Recenzja: Aurender X100S

Odsłuch

Nad tą plikową gęstwiną będziemy musieli zapanować przy pomocy bardzo funkcjonalnej aplikacji od samego producenta.

   Zacznijmy właśnie od wzmacniacza Phasemation, jako cenowo dobrze dopasowanego i łatwiejszego w obejściu; nie wymagającego takiego audiofilskiego rytuału jak lampy. Wyznam ze skruchą, że nie oparłem się audiofilskim pokusom, używając do jego podłączenia obrzydliwie drogiego okablowania, w postaci przewodów symetrycznych Siltecha, zastępowanych w przypadku niesymetrycznego DAC-ka od samego Phasemation znacznie tańszym, ale także nie tanim Acrolinkiem. Nie oparłem się także dostarczonemu przez dystrybutora kablowi USB od Synergistic Research, który – niestety i wbrew opiniom głoszonym przez antyaudiofilskich fanatyków – okazał się grać nieprzyzwoicie wprost lepiej od zwyczajnego, a nawet takiego mniej zwyczajnego, kosztującego tysiąc złotych. Skaranie boskie z tymi kablami, tak nawiasem, i sam nie wiem czy lepiej było kiedyś, kiedy nikt sobie nimi głowy nie zaprzątał, czy teraz, kiedy można usłyszeć ile dobrego wnosić potrafią przy jednoczesnym szaleństwie z cenami. Pozostaje faktem, że kosztujący czternaście tysięcy (!) kabel Synergistic Research Active SE, a więc droższy od samego Aurendera, potrafił jego muzyczne reprodukcje dźwigać na zdecydowanie wyższy poziom, tak więc bez niego testy odsłuchowe byłyby czynnością zdecydowanie mniej przyjemną. A tak…

Użyłem trzech par wysokiej klasy słuchawek, dających trzy wyraźnie odmienne i nawzajem się uzupełniające style, w każdym nagraniu wyraźnie przejawiające swoją obecność i dokładnie powtarzające swe cechy, tak więc tylko na początku w dwóch słowach o tym wspomnę. Pandora Hope VI grała mocnymi skrajami, ze zdecydowanie najobfitszą górą i mocnym basem, a najsłabiej akcentującą się średnicą. Audeze LCD-3 były do pewnego stopnia jej przeciwieństwem, bo dla odmiany najwięcej miały nie góry a basu oraz wypełnienia, ale przede wszystkim atakowały najbardziej właśnie zaakcentowaną i najbardziej upiększoną średnicą. Na koniec Sennheisery HD 800 najbardziej były wyważone i obiektywne, najlepiej także oddające akustykę. Rzucę odnośnie nich jedną uwagę. Otóż odkryłem, że grają najlepiej, a już na pewno najbardziej angażująco, kiedy zsunąć je ku przodowi w ten sposób, by tylna, zauszna część padów podeszła pod uszy, odginając je lekko od głowy. W tej konfiguracji, z przetwornikami daleko przed uchem i nadstawionymi uszami, grają inaczej, i mnie się to inaczej zdecydowanie bardziej podobało. Podobało się też bardziej z założonymi maskownicami przetworników, dającymi w tym innym położeniu gęstsze brzmienie. (?) Tak to się porobiło tym razem.

W wypadku X100S jakość kabla USB naprawdę robi różnicę, tak więc w teście udział wziął topowy przewód marki Synergistic Research.

Odnośnie z kolei samego Aurendera inna uwaga techniczna, że mianowicie powinno się go uruchamiać z uprzednio odpalonym przetwornikiem, tak by mógł go rozpoznać, co oznajmia na panelu stosownym napisem. W przeciwnym razie może przetwornika nie zauważyć i procedurę odpalenia będziemy musieli zaczynać od nowa, albo wyjąć i wetknąć kabel USB, uzyskując ten sam efekt, ale nie za każdym razem. Załadowawszy system, co nie trwa dłużej niż minutę, wyświetla Aurender tytuł wybranego utworu, przewijając nieustannie powyżej nazwę wykonawcy, co pozwala na przedstawianie dużą czcionką nawet bardzo długich nazw. Wyświetlacz ma czarne tło i na nim białe litery, a świeci w sposób stonowany, choć trochę tą czarno-białością smutny. Włącznik podświetla się dla odmiany bladoniebiesko i jest to jedyny obok czerni i bieli ekranu oraz srebrzenia obudowy widoczny kolor.

