Relacja: High End Monachium 2015

   Młodsza i bardziej ruchliwa połowa HiFiPhilosophy znów wyruszyła do Monachium, by porównać zeszłoroczne osiągnięcia z tegorocznymi. Niewiele podobno na korzyść się zmieniło, a poczucie ogólnego chaosu nieco nawet narosło, do spółki z niezbyt budującym faktem, że masa sprzętu stała i nie grała. Jaki jest sens wlec na wystawę audio aparaturę tylko po to, by można było ją sobie obejrzeć, oto słodka tajemnica wielu marketingowców. Od razu nasuwa się podejrzenie, że coś jest do ukrycia, a jeśli nawet nie, to i tak budzi się niechęć za takie lenistwo i lekceważenie. Ale ja się nie znam –  nie jestem specem od reklamy i efektów takiego postępowania na sprzedaż przełożyć nie umiem. Może faktycznie wystarczy się pokazać, a nawet to co nie gra budzi większe zainteresowanie, albo bardziej zapada w pamięć swym niedopowiedzeniem. Mnie w każdym razie tylko drażni i z satysfakcją przyjmuję fakt, że w Warszawie tak się nie dzieje, bo rzadko tam się zdarza by coś jedynie stało. Lecz że w Monachium nie byłem, przeto złoszczę się jeno pro forma, tak dla samego dania wyrazu. Za to co innego było tam godne pochwały i pozazdroszczenia, mianowicie słuchawki. Tych wysyp był kolosalny i zatrzęsienie słuchawkowego grania ogromne.

 

 

 

 

Zacznijmy od rzeczy najlepszych, a najlepsze w ocenie Karola były słuchawki Audioquest NightHawk. To będzie według niego prawdziwy pogromca, bo za niespecjalnie złowieszcze 600 $ oferują realizm jeżący włosy na głowie, nie ozdobiony wprawdzie tak piękną sceną jak u referencyjnych Ultrasone Edition 5, ale w zestawach tam słuchanych (grały między innymi z Chordem Hugo) porównawczo lepszym. Kameralna muzyka smyczkowa w wykonaniu tych NightHawk była ponoć ekscytującym przeżyciem, a struny wibrowały niczym prawdziwe. Jeśli to się w testach powtórzy, to za umiarkowane pieniądze będziemy mieli sensację.

Druga rzecz bardzo dobra, to identyczność wspomnianych Ultrasone Edition 5 w wersji Limited i Unlimited. Stały obok siebie i można było porównać, a z porównań tych wynikało, że są nie do odróżnienia. Tak więc za osiem a nie piętnaście tysięcy można posiąść obecną referencję słuchawek dynamicznych.

 

 

 

 

Bardzo dobrze też grała obecna już w Paryżu zamknięta Audio-Technica ATH-MRS7 – dźwiękiem pełnym, ciepłym, szczegółowym i muzykalnym. W dodatku jest wygodna i nie jakaś szalenie droga, a także bardzo ładna.

Godne odnotowania jest pojawienie się wyższego modelu konkurujących ze Staxem słuchawek KingSound, oferujących w tym wyższym modelu lepszą rozdzielczość od dotychczas prezentowanych. Tak więc konkurencja się nie ociąga ani nie zniechęca, a sam Stax niczego nowego nie pokazał. Można go za to było słuchać do woli, z czym przed rokiem były trudności. Źródła wprawdzie dał nędza, ale dobre i to. Poza tym to co dawny mistrz oferuje, to przecież super sława i legenda rynku, a przy tym te KingSound nie brzmią jak elektrostaty, co dla wielbicieli tego typu brzmienia z pewnością jest zniechęcające.

 

 

 

 

W paru miejscach można było posłuchać chcących uchodzić za najlepsze w świecie nowych flagowych HiFiMAN-ów. Grały z własnego firmowego odtwarzacza i dedykowanego sobie wzmacniacza, które nie wydają się aż tak dobre, by ten dźwiękowy rekord świata miał zostać przy ich użyciu ustanowiony. Bardzo są w każdym razie te słuchawki szczegółowe, ale poza tym zaprezentowały się w sposób wymagający dokładnego zbadania, gdyż reszta nie okazała się już tak jakościowo oczywista. Zwłaszcza walory sceniczne.

