Recenzja: Astell&Kern AK240

 Odsłuch cd.

Ultrasone Edition 5

Mobilne flagowce od Beyerdynamica wybitnie podkreślały przewagę plików o wysokiej gęstości danych.

Nigdy wszakże nie jest tak, żeby nie mogło być jeszcze lepiej. Odwołam się przeto na koniec do Ultrasonów Edition 5, które już wprawdzie dni temu kilka wybyły, ale zapobiegliwie zawczasu sobie ich z AK240 posłuchałem. Te słuchawki to jeszcze następne cztery tysiące na skali cenowej, czyli cenowa orbita kosmiczna dla sprzętu przenośnego, bo trzeba zarazem pamiętać, że te Ultrasony są bardzo dobrze do aparatury przenośnej dostosowane.

Trzy w ich przypadku rzeczy są do wyraźnego podkreślenia. Po pierwsze scena. Wybijałem to w ich recenzji i wybiję tutaj. Scena niesamowita, jak z mistrzowskiego systemu wielokanałowego. Głęboka, uporządkowana, widoczna na przestrzał, poseparowana na miarę mistrzostwa świata. Po drugie, stereofonia. Wynikła niewątpliwie z tego scenicznego ładu, ale stanowiąca wartość samoistną. W porównaniu inne słuchawki, nawet te bardzo drogie, są trochę jakby nie były stereofoniczne. Zwłaszcza słabszy materiał plikowy, na którym w samym nagraniu panuje bałagan, potrafią te Ultrasony mistrzowsko w porównaniu do innych stereofonicznie uporządkować i jest to poziom dotąd nienotowany, stanowiący nową jakość. I po trzecie, wyrazistość. Niesamowicie grają wyraźnie, cyzelując dźwięki z absolutnym mistrzostwem. A że wszystko to razem składa się nie tylko na mistrzowską technikę ale i znakomitą muzykę, kto chce mieć absolutny top i chce być tym całą gębą „The Ultimate”, powinien do kompletu z AK240 kupić okrutnie drogie Ultrasone Edition 5, by choć przez chwilę poczuć się panem przenośnego muzycznego świata. Usilnie zalecałbym przy tym dokupienie wzmacniacza ALO Audio Continental V3, lub jego następcy, jako że lampowy V3 nie jest już niestety produkowany.

Porównanie do AK120

Na koniec sięgnijmy do porównań nie międzysłuchawkowych, tylko międzyodtwarzaczowych. I tu pokazały się rzeczy ciekawe, a przy tym niejednoznaczne. Okazało się bowiem, że niektóre słuchawki brzmią lepiej z AK120, niektóre nie mają preferencji, a inne wolą AK240. Do zdecydowanych stronników AK120 okazały się należeć Beyerdynamiki T5, Focale nikogo nie faworyzowały, a Final Audio Piano Forte X wskazały zdecydowanie na AK240. Sprawa miała kontekst ogólny i on tak naprawdę jest tutaj najistotniejszy. Identyczne wzmacniacze słuchawkowe w obu odtwarzaczach (tak zakładam, choć nigdzie nie zostało to napisane) akcelerują sygnały płynące od różnych DAC-ków, przekazując ich właściwości brzmieniowe słuchawkom. Ten od DAC-ków Wolfsona jest zaś bardziej bliski i gęsty, a ten od Cirrus Logic daje wyraźnie większą scenę, lżejszy dźwięk i lepszą transparentność.

I naprawdę niewiele zabrakło, aby w pełni napędzić topowe Audeze. Ale i tak brzmiało to świetnie.

W efekcie, w zależności od cech samych słuchawek, jeden typ brzmienia będzie im bardziej pasował niż drugi i jest w takim razie sprawą niebłahą dobranie do każdego ze szczytowych odtwarzaczy przenośnych iRivera właściwych dlań nauszników. To oczywiście powinno się odbyć na podstawie odsłuchów własnych, a powyższe zestawienie kilkunastu słuchawek z AK240 może być jedynie pewną wskazówką i próbą wyznaczania kierunku poszukiwań.

Osobną sprawą są pliki DSD w czystej całkowicie postaci, bez żadnego ich konwertowania do FLAC. Takie potrafi odtwarzać jedynie AK240 i niewątpliwie stanowią one krok naprzód nawet względem tak chwalonych przeze mnie MQS. Całościową dynamikę, piękny kształt sceny i zjawiskową przejrzystość mają w swym podstawowym repertuarze – i nie bez podstaw, a nawet z całą śmiałością, mogą się nimi szczycić.