Nowy ninja z armii głupoty

  Człowiek żywi głupie złudzenia. Wbrew nabywanym doświadczeniom podsyca w sobie nadzieję, że inni z czasem zmądrzeją, albo przynajmniej przestaną czepiać się drugich pod idiotycznymi pretekstami. Ale czemu mieliby tak postępować, skoro czepianie może dać popularność i przysporzyć pieniędzy? Mieniący się absolwentem muzycznego dziennikarstwa wesołek imieniem Marcin (nie afiszujący się ze swoim nazwiskiem), postanowił ubić interes na wyśmiewaniu audiofili. Nic nowego to nie jest, widywaliśmy wielu takich, na przykład XYZ Pawła, albo autora serii felietonów pod wspólnym hasłem Audiovoodoo, Krzysztofa Bielewicza. To zwykle są osoby wirtualne, nie widywane na spotkaniach, które zza internetowego węgła pluć będą pseudoracjonalnym jadem. Oczekiwania są tu takie, że tłumek gapiów to podchwyci i w imię auto wywyższenia też wyartykułuje rechot z pozycji ludzi lepszych. Tych racjonalnych i zorientowanych, co to świat mają w małym palcu i dopiero w obliczu śmierci tknie czasem jednego z drugim, że może jednak ta rzeczywistość, w której się obracali, wcale się ich rozumowi nie kłaniała, nawet jej tak naprawdę nie liznęli. Ale cóż: „Odi profanum vulgus”, jak powiadał Horacy. A wcześniej Platon zauważał, iż: „To jest najgorsze w głupocie, że ona sama siebie nie dostrzega”. Autorzy internetowych ataków kierują się jednak przesłaniem kogo innego – Chrystusa z Nazaretu – według którego: „Błogosławieni ubodzy duchem, albowiem ich jest królestwo niebieskie”. Co do niebieskiego, to nie wiem, ale internetowe z pewnością. Zgodnie z regułą Kopernika o wypieraniu pieniądza, gorszy wypiera lepszy, toteż na internetowych forach dominują obecnie osobnicy moralnie i intelektualnie żadni, albo coś koło tego. Najczęściej pod pseudonimami, bo pod imieniem i nazwiskiem mogliby zostać rozpoznani i ktoś mógłby do nich się przyczepić.

Anonimowa armia głupców czuje się zaś wyśmienicie – jedni drugich radośnie wspierają i utwierdzają w głupocie. Zdania trudniejsze niż „Ja pierdolę”, „Ale jaja” i „Co za buzer” stanowią już wyzwanie, a nadrzędnie czy podrzędnie złożone, nie mówiąc o wielokrotnie, to już myślowy labirynt, przez który przebrnąć się nie da. Wyobraźnia nie przekracza imaginacji o stosunku płciowym z sąsiadką, a niepłonne nadzieje oscylują wokół butelki z zawartością procentów. Słowa inne od używanych potocznie nie skłaniają do zaglądnięcia w słownik, a słowotwórstwo czy próby opisania zjawisk nie pokazywanych w telewizyjnych serialach to już czysta herezja. Tak nawiasem – à propos tych seriali, czy nawet filmów fabularnych – dość zastanawiającym jest zjawiskiem, że w prawie każdym drogie samochody i luksusowe wnętrza, a nigdy w tych luksusach nie widujemy audiofilskich urządzeń, a jeśli już, to jakość ich w najlepszym razie średnia. Jak widać twórcy i odbiorcy za głupi są na muzykę w wydaniu innym niż masowe, co jest świadectwem ich intelektualnego staniu i zarazem niezgorszym wytłumaczeniem, dlaczego te produkcje tak marne. Towarzystwo wysokich o sobie mniemań ochoczo krytykuje muzyczne disco polo, a jednocześnie nie dostrzega, że w wymiarze filmowym i serialowym samo wytwarza i przyswaja swoiste disco polo – disco polo filmowe. Te wszystkie Harry Głupottery, kolejne przebudzenia Mocy w absurdu kalesonach, czy inne Transformersy zdebilenia, biją rekordy popularności i nikomu nie przychodzi do głowy z tego na serio drwić, bo wielka dupa politycznej poprawności, mocno w to zaangażowanej, mogłaby go poczęstować wykluczającym pierdem. Tak więc dla bezpieczeństwa pan Marcin woli ujeżdżać audiofili, to znacznie bezpieczniejsze. I pieniądz przy okazji. (Wyłączyłem AdBlocka  i wyskoczyły pośród tekstu reklamy, czyli coś zarabiamy, głupota nie idzie w las.)

