Recenzja: Aurender X100S

Odsłuch cd.

Naręcze flagowych słuchawek zainicjuje część odsłuchową recenzji.

   Trzeba to wszystko odnieść także do DAC-ka Meitnera, a ten, jak to już parę razy pokazał, okazał się grać świeżo, bardzo przejrzyście i z wyraźnie akcentującą się, całkowicie otwartą górą. Styl ten szczególnie pasował do słuchawek Audeze, które łaskawie po kilkuset godzinach grania zaczęły nareszcie zwolna przejawiać typowe swe cechy, w postaci ogólnej masywności i zagęszczania średnicy. Jeszcze ten egzemplarz nie jest gorący ani nawet ciepły i nie potrafi przeplatać średnich tonów nitkami sopranów, ale już ma ponadprzeciętną masywność i powab średniego zakresu. Dawało to znakomite słuchanie, bo wsparte przez drajw i dynamikę, co cały przekaz czyniło ożywczym i smakowitym. W dodatku wszelkie bum! bum! bardzo były potężne i nisko schodzące, co jest tradycyjnym atutem słuchawek planarnych, a LCD-3 to już zwłaszcza. Nie można zarazem powiedzieć, że pozostali dwaj konkurenci jakoś odstawali. Pomimo nakładania się obfitości sopranów u Pandor i w przetworniku, nie stanowiły one żadnego problemu tylko popis żywiołowości, a bas u mających dwa drivery japończyków też był spektakularny. Z kolei Sennheisery najwięcej opowiadały o scenie i realiach akustycznych, a wokale miały najbardziej prawdziwe, bez żadnego upiększania. Także fortepian w ich wydaniu okazał się najbardziej realny i kompletny; najwięcej muzyki pod każdym klawiszem skrywający. Nie był to aż taki fortepian jaki przetwornik dr Meitnera potrafił wyczarować z głośnikami Raidho; i powiedzmy sobie szczerze – daleko do tego było, ale był to fortepian bardzo solidnie opisany, mający pełne bogactwo wybrzmień. Zupełnie nie odczułem harmonicznego niedostatku, a to już jest naprawdę coś, bo o dobre brzmienie fortepianu zazwyczaj jest trudno. Fortepian prawdę ci powie – można rzucić przysłowie dla audiofila. I ten fortepian był tu właśnie kompletny harmonicznie i elegancki. Nie jakiś mistrzowsko wyrafinowany i w stopniu majestatycznym ukazany w przestrzeni sceny i przestrzeni dźwięków, ale kompletny i elegancko brzmiący.

I tu na pierwszy plan wysuwa się kwestia jakości odtwarzanych plików.

Nasyciwszy uszy z Meitnerem sięgnąłem po Phasemation, nie odmawiając sobie przyjemności skorzystania z jego procesora K2. Ten, jak już pisałem w jego recenzji, pozwala się użyć jedynie w przypadku zapisu 44.1 kHz/16-bit, podnosząc wówczas taktowanie czterokrotnie i uruchamiając brzmieniowe czary. Oczywiście tylko na życzenie, bo może przerabiać sygnał na analogowy bez żadnej ingerencji. To jednak byłoby zbyteczną wstrzemięźliwością, bo ingerować umie nadzwyczaj. Na czym ta ingerencja polega, to też w jego recenzji analizowałem, tu natomiast pozostaje przedłożyć relację. Względem Meitnera ukazało się brzmienie o nieco niższej tonacji, bardziej dociążone, pełniejsze. Także przy tym z popisową dynamiką i szybkością, ale mniej rześkie i lotne, a bardziej krzepkie. Różnice można dobrze zobrazować odwołując się do różnic pomiędzy samymi słuchawkami. Meitenr grał podobniej do Sennheiserów i Pandor, a Phasemation do Audeze. Powodowało to krzyżową synergię, choć nie można powiedzieć, by była ona dominująca. Wszystkie słuchawki grały bardzo dobrze z oboma przetwornikami, pozwalając wybierać style. Nie można też powiedzieć, że różnice między przetwornikami były zasadnicze, gdyż style słuchawek z oboma pozostały te same, ulegając jedynie podkreślającym i tonującym retuszom. Zarówno z Meitnerem jak i Phasemation Audeze grały najgęściej i ze zdecydowanie najbardziej eksponowaną średnicą, z jednym i drugim Sennheisery ukazywały najbardziej wzmożoną akustykę i największy, najbardziej zbliżony do realiów obiektywizm, a Pandory najwięcej miały sopranów, rzucały najmocniejsze kontrasty i brzmienie najbardziej miały podekscytowane. W obu też wypadkach na pierwszy plan wysuwała się dynamika, bez której wartość Aurendera wymagałaby znacznej w dół korekty. Bo cóż komu po jego niewątpliwych walorach ergonomicznych, dzięki którym obszerna muzyczna biblioteka pozostaje zawsze pod ręką, w ciągu dwóch sekund dosłownie pozwalając sięgać po jedną z setek płyt, gdyby samo odtwarzanie nie było angażujące.

Aurender nie czaruje – w pełni ukazuje braki słabszych jednostek w stosunku do tych wyższej klasy.

Ale na szczęście takie nie było, choć wydaje się, że jednoczesne sięganie po kabel USB lepszy od zwykłej komputerówki pozostaje tego warunkiem. Bez takiego kabla wciąż wprawdzie dysponować będziemy świetną dynamiką i szybkością, ale wypełnienie i elegancja brzmienia domagać się będą stanowczej poprawy. I nawet próbowany przez chwilę ze słuchawkami lampowy Twin-Head nie stanowił remedium na te niedostatki, z czego wniosek, że wina leży po stronie transferu a nie wzmacniacza. Dobre kable USB stają się zatem audiofilskim wyzwaniem, a wyszukiwanie najlepszych potrzebą jak najbardziej bieżącą, bo nie ma co udawać – odtwarzaczy takich jak Aurender będzie szybko przybywało i coraz bardziej wypierać będą dotychczasowe czytniki płyt wszelkich rodzajów, za wyjątkiem także potrzebujących transferu USB klasycznych PC-tów.

Pozostało jeszcze posłuchać tego wszystkiego z głośnikami i normalnym torem wzmacniającym, czyli w tym wypadku przedwzmacniaczem ASL Twin-Head, końcówką Crofta i Spendorami D7. Ponownie użyłem znakomitego pod każdym względem, prezentującego rewelacyjny stosunek jakości do ceny kabla głośnikowego Entreq Discover, a pozwoliwszy lampom nabrać temperatury, ruszyłem w dżunglę muzycznych plików. Ponieważ jako ostatni używany ze słuchawkami był przetwornik Phasemation, zacząłem właśnie od niego, przy czym towarzyszyło temu przeświadczenie, że z uwagi na swoją większą masywność brzmienia powinien lepiej wypaść od meitnerowskiego konkurenta, tak więc tamtego miałem zamiar użyć tylko ewentualnie, na chwilę, albo i wcale.