Recenzja: Beyerdynamic T90

Odsłuch cd.

  Wyjąłem płytę z odtwarzacza i pomaszerowałem z nią na drugi koniec pokoju do komputerowego napędu Asusa i NuForce’a. No tak, no niestety – trzeba wiedzieć co jest światłem, a co cieniem. Co kopią, a co oryginałem. Jak mi się jeszcze raz jakiś bęcwał w necie odezwie, że słucha na byle czym i z byle czego, a sprzęt nie ma dla niego żadnego prawie znaczenia, bo z wszystkim jest mu jednako wygodnie i tak właśnie powinna wyglądać prawidłowa percepcja muzyki, bo wszystkie te sprzętowe zabiegi to wygłupy i wyrzucanie pieniędzy w błoto (a w Internecie niemało jest takich mędrków i nawet grupy wzajemnego wsparcia potworzyli na różnych forach, a tak ogólnie to czasy mamy teraz bęcwalskie i wielki na bęcwałów urodzaj), no więc jak coś takiego znowu napotkam, to chyba lżył będę od najgorszych, bo takie gadanie krzywdę wielką ludziom wyrządza i od prawdziwych muzycznych przeżyć ich odsuwa.

Uniosłem się, ale nie szło inaczej. Bo niby doskonała karta dźwiękowa, najlepsza jeśli nie liczyć profesjonalnych, jak również DAC wysokiej klasy i po zacnym optycznym kablu, żeby nie było na ten temat głupich uwag, a różnica w muzycznym obrazie tak ogromna, że aż mi dech zaparło. A przecież Cairn to żadne cudo i Sonic Pearl świetny wzmacniacz, ale nie zaraz wielki arystokrata jakiś za krocie, a także same słuchawki też nie szczyt szczytów wymagający jakiegoś wyjątkowego się z nim obchodzenia. A jednak aż taka różnica. Jak między dniem a nocą.

Głębia! – chciałoby się zawołać. Gdzie jest w tym komputerowym graniu głębia? Głębia brzmienia, barw, sceny, przeżywania? To przecież tylko karykatura jakaś. Szary proszek, jakby ktoś muzyczną podłogę pozamiatał i tylko ten pozamiatany kurz wdychał. Cóż za bezsens. A wcale nie chcę przy tym krytykować NuForce’a. Wiele bardzo dobrych wzmacniaczy na jego miejscu stało i wcale lepiej się nie spisały. On jest całkiem w porządku i karta dźwiękowa też. Ale jak temu nie podpiąć jakichś słuchawek typu „czary mary diabeł stary”, w rodzaju Sennheisera HD 650, albo jeszcze lepiej Denona AH-D600, to daremne żale, próżny trud, bezsilne złorzeczenia. Muzycznych kształtów żaden cud nie natchnie do istnienia. (Parafrazując Adama Asnyka.) Ale i z tymi diabelskimi czarodziejami też to będzie zaledwie namiastka i nie udawajmy sami przed sobą, że inaczej być może. Owszem, źródła plikowe – jak tego dowiódł Astell & Kern, a nawet znacznie skromniejszy odeń HiFiMAN HM-601 – mogą na plikach MQS czy nawet Flac brzmieć fantastycznie, a już z odpowiednim wzmacniaczem w torze szczególnie dobrze, ale normalne komputerowe granie w oparciu o You Tubowe zasoby jest w sensie muzyki branej na serio tylko dla naiwnych i my się nie będziemy bawić w takie naiwne granie, choćbyśmy sami w pierwszej chwili na tę naiwną prezentację dali się nabrać. Beyerdynamic T90 to zbyt dobre słuchawki, żebyśmy nie mieli im wierzyć, a one na cały ten komputerowy tor pluły i jeszcze szurały nogami. To oczywiście nie znaczy, że muzyki z You Tube nie warto słuchać. Warto, ale głównie w celach rozpoznawczych albo jako tła. A jeśli ktoś serio rozważa słuchanie jej na co dzień dla samej audiofilskiej przyjemności, albo chce słuchać płyt z komputerowego napędu, to innego rozwiązania jak półśrodek w postaci nabycia słuchawek Denon AH-D600 nie widzę.