Weźmy na początek przetwornik Meitner MA 01 dac, dostarczony przez dystrybutora. Miał on zasadniczą przewagę techniczną nad konkurentem od Phasemation, potrafiąc obsługiwać pliki DSD, czego tamten nie umiał. Nie dawało to jakiejś specjalnej przewagi jakościowej, ponieważ wgrane na dyski płyty SACD nie okazały się w sposób istotnie lepszy od materiału 24-bitowego w częstotliwościach wyższych od nominalnej dla płyt CD, ale niewątpliwie poszerzało repertuar, jako że jedynie z Meitnerem był Aurender odtwarzaczem SACD. A trzeba już w tym miejscu nadmienić rzecz bardzo istotną, że pomiędzy zwykłymi plikami pozyskanymi z materiału 44,1 kHz/16-bit, a takimi o wyższej gęstości bitowej i częstotliwości, różnica w odbiorze okazała się bardzo wyraźna. I nie chodzi tu o barwność czy dynamikę – chodzi o fakturowanie i żywość przestrzeni. Zwykłe płyty CD miały wprawdzie należytą głębię samego brzmienia i znakomitą, popisową wręcz dynamikę, będącą chyba największym atutem Aurendera X100S, jednak tło i materia samych nagrań żyły o wiele bogatszym życiem w przypadku plików o wyższej gęstości. Tak więc różnica głębi bitowej nie przenosiła się specjalnie na głębię brzmienia ani na dynamikę, a tylko na bogactwo tekstur i pulsowanie przestrzeni, w których to mierze widoczna była jak na dłoni. Efekt ten nie jest trudny do wyobrażenia. Płyty o wyższym formatowaniu dawały jakość znaną z odtwarzaczy zbliżonych cenowo do samego Aurendera, może nie tych najbardziej udanych, jak świętej pamięci Audio Aero Capitol, ale takich zwyklejszych, mniej natchnionych, natomiast normalne CD grały na poziomie odtwarzaczy za parę tysięcy. To wszystko jednak wyłącznie w mierze samego odczytu tekstur i ich ożywiania, bo największa z zalet – dynamika – pochodziła z zupełnie innego poziomu. Naprawdę szkoda, że dynamika ta pełny wyraz znajdowała dopiero z kablem Synergistica, choć nawet w przypadku zwykłego była ponadprzeciętna.

Tak zasilony Meitner MA 1 powinien pokazać, na co go stać. Do dzieła!

Jednak dopiero z tym bardzo drogim zyskiwała walor odpowiadający poziomem odtwarzaczom stanowiącym najwęższą elitę dynamiczności, a wówczas z głębokim zdumieniem przyjmowałem do wiadomości, że Aurender ten aspekt brzmienia potrafi aż tak znakomicie obrazować. Bez owej dynamiczności jego granie byłoby dobre, ale w sumie niczym się nie wyróżniające ponad przeciętność odtwarzaczy za parę tysięcy z płytami zwykłymi i paręnaście z lepszymi. Natomiast wzbogacone dynamiką odkładało na bok dywagacje – Jak też to gra? – gdyż dynamika ta słała je w odstawkę. Muzyka skakała po skali dynamicznej takimi susami, że przestawały być ważne, a to tym bardziej, że muzyka owa była jednocześnie bardzo szybka. Skok i poryw miała popisowe, zdolne wynagradzać brak głębokiego analizowania tekstur. Każdy wysokiej klasy odtwarzacz CD czy SACD potrafi w nagrania przenikać głębiej niż Aurender umie to nawet z plikami DSD, przynajmniej tymi, z którymi miałem do czynienia. Zapewne jakieś super-hiper nagrania umiałby uczynić bardzo drobiazgowo przetworzonymi i ożywionymi do ostatniego muzycznego piksela, ale to ewentualna melodia przyszłości, gdy takie super-hiper pliki opanują rynek, a na razie służą serwery typu Aurendera do gromadzenia baz danych w oparciu o zgrywanie powszechnie dostępnych płyt oraz plików, a tego rodzaju materiał wysokiej klasy odtwarzacz przeczytć umie bardziej misternie, z większym wyrafinowaniem. Ale właśnie nie z taką dynamiką, a często także nie z taką szybkością, bo te dwa aspekty ma Aurender zdecydowanie po swojej stronie. Przejścia dynamiczne w klasycznej suicie Dzieci Sancheza (44,1 kHz/16-bit), czy popisach rockowych grupy Rammstein, a także na wszystkich pozostałych płytach, niezależnie od ich formatu bitowego i muzycznego gatunku, były piorunujące i potrafiące rekompensować nieumiejętność czytania tak dokładnego jak potrafią to czynić Audio Research CD 9 czy Accuphase DP-700.