Znów z magnetofonami popisywały się  wzmacniacze Eternal Arts dr Burkharda Schwäbe, ale to zeszłoroczna sensacja. Wzmacniacze są jedynie na zamówienie, a jeden już czekał na nabywcę ozdobiony kokardą.

Bardzo dobrze zaprezentowały się licznie przybyłe wzmacniacze słuchawkowe Violectrica, których można było słuchać z wieloma słuchawkami i z wszystkimi spisywały się świetnie.

 

 

 

 

Jeszcze lepiej, a w każdym razie bardziej nietuzinkowym brzmieniem, popisywał się  najbardziej wszechstronny na świecie wzmacniacz słuchawkowy Audiovalve Luminare, z którym Grado GS1000e dały popisowy spektakl. Porównując te słuchawki z egzemplarzem z recenzji Karol nabrał podejrzeń, że coś przy nich poprawiono. Ale może tylko akurat z tym wzmacniaczem tak dobrze się spasowały.

Z kolei firma Questyle pokazała jak w zeszłym roku swe słuchawkowe monobloki, wszakże już stawia na ich następcę – w jednym podobnym pudełku skrywającego słuchawkowy wzmacniacz i przetwornik. Tak więc integracja górą, a podobno niedługo taki zintegrowany zestaw przybędzie po recenzję.

Kosztowne słuchawki oBravo nie przypadły Karolowi do gustu, nie potrafiąc uporządkować brzmienia; lecz nie grały w dobrym torze, tak więc sprawa ich oceny pozostaje otwarta.

 

 

 

 

Opera Consonance w tym roku nie grała tylko stała. Szkoda, bo w zeszłym świetnie wypadła.

Ekipa Myteka zapraszała na Manhattan z Audeze LCD-XC, czyli w bardzo przyjemne miejsce, pokazując także nowy przetwornik analogowo cyfrowy (a nie cyfrowo analogowy).

Można było także i nareszcie posłuchać Final Audio Design Sonorus X i VIII. Jedne i drugie zaprezentowały się rewelacyjnie, operując znacznie lepszymi scenami niż niższe modele i jeszcze w dodatku wyższą kulturą brzmienia.

Astell & Kern sobie nie żałuje i wystrugał jeszcze wyższy model odtwarzacza przenośnego. Nie potrafi on wprawdzie na razie latać ani anihilować Marsjan, ale niedługo zapewne będzie umiał, a póki co potrafi i tak niemało.

Nowy narybek Sennheisera – model HD 630 – grał mocno problematycznie i wymaga testowego sprawdzenia.

 

 

 

 

Na miejscu były obecne upragnione przeze mnie do posłuchania Abyss Sound 1266, ale Karol je niestety przeoczył, choć się uwieczniły na zdjęciu. Stały cichutko w kąciku i nie rzucały się w oczy. Ale może będą w Warszawie? Byłyby gratka. Znajomy z Niemiec miał je przysłać do posłuchania, ale jakoś nic z tego nie wyszło.

Kończąc o słuchawkach trzeba dorzucić uwagę, że wbrew pewnym sugestiom nie pojawiły się nowe modele flagowe od Beyerdynamica i Sennheisera. O Sennheiserach nic nie wiem, a obecne na miejscu szefostwo Beyerdynamica na pytanie o nową referencję odparło, że nie mogli zaprezentować rzeczy jeszcze nie w pełni dopracowanej, tak więc premiera będzie miała miejsce dopiero przy następnej dużej okazji, czyli zapewne w Las Vegas albo za rok w Monachium. Albo może odpalą bombę bez żadnej okazji? Przekonamy się.

 

 

 

 

Zalew zalewem, ale Monachium to przede wszystkim miejsce ekscytujących odsłuchów wielkich i diablo drogich zestawów, zgodnie z nazwą wystawy oferujących przeżycia high-endowe. Bardzo różnie z tym nominalnym high-endem było i bywało, ale znów zacznijmy od rzeczy najlepszych.

A najlepsze według Karola były dwa zestawy – Vox Olympian i Raidho D5.

Jaki dźwięk niesie się na Olimpie – i w Warszawie będzie się można przekonać – jako że wizyta flagowego zestawu firm Living Voice i Kondo została już zapowiedziana. Karol ocenił to brzmienie jako wszechstronne i wszystko potrafiące, a tłumy oblegające spektakl rozstąpiły się przed nim tylko dzięki legitymacji prasowej. Bez niej stać trzeba by było w długaśnej kolejce i stracić masę czasu. Z kolei Iza patrząc na zdjęcia skomentowała, że Shrek miał takie same uszy jak ten Vox Olympian trąbkę, tyle że zielone.

