyraźność, lekką ekscytację i przede wszystkim bogactwo formy wewnętrznej wspieranej całościową muzykalnością, a nie poprzez lepką słodycz i masywną substancjalność. Tak więc przede wszystkim dźwięczność, witalność, ruchliwość i bogactwo dziania się plus imponująca naprawdę muzykalność, a nie bycie zwalistym grubasem o umazanym słodyczą licu.