Piszę ogólnikowo, ale pora na konkret. Okazuje się (nie wiedziałem), że nasz Marcinek działa już od jakiegoś czasu pod szyldem bloga Ton składowy (de facto rechot grupowy) i nawet zdążył wyprodukować tabelkę audiofilskich zwrotów sztampowych, do której przymierza kolejne recenzje w poszukiwaniu zgodności. Bo, jak powiada, lubi muzykę, ale nie lubi audiofilskich bredni – całego tego bajdurzenia o kablach i bezpiecznikach. Podstawek też nie lubi, nie wierzy w pola magnetyczne jako źródła zakłóceń, w skuteczne filtry, legendy o kierunkowości kabli i w ogólności nie trawi całej tej audiofilskiej mowy, którą ochoczo wyśmiewa. Wierzy natomiast w podwójne ślepe testy, w zdrowy rozsądek i oświecenie, a przymiotnik „kwantowy” wywołuje uń drwiący uśmiech. To ostatnie, nawiasem, bardzo pasuje do mego z kolei referatu na temat bloga Audiovoodoo, bo też mam w swych annałach kontr-antyaudiofilskich parę figur przez antyaudiofili każdorazowo przywoływanych i ślepe testy oraz drwiny z kwantów to tam dania obowiązkowe.

O całej historii ze Składowym tonem bym nie wiedział, ale zostałem poinformowany, że pojawiła się tam zaczepka odnośnie mej niedawnej recenzji kondycjonera Unicorn Audio Grandioso. Pan Marcin był uprzejmy podać ją jako przykład tego, jak marketingowi naganiacze z nadania opłacających ich producentów zawsze droższe mają za lepsze. By rzecz nabrała szerszego formatu rzucenia między pospólstwo, pozwolił sobie zacytować fragment z podsumowania na serwisie wykop.pl, opatrując go komentarzem, cytuję: „Wzdłuż i w poprzek mego karku dreszcze przechodzą, gdy czytam taką finansową poezję. Całość dla chętnych, ostrzegam że długie, pełne takich pyszności i nie zwracam za onkologa.” Cóż, skoro taka uprzejmość, to i ja pięknym za nadobne.

Zacząłem nie od tego wykopu, a od komentarza na stronie fejsbukowej naszego anty-audio-jajcarza, ponieważ logowanie na wykop.pl wymagało podania telefonu, na co nie miałem ochoty. Korciło mnie wprawdzie porozmawiać z „inteligętami” od wpisów w rodzaju „Co za chuj”, ale mój telefon to moja sprawa, a nie serwisów z głupotami. W odpowiedzi na propozycję wyjaśnienia pojęć dla plebsu niepojętych, w rodzaju przykładowo „substancjalności”, a przy okazji wytłumaczenia (chociaż w recenzji to zrobiłem), co mam na myśli używając zwrotu „stereofonia wzdłużna”, dostałem tylko radę od właściciela strony, „ażebym się nie zesrał”. (Ciekawe, czy to na dziennikarstwie muzycznym uczą udzielać takich porad, chętnie bym się dowiedział, może nawet zadzwonię.) Która to rada w kolejnej odsłonie zmieniła się w wyjaśnienia, że na „fejsie” wszystko żyje króciutko, a ja z kolei żyję za długo (znaczy się – mam za dużo lat). Zabawnie to zabrzmiało ze strony jegomościa, który przed starszym znacznie ode mnie Owsiakiem padał w trakcie wywiadu na kolana i spijał z debilnym uśmiechem błogości każde słowo jako rzecz objawioną. (Tak nawiasem – same banały.) Zrobiłem sobie bowiem „risercz” you-tubowych dokonań właściciela Rechotu zbiorowego i okazało się, że poza regularnym wyśmiewaniem recenzji audio z prasy papierowej i Internetu jest tam także dwuodcinkowa relacja filmowa z AVS 2019. Zaczyna się wielce zabawnie, od posłuchania przez pogromcę audiofili słuchawek Focal Stellia na stoisku Focala, które nasz wesolutki prześmiewca przywdział tyłem do przodu… I posłuchawszy skonstatował, że wprawdzie świetnie grały, ale poniżej oczekiwań. Faktycznie, tu się trzeba zgodzić, słuchawki są przereklamowane i nawet w pozycji prawidłowej grają poniżej oczekiwań, co napisałem w ich recenzji. Można je wprawdzie podciągać zaopatrując w lepszy kabel, ale killera się nie zrobi – są w tym budżecie inne lepsze, a do flagowych Utopii brakuje wbrew często spotykanym głosom dużo. Odnośnie jeszcze tego tył do przodu, to chodzi w tym wypadku o mające kątowo ustawione przetworniki i pod to skonstruowane komory, toteż ich odwrócenie to nie sama zamiana stronami kanałów, ale też zapaść akustyki.

