Relacja: Audio Video Show 2023 – tło ogólne

    We wstępie red. Kisiela otwierającym katalog Wystawy czytamy, że ta obecna to jubileuszowa, 25 jej edycja. Ćwierć wieku – czasu kawał, tyle mniej więcej żyje człowiek, jeśli liczyć mu życie samym czasem pełnej sprawności. Pogruchotany zaszłościami ten okres mam za sobą, lecz mimo dalekości od formy dotarłem via Pendolino i taksówki na uroczysty jubileusz. Generalnie wbrew sobie – jechać mi się nie chciało, z wiekiem się człowiek zasklepia w beczce własnej kiszonki. Ale nic – przyjechałem, skonstatowałem parę rzeczy. Dobrą to, że pociągi są teraz czystsze i tak z grubsza przyjemnie punktualne, a kiedