Recenzja: Audiobyte Black Dragon

Odsłuch cd.

Jako przetwornik z głośnikami

Porzucamy słuchawkowe klimaty i przechodzimy do zabawy z głośnikami.

Skoro ze słuchawkami w roli DAC-ka tak znakomicie rzecz poszła, pozostawało przebadać sprawę z kolumnami. Znów zrobiłem z własnego Cairna sam napęd, wpinając mu kablem optycznym przetwornik Audiobyte – właśnie optycznym, uważacie, a nie ma ten Audiobyte specjalnego optycznego gniazda, jak wielokrotnie droższy przetwornik Meitnera, tylko takie normalne. W przypadku transferu po USB pisze producent Czarnego Smoka, że transfer asynchroniczny ma on na stanie i jakieś dodatkowe ulepszenia, ale na wejściu optycznym już tylko własne umiejętności i bardzo wysokiej dokładności zegar mogły pomóc. Pomógł także sam tor, bo zarówno Twin-Head jak i Croft bardzo dużo potrafią, a nie mniej potrafią też wybitne głośniki i bardzo specjalne bass-refleksy w kolumnach Spendora.

Zagrało znów popisowo, zwłaszcza na tle słuchanego dopiero co Meitnera, wyznaczającego bardzo wysoki pułap odniesień. Od razu zaznaczyły się też względem niego różnice, bo kanadyjski przetwornik operował brzmieniem świeższym, bardziej spontanicznym i akustycznie wzbudzonym, natomiast rumuński konkurent (Napisałem „rumuński”? Naprawdę rumuński grał?) oferował brzmienie bardziej „normalne”, to znaczy znów niczym się nie wyróżniające poza samą jakością. Jednocześnie nic nie zwracało uwagi i zwracało ją wszystko. Bo wszystko było wyważone, precyzyjne, popisowe, takie jak trzeba. Nie było wprawdzie aż takiej przejrzystości jak z Meitnerem, ale po co ja w ogóle zacząłem te odniesienia? Meitner jest zjawiskowo przejrzysty i zjawiskowo jest „crisp”, jak to mawiają osobnicy anglojęzyczni, a także ma ponadnormatywną akustykę i wyjątkowo mocne, ale zupełnie pozbawione jaskrawości światło. Całkiem jak wiosenne słońce. A Audiobyte grał tą swoją nienormalną na każdym obszarze normalnością. Normalnością podrasowaną do poziomu high-endu. Bo nie zawaham się, ani mi ręka nie zadrży: to jest high-endowy przetwornik. I to nie taki na gapę, co w korytarzu się tłoczy i chowa przed konduktorem, tylko wygodnie siedzący w high-endowym przedziale. Nie takim pierwszej klasy, gdzie siedzą najbogatsi, ale na miejscu siedzącym.

I na tym polu pełne zwycięstwo!

Ale wszystko to furda, całe to porównywanie, podziały i przedziały. Po prostu grał popisowo. Soprany rozwiewały się w przestrzeni, niesione muzycznym wiatrem, bez żadnych ukłuć czy spiaszczania, wokale popisywały wysoką indywidualnością i elegancją tembru, a bas, jak zawsze u Spendorów, dawał popisy różnorodności i perfekcyjnie rozdawał przydziały mocy poszczególnym brzmieniom, tak by nic się nie przedobrzyło i nic nie było zbyt słabe. Każdy aspekt techniczny był na solidną piątkę, a całościowe brzmienie normalne i przyjazne, choć w stylu obiektywizującym a nie indywidualizującym. Żadnych popisów w sensie ekscentryczności, czy rozbudowanego indywidualizmu, ani też czegokolwiek do poprawiania, uzupełniania, wyciągania z kąta. Wszystkie atuty leżały na muzycznym stole, tak po prostu, od ręki. A największym z nich była jak dla mnie żywa przestrzeń, bo ona się właśnie wyraźnie rysowała i jak zawsze gdy tak się dzieje, muzyka weszła na magiczną orbitę. Grało to jeszcze lepiej niż z którymikolwiek słuchawkami, co już w poprzedniej recenzji Aurendera zauważyłem, bo głośniki Spendora potrafią więcej niż nawet tak dobre jak te tutaj słuchawki.

Kilka dni potem Audiobyte Black Dragon popisywał się przed większą publicznością na Audio Show i kto był w pokoju Premium Soundu, mógł się na własne uszy przekonać jak wiele potrafi, bo i tam pracował jako przetwornik, tyle że z głośnikami AudioSolutions Rhapsody 80, które moim zdaniem grały zjawiskowo i w stylu natychmiast do pokochania. Pełnym, bogatym, radosnym, świetlistym, super szczegółowym.

Jako słuchawkowy wzmacniacz

Bez głośnej marki, bez wielkiego marketingowego szumu, bez ceny z kosmosu. Da się? Da się!

Na koniec zostało sprawdzić jak gra ta jego słuchawkowa dziurka – i tu ułatwiłem sobie zadanie w sensie odniesień, podpinając Black Dragonowi wzmacniacz słuchawkowy Trilogy 933 i zamiennie słuchając raz z jego wyjścia, a raz z tego w recenzowanym dziele Audiobyte. Pouczające to było, ale nie chcę sforować się z opisami przed recenzję samego Trylogy, który zagrał na pewno lepiej i przede wszystkim stylowo, tak z własną wysokiej klasy manierą i wizją brzmieniowego stylu, ale niezależnie od tego wyjście słuchawkowe w samym Audiobyte okazało się bardzo satysfakcjonujące. Dźwięk miało wprawdzie zwyczajniejszy, mniej wyszukanie przyrządzony, a także mniej pełny i trochę mniej muzykalny, ale pamiętajmy co do czego porównujemy. Trilogy 933 to wzmacniacz słuchawkowy (i tylko on, bez żadnych funkcyjnych dodatków) za kilkanaście tysięcy, od najwyższej klasy producenta, a Audiobyte Black Dragon to trzy w jednym za połowę tej ceny. A jednak różnica była niewielka, chociaż wyższa elegancja brzmieniowa angielskiego arystokraty nie budziła wątpliwości. Tym niemniej już z samego Black Dragona słuchało się znakomicie, bo dźwięk miał on dynamiczny, bardzo szczegółowy, pełen energii, a zarazem niemęczący. Taki typowy dla sytuacji, kiedy wpinamy słuchawki i natychmiast jest jasne, że gra to świetnie we wszystkich aspektach, a jednocześnie nie mamy do czynienia z urządzeniem narzucającym własną stylizację, robiącym dźwięk według jakiegoś rozbudowanego przepisu, narzucającym pewną koncepcję. Żadnej dokomponowanej magii, dorabianej powłóczystości, ekstra aksamitu czy jedwabiu, tylko tak prosto z mostu, dynamicznie, wartko, z kopyta. Posobnie jak gra Schiit Lyr, albo Questyle, czy Musical Fidelity. Normalnie w znaczeniu świetnej normy.