Po tym pokazowym odsłuchu rzuciło Ton składowy w objęcia Sennheisera, gdzie HD 600 okazały się świetne (dzięki puszczeniu utworu grupy Slayer ze smartfona), a HD 660S w tym samym repertuarze już fatalne – za dużo basu i bałagan. (Wydawać by się mogło, że dla Slayer bałagan to środowisko naturalne, ale nie.) Pominę inne lokalizacje, w sumie niespecjalnie ciekawe, jeżeli wyjąć wielkie „cebule” MBL, o których nasz sprawozdawca wyraził się poglądem: Że owszem, świetnie grały, ale by ich sobie nie sprawił nawet mając pieniądze, i w ogólności przy tej cenie to raczej nie produkt rynkowy. Tu się na moment zatrzymam, by po raz kolejny oświecić dziecinną tę naiwność. Biedne chłopięta, próbujące uchodzić za znawców, raz po raz łapane są na niezdawaniu sobie sprawy, że rynek audio to też teren polowań miliarderów, dla których milion euro to śmieszne, wręcz za małe pieniądze. To najwyraźniej przekracza wyobraźnię blogerów z rodziny audiovoodoo i świadczy o nie pojmowaniu przez nich rzeczy zupełnie podstawowej – że mianowicie rynek dóbr audiofilskich wygląda jak wygląda, bo taki jest stan równowagi między podażą a popytem. (A zdawać by się mogło, że kapitalizm to dla młodych chwatów coś, pośród czego wyrośli, więc jego prawa oczywiste.) Z innych rzeczy na moment uwagi zasługuje jedynie lokalizacja Sulek, o której pan Marcinek dbający o mój stolec powiada przed kamerą, że bardzo mu zależało. Zależało, bo wokół Sulka hejt krąży nieustannie, a jego listwa audiofilska to już szczególny obiekt drwin. Listwa ma bowiem obudowę wziętą ze zwykłej marketowej, jaką za kilkanaście złotych można kupić gdziekolwiek, a wywody samego Sulka, że stosowanie okazalszych, dostojniej wyglądających, nie wniosło nic do brzmienia, zupełnie nie trafiają do naszych „wtylegętnych” prześmiewców. Możliwe zresztą, że zastosowanie jakiejś pancernej ze specjalnego diamagnetyku, wyposażonej na dodatek w  podkład antywibracji, coś by jednak mogło poprawić, tyle że takie listwy (i to bez kabla z nich do ściany) chodzą po dwadzieścia i więcej tysięcy, a ta chodzi za sześć i gatunkowy kabel Sulek Edia Power, kosztujący solo piątaka, jest z nią zespolony na stałe. Od strony brzmieniowej listwa spisuje się zaś znakomicie – porównywałem ją z takimi za dwadzieścia parę plus kabel do ściany za kilkanaście i nie wypadły lepiej. To jednak paniczyka z Toniku składowego zupełnie już nie interesowało – skupiał się tylko na tym, że kierunkowość kabli to zjawisko nie mające teoretycznego podłoża, a przecież jak już słuchać, to tylko z teoretycznym zapleczem.