Raidho to natomiast lepsza znacząco wersja zrecenzowanych D2. Dmuchają i czarują aż dech zapiera, a w tym roku także dzięki zintegrowanemu wzmacniaczowi własnej roboty, albowiem Raidho poszło w elektronikę. Wygląda na to, że bardzo udanie.

Ale nie tylko te dwa zestawy ocenić należy jako szczególne. Popisowo grały też pochodzące z estońskiego Talina głośniki Estelon Extreme, napędzane monoblokami szwajcarskiego Solution. Dmuchały ponoć niesamowicie i spektakl dawały maksymalny.

Popisowo grał również zestaw z głośnikami Vivid Audio, które już na Audio Show mimo zdecydowanie za małego pomieszczenia zwracały uwagę.

 

Świetnie zaprezentowały się szwajcarskie Boenicke ze wzmacniaczem zintegrowanym Trilogy, co nie jest żadną niespodzianką, jako że jedne i drugie – chociaż osobno – popisywały się już w Warszawie.

 

 

 

Rewelacyjnie wręcz wypadł zestaw poskładany na zasadzie „to-tamto”, czyli w jego wypadku z głośników Avantgarde Duo Omega, wzmacniacza Audiopax Maggiore M50, przedwzmacniacza  Audiopax Maggiore L50, przetwornika Lampizator B7 (pracującego na plikach DSD 128), zegara magistrali USB Uptone Audio Regen Green zasilanego przez dedykowany zasilacz Uptone Audio JS-2, i ze źródłem w postaci komputera pracującego w systemie Windows 10.

 

 

 

 

 

 

Tak więc okazuje się, iż komputer jako źródło potrafi już stanowić całkowicie równoważną alternatywę i pewnie wraz z upływem czasu zajmował będzie pozycję coraz bardziej eksponowaną. Ten tu akurat miał jeszcze wsparcie w postaci oprogramowania HQ Player 3.7.1, konwertującego pliki PCM do DSD 128, wraz z filtrem polisonicznym i modulatorem sigma delta ASDM7.

Trzeba już tylko czytając to przyznać, że komputerowe audio wymaga sporej wiedzy i umiejętności zestawiania składników.

 

 

 

 

Nie wszystkiego udało się posłuchać i nie wszystko wypadło tak dobrze. Rozczarowująco grały różne tuby i wstęgi, a fatalnie wręcz nowy Esoteric. Nie oczarował dCS, któremu znów zabrakło wypełnienia, a sławne głośniki szwedzkiego Martena grały wprawdzie dobrze, ale nie w sposób każący paść przed sobą na kolana. Także skądinąd fantastyczne głośniki Wilson Audio Alexia nie pokazały się tak dobrze jak dwa lata temu w Warszawie, gdzie elektronika MSB do spółki z monoblokami Audio Research napędzała je bez porównania lepiej niż tu sławna Nagra.

Przezornie nie usiłował się popisywać Naim Statement, którego występ we Wrocławiu okazał się katastrofą. Tak więc tym razem można go było jedynie pooglądać. A przecież Naim do jasnej cholery potrafi, tak więc co jest?

 

 

 

 

Głośniki Franco Sebrina też mogłyby odnotować lepszy występ, bo także więcej umieją. Również kolumny AudioSolutions – nie wiedzieć czemu – tylko sobie stały, a przecież grać potrafią że ho, ho. Tym bardziej szkoda, że był na miejscu w najnowszej wersji flagowiec Vantage, ale podobno w czerwcu będzie do posłuchania w gdańskim Premium Sound, tak więc nie wszystko stracone.

Ogólnie mnóstwo było wszystkiego i każdy mógł coś dla siebie wybrać, a w roku przyszłym będzie ponoć jeszcze więcej, gdyż miast czterech hal ma być pięć. Natomiast w tym sezonie kalendarzowym dla miłośników high-endu pozostał już tylko Paryż, Mediolan oraz Warszawa., I jeszcze High End w Szwajcarii. A poniżej galeria zdjęć. Bywaj Monachium.