Recenzja: Ultrasone Signature Pro

Odsłuch cd.

…takie…

Przejdźmy do muzyki poważnej, takiej poważnej że strach jaka poważna. Koncert na skrzypce i orkiestrę Pendereckiego wypadł mimo tej programowej powagi w sensie muzycznym zaskakująco udanie. Bogactw dźwiękowe i bardzo dobrze wycieniowana paleta nastrojów sprawiły mi dużą satysfakcję. Jednocześnie niemałą rolę w tej satysfakcji odgrywał fakt, że profesjonalne Ultrasony świetnie odnajdują się na górze pasma, w rzadko widywany sposób łącząc brak przycięcia z doskonale przyswajalną choćby i całą kaskadą wysokich dźwięków, których Koncert Pendereckiego słuchaczowi nie szczędzi. Wyobrażam sobie, że słuchanie tego na aparaturze nawet tylko w minimalnym stopniu mającej trudności ze sferą sopranową byłoby na dłuższym dystansie czasowym niemożliwe i nawet nie próbowałem tego sprawdzać. Zresztą niczego takiego w tej chwili nie mam, a choćbym miał i tak bym nie sprawdził, bo cenię sobie spokój wewnętrzny i bez tego przez wątpliwe i niewątpliwe uroki życia bardzo sfatygowany.

Przygodę z You Tube zakończyłem Symphony No5 Mahlera, zaczynającą się od czegoś na kształt pomieszania Schuberta z Berliozem, skądinąd muzycznie całkiem udanego. Przechodzi ten Schubert z Berliozem następnie w Czajkowskiego i do siebie powraca, by przemienić się z kolei w muzykę taneczną, zaraz potem filmową i powrócić do punktu wyjścia, kończąc tym powrotem część pierwszą. Ogólnie wrażenie to kolaż i karykatura, choć nie pozbawione talentów naśladowczych. Ten programowy brak jednolitej formy połączony z czerpaniem z historii muzyki zwykle się teraz poczytuje za przejaw talentu i twórczej inwencji a także mądrości programowej, ale sam widzę w nim raczej indolencję i zapaść formalną. Jeżeli, jak wielu uważało i wciąż wielu uważa, muzyka jest rodzajem języka, to przemowy Mahlera poskładane z fragmentów mów wzajemnie do siebie nie przystających nie wywołują u mnie wrażenia uczty duchowej. Jeżeli ma to być dziwne – to jest, ale jeśli nowatorskie i twórcze – to wątpię. Moim zdaniem Mahler dużo lepiej by zrobił oddając swe talenty na usługi neoklasycyzmu lub postromantyzmu niż kolażyzmu i programowej eklektyki. A jeśli swym eklektyzmem chciał dać wyraz temu, że muzyka w jej klasycznej formie już się skończyła, to historia tego nie potwierdziła. Tak nawiasem ogłaszanie końca czegokolwiek bardzo bywa zwodnicze i lepiej dać sobie z ogłaszaniem jakichkolwiek końców spokój.

Odpocząłem muzycznie dopiero w ostatniej części, za którą Mahlerowi należą się słowa podziękowania. Przynajmniej za jej początek. Nie o to jednak tutaj chodzi jaka muzyka i jacy wykonawcy się komu podobają, tylko o jakość słuchawek. Te zaś spisały się pierwszorzędnie, a łatwość z jaką przemierzały połacie brzmień ogromnych, porywczych i gęstych godna była podziwu. Nie wiem czy bez nich przez to wszystko bym przebrnął, bo ich umiejętność przeradzania rzeczy trudnych w łatwiejsze a jednocześnie odpowiednio muzycznie strojne i brzmieniowo bogate jest godna naprawdę dużej pochwały.

Rzućmy teraz uchem na to co PC ma nam najlepszego do zaoferowania, czyli na pliki MQS czytane przez JPlay.

…i takie.

Już na plikach FLAC była duża różnica, na korzyść oczywiście, a MQS to liga, która z odpowiedniej klasy przetwornikiem, dobrym kablem USB i interfejsem dystansuje bezproblemowo średniej klasy odtwarzacze CD ze średniej jakości płytami w napędzie. Warto poświęcić chwilę na scharakteryzowanie tej różnicy, a polega ona na bardziej trójwymiarowym obrazie dźwiękowym, ale przede wszystkim na tej żywej przestrzeni, o której kilka już razy w dawnych recenzjach pisałem. Żywa przestrzeń to obszar na którym nie tylko słychać same dźwięki, ale który cały żyje i oddycha. W którym nawet muzyczne pauzy mają dotknięcie i w którym każdy punkt jest pulsacją. Jeżeli takiej przestrzeni jeszcze nie słyszeliście, to nie wiecie czym jest high-end. I tę żywą przestrzeń pliki MQS prezentują bardzo wyraźnie, a przeciętny odtwarzacz z puszczoną przeciętną płytą może mieć z tym duży kłopot i przeważnie jego przestrzeń jest martwa lub wykazuje bardzo nieznaczne oznaki życia. Martwa lub ledwie żywa pozostaje nawet z dobrym wzmacniaczem i dobrymi słuchawkami.

Tak nawiasem Ultrasone Signature Pro nie mają tendencji do uwydatniania wszelkich drobin, tego co audiofile nazywają czasem planktonem, ale co z żywą przestrzenią nie jest tożsame, bo szczegóły swoją drogą, a pulsacja przestrzeni swoją, chociaż zakresowo te pojęcia na siebie zachodzą. Nie są ostre i nie musimy ostrymi ich czynić, bo nie charakteryzujemy tutaj przestrzeni fazowej tylko audiofilską. A w odniesieniu do recenzowanych tutaj słuchawek rzecz sprowadza się także do tego, że nie mają one akcentu na szczegół tylko na muzykę. Ich obraz nie był wprawdzie całkiem gładki, ale jednak lekko przygładzony, tak samo jak ocieplony i z nutą słodyczy. W każdym razie z Mytekiem i moim komputerem. Powstrzymam się w tym miejscu od porównań z Edition9, których w takiej konfiguracji sprzętowej nie słyszałem i tylko zauważę, że całościowo na bazie komputera wypadło to bardzo muzykalnie – z polotem i łatwością odbioru, jednak nie na zasadzie tłumienia i zagłaskiwania, tylko łagodnego ujmowania, bez żadnych podostrzeń i sopranowych pików. Grało gładko ale jednocześnie bogato i z bardzo drobiazgową teksturą potraktowaną przyjemnym ciepłym oświetleniem. Bardziej jak przy świecach a nie jarzeniówkach, że się tak świetliście wyrażę. Ale największą zaletą Signature Pro nie jest łatwość percepcji połączona z bogactwem. Jest nią wielka ilość własnego smaku. Te słuchawki nie rozcieńczają brzmienia, tylko ukazują je w całym przepychu swoistości. To brzmienie nie rozcieńcza się nawet w najmniejszym stopniu, atakując całą paletą barw i aromatów. Jest smakowite, z jak to mawiają znawcy wina – pełnym bukietem.