Rzecz w tym, że bacząc na zaplecze należałoby też zrezygnować na przykład z badań nad wysokotemperaturowym nadprzewodnictwem, albo zaniechać prób uczynienia kwantową (nomen omen) grawitacji, bo tam teoria też zawodzi – zawodzi nawet na całej linii, kompletna teoretyczna kicha. Albo takie zjawisko życia – nikt nie ma bladego pojęcia, jak powstało i skąd wzięło, a taki Jacques Monod – było nie było laureat Nobla, i to jeszcze z tych lepszych czasów – poświęcił całą książkę temu, jakie to życie teoretycznie jest nieznośne, jak kiepskie są widoki na jego zrozumienie. Ale co tam takie kobyły, takie wielkie przedmioty – zgodnie z teoretycznymi wyliczeniami malutki, dobrze znany wszystkim trzmiel nie może latać, ale ponieważ nie wie o tym, bezwstydnie nie trzyma się teorii. Tak jeszcze przy okazji, to w przewodach wysokiej klasy używa się często krystalicznej miedzi albo krystalicznego srebra, a orientacja tych kryształów (dąży się, by tworzyły jak najdłuższe łańcuchy) może mieć wpływ kierunkowy na przewodnictwo, to się wydaje nie bez sensu. Najlepsza jednak, jak chodzi o teorię, jest sama elektromagnetyczna fala. Ta się potrafi rozchodzić nawet w najdoskonalszej próżni, czyli jest falowaniem niczego… Jakie to proste – prawda? A jakie zrozumiałe! Teoretycy już dawno to przecież wyjaśnili… Że co? Że jeszcze nie? Ach, ci teoretycy… Zapytałem lata temu na pewnym forum audio gromadę antyaudiofili skupionych w antyaudiofilskim wątku o ten elektromagnetyzm i wywołałem burzę zmieszaną z konsternacją. Ale tak bywa z ludźmi, którzy rozumem i wyobraźnią za płot swój nie sięgają.

Nic to – teorie teoriami, a my, z audiofilizmu się śmiejący, mamy także praktykę. To tyczy chyba jednak wszystkich, bo kiedy idzie o praktyczną stronę, to tylko o nią w muzyce może chodzić – teoretycznie nikt nie słucha ani teoretycznej muzyki nie ma. Odnośnie tej praktyki w naszym konkretnym przypadku, to nie dowiadujemy się, czy kabli Sulka nasz anty-audiofilski Marcinek słuchał i co ewentualnie usłyszał. Ogólnie biorąc dowiadujemy jedynie, że na AVS przeważnie „fajnie” grało i ludzie byli „fajni”. Uwielbiam to słóweczko, to całe pokolenie „fajnych”. Dla nich wszystko jest fajne lub niefajne i na tym sprawy koniec. Więc kiedy mają fajnych rodziców, ci załatwiają im fają robotę za, ma się rozumieć, fajne pieniądze – i jest fajnie. A kiedy nie, to nie. Z Marcinkowych relacji zebranych z AVS wynika zaś niezbicie, że najfajniejszy jest Jurek Owsiak. Te jego natchnione wywody typu: „winyle to winyle”. Faktycznie, płyta winylowa jest rzeczywiście z winylu i na dodatek duża. Poza tym jest też analogowa i potrafi być zakurzona. Z czasem potrafi też zacząć trzeszczeć, aczkolwiek w czasach młodości Owsiaka w tak zwanym PRL płyty prosto ze sklepu już trzeszczały – nie trzeba było do tego dochodzić aż całymi latami. I niech mi teraz ktoś powie, że to nie było fajne…

Na koniec jeszcze uwaga odnośnie ślepych testów. Podczas wymiany zdań z Marcinkiem na jego stronce fejsbukowej wrzuciłem mu odsyłacz do mego artykułu o testach ABX i doczekałem zapowiedzi, że jak przeczyta, to odpowie. Na razie jedyną odpowiedzią jest usunięcie odsyłacza…