Recenzja: Astell&Kern AK240

Odsłuch cd.

Beyerdynamic T5p

To teraz kic na cenową górkę, bo tak się już ukształtował słuchawkowy rynek, że pomiędzy tysiąc z kawałkiem a trzy z kawałkiem zieje pustką, choć coś tam się wprawdzie pałęta, ale chwilowo nie dysponuję.

Te słuchawki mają silną specyfikę. Mocno się różnią od bardzo zewnętrznie podobnych T1, grając prawie całkiem inaczej. Mają wprawdzie podobny rys spokojnego piękna, ale realizują go dużo delikatniej, mniej kontrastowo i płytszym brzmieniem. Są trochę szarawe, pastelowe i przede wszystkim właśnie delikatne. Takie kobiece, całkowicie pozbawione agresji, z łagodnym dotykiem. Trochę są przy tym niestety powierzchowne – subtelnie, ale po powierzchni nagrania się ślizgające – co mnie osobiście do nich nie przekonało. Trzeba je dopiero bardzo mocno pogonić natężeniem dźwięku, by coś bardziej ekscytującego z nich się wyłoniło, ale i tak nie byłem usatysfakcjonowany. To brzmienie tylko dla kogoś szczególnie ceniącego sobie wysokiej klasy powściągliwość. Żadnej ofensywy, żadnej popędliwości, nie mówiąc o agresji czy porywczości. Sama łagodność i delikatność. W każdym razie na pewno w przypadku napędzania przez Astell & Kern AK240. Zaobserwowałem przy tym ciekawe zjawisko. U Focali (jako pierwszych) nie było właściwie różnicy dynamicznej pomiędzy plikami DSD a MQS, podczas gdy T5p właśnie okazały się na nią najbardziej wrażliwe i pliki DSD zdecydowanie faworyzowały. W takt swojego spokoju i elegancji bardzo ładnie zaprezentowały też słabe mp-trójki, dając im zaskakująco dużo przestrzeni i brak wycofania na górze pasma. Podczas słuchania wyraźnie się rozkręcały i naszła mnie wątpliwość, czy są wygrzane, choć wróciły podobno od innego recenzenta. Tego się jednak w danym momencie nie dało rozstrzygnąć i trzeba poczekać do ich własnej recenzji, a przede wszystkim zaraz do czegoś na stałe podpiąć i grać na okrągło.

Final Audio Design FI-BA-SS

A teraz odpowiemy na pytanie, czy dźwięk płynący z AK240 dotrzymuje kroku jego jakości wykonania?

No to kic jeszcze wyżej, bo te dokanałówki daleko leżą od Adagio i kosztują 4499 PLN. W sensie cenowym wydają się więc idealne, bardzo dobrze wpasowując się w cenę samego AK240, bo kosztują niecałą połowę jego wartości. Ale nie tylko pod tym względem. Jak nie lubię dokanałówek, tak ponownie zmuszony jestem napisać, że te Final Audio Design grają najwyższą klasą, a jeszcze mi do uszu bezproblemowo pasują, co jest zjawiskiem bardzo nieczęstym, bo z reguły nawet te najwęższe końcówki okazywały się za szerokie i się podczas słuchania powoli wysuwały. Ale nie u Final Audio i za to z mojej strony im podziękowanie.

A tak ogólnie, to Final Audio okazują się mieć swój styl, którego wyrazem jest obiektywna perfekcja, sprawiana w pierwszym rzędzie fantastyczną przejrzystością, ale także brakiem docieplania i słodzenia. SS są wprawdzie minimalnie cieplejsze niż Adagio, ale to tak na koniec noża. Ta mała ilość okazała się jednak robić dużą różnicę, pozwalając przybliżyć muzykę do słuchacza. Poza tym nie tylko przejawił się tu świetny porządek i perspektywiczna separacja źródeł, ale także bardzo wysokiej klasy wzajemna koincydencja dźwięków, dająca piękny całościowy obraz, bardziej uporządkowany, bardziej wciągający i bardziej transparentny niż u T5p i całej reszty. Pod względem technicznym są to więc słuchawki naprawdę wysokiego lotu, a technika ta nie jest tylko sztuką dla sztuki i papierowego chwalenia, znajdując świetne przełożenie na muzyczną przygodę. A przy tym styl Final Audio okazał się jeszcze bardziej perfekcyjny niż AKG, chociaż zaraz będziemy to ponownie weryfikowali.

AKG K3003

Bo właśnie przyszła pora na flagowe dokanałowe AKG, co to wprawdzie o pięćset złotych mniej kosztują, ale nie bądźmy małostkowi, bo to i tak kupa pieniędzy, a poza tym i tak zaraz wpadniemy na dużo większe kupy.

Już całkiem tanie Harman/Kardon Soho pokazały wyjątkowy potencjał tego wyjątkowego odtwarzacza.

Ha, różnica stylu względem SS ukazała się zasadnicza. AKG grały bliżej i mniej obiektywnie, a także z wyraźnie podbitym basem. Ten bas stanowił u nich o całościowym stylu prezentacji, odgrywając wszechobecne tło. Poza tym były cieplejsze, bliższe i stawiające na aspekt bardziej humanistyczny i przyjacielski. Nie tak obiektywne i przejrzyste, tylko z odczuwalną gęstością basowego medium, a także z cieplejszymi, bliżej ulokowanymi i niższym głosem śpiewającymi wokalistami. Na mniejszej scenie grały bardziej chropawym, basowym i subiektywnie przyrządzonym brzmieniem. Bardziej kameralnym i o bardziej ludzkim wymiarze, podczas gdy SS szły raczej w stronę obiektywnego ideału i przejrzystości oświetlenia LED niż ciepłego światła lampy ze starą, zwykłą żarówką. Jedno i drugie miało swoje przewagi, a różność obu prezentacji tak była duża, że nie podejmuję się wskazywania zwycięzcy. Jedyne co mogę powiedzieć, to jak ktoś lubi dużo basu, to na pewno AKG K3003, a jak neutralny przekaz i większą przestrzeń, to na pewno Final Audio Design FI-BA-SS.