Recenzja: Astell&Kern AK240

Odsłuch cd.

Audeze LCD-3

Szeroka gama słuchawek dokanałowych była podobnego zdania.

Zróbmy sobie jeden wyjątek od słuchawek nadających się do noszenia poza domem, korzystając z obecności flagowych Audeze i przy okazji sprawdzając, jak daleko można odejść w przypadku AK240 od takich specjalnie dla urządzeń przenośnych stworzonych.

Nie bez pewnego zaskoczenia stwierdziłem, że flagowy odtwarzacz iRivera nie ma żadnych problemów z napędzaniem flagowych planarów. Nie robił tego wprawdzie tak dobrze jak kilkunastowatowy Audion, ale niewątpliwie i tak było to najlepsze pod wieloma względami brzmienie z dotychczas słyszanych. Co ciekawe, dosyć podobne do tego z AKG K3003, jednak lepiej zorganizowane i z właściwszym posadowieniem basu w całości przekazu – nie jako całościowego tła, tylko integralnego składnika – a także najwyższą maestrią wokalnych, instrumentalnych i ogólnie muzycznych przymiotów. Brzmiało to ciepło, blisko, bardzo bogato i spójnie, a bas wybijał się bardzo obficie, w całkiem niezłym tempie punktując rytmikę, chociaż daleko było temu do obrazu znanego z mocnych wzmacniaczy. Względem Lumina i Phasemation było to więc zdecydowanie słabsze, bo tamto brzmienie stanowiło prawdziwą eksplozję dynamiki i rytmu, dającą niesamowitą satysfakcję, ale kiedy nie porównywać, można było być i tak w pełni usatysfakcjonowanym. Wolniej wprawdzie to grało niż Focale, Final Audio SS, albo inne słuchawki dla aparatury przenośnej, bo dźwięk zdecydowanie bardziej się ciągnął, ale miał przy tym dużo smaku i wielki powab, a wokale posiadały gęstość i swoistość miodu. Tym niemniej założone sprawdzająco Grado SR60 okazały się grać na całkiem zbliżonym poziomie, choć nie przenikały w materię brzmienia tak głęboko, nie były takie gorące i nie miały tej miary bezpośredniości. Też były jednak bardzo muzykalne, a brzmienie miały dużo szybsze i bardziej dynamiczne, bardziej także skłębione w dobrym muzycznym znaczeniu, choć z dużo skromniejszym basem.

Final Audio Design Piano Forte X

To wznieśmy się w poprzedzającym finał porywie na szczyty dokanałowego grania. Słuchawki wprawdzie nazywają się Final Audio, ale finał będzie za chwilę. Tym niemniej nasz tytułowy AK240 doznaje w tym momencie po raz pierwszy cenowej porażki, bo o ile Audeze LCD-3 kosztowały już niewiele mniej niż on, to Piano Forte X biją go swoimi 11 000 PLN o cały tysiąc, a wykończenie zewnętrzne z 24-karatowego złota czyni z nich bardziej drogą biżuterię niż jakieś słuchawki.

Idealnie dobrane kolorystycznie Focale Spirit Classic zagrały bardzo dobrze, choć nie pokazały pełni swoich możliwości.

Jak gra takie połączenie drożyzny z drożyzną? Przede wszystkim znów w stylu Final Audio, to znaczy niezwykle przejrzyście i dynamicznie. Są też jednak i bardzo zasadnicze różnice względem niższych modeli tej firmy. Nie wiem czy zacząć od kwestii brzmieniowych, czy ergonomicznych, ale może zacznijmy od brzmienia. Ono zaś okazało się nie obiektywne jak woda ze źródła, tylko bardziej jak jakiś nektar. Z lekka ciepłe, z minimalną nutą słodyczy i bardzo przyjazne. Takie w stylu Accuphase DP-720, bym powiedział, choć AK240 to jednak nie całkiem ten poziom. Ale ten styl, a poziom też nie jakoś szczególnie niższy. Oczywiście bierzemy go tutaj w całości, to znaczy z wbudowanym słuchawkowym wzmacniaczem, dla którego by sięgać wyżyn widziałbym zdecydowanie partnerstwo z ALO Audio Continental V3, albo jakimś innym tego rodzaju cudem. Bo czytać, to on czyta jak szatan, a tylko jego wzmacniaczyk na op-ampach nie daje takiego wzmocnienia jak te porządniej przyrządzone. Trudno jednak sprawdzić jakie naprawdę ten jego odczyt ma możliwości, bo by pominąć wbudowany wzmacniacz, potrzebna jest 4-pinowa przejściówka ze złączem mini-XLR, która z przyczyn niejasnych a mało budujących nie jest dołączana do urządzenia. Jest to moim zdaniem bardzo niemądre, ale w sumie to nie moje zmartwienie, tylko producenta i przyszłych użytkowników. Nie chcą goście od iRivera pozwolić sprawdzić jak działa sam odczyt DSD? Ich sprawa. Głowę dam, że na tym tracą, ale jak chcą, to proszę bardzo.

Wracając do samego brzmienia. Daje ono masę satysfakcji, przy czym okazało się, że należy do tych mocno akcentujących przewagę DSD nad MQS pod względem dynamiki. Złociste słuchawki pędziły jak szatan, posługując się złocistym brzmieniem, pełnym otwartego charakteru i doskonałego drajwu. W tym miejscu trzeba także podnieść kwestie ergonomiczne. Słuchawki są bez końcówek, czyli metal prosto do ucha, czego po chwili, gdy już nabiorą temperatury ciała, zupełnie nie czuć. Jednocześnie są przy tym otwarte (sic!), bo z otworami po stronie zewnętrznej, dającymi właśnie poczucie otwartości. A jeszcze do tego o budowie głośników tubowych, czego i sam diabeł chyba by nie wymyślił. Brak końcówek, tuby w uszach i otwarte słuchawki dokanałowe…Tak więc trzy ewenementy naraz, a w efekcie słuchanie niezwykle satysfakcjonujące, zupełnie bez poczucia, że są dokanałowe, a nawet bez poczucia słuchawkowego zamknięcia. Po kilkunastu minutach słuchania dołącza do tego pełna akomodacja, i gra to wówczas naprawdę rewelacyjnie, przy czym ogólnie gładko a nie chropowato – i może jedynie tej lekkiej chropowatości trochę mi brakowało. Jednak mimo to smaków i dań specjalnych była w tym masa, a szczególne wrażenie robiła przestrzeń i umiejętność oddania koncertowej sali. A tak już całkiem ogólnie, to było to najwyższego poziomu granie pozbawione jakichkolwiek męczących składników. Takie do słuchania od rana do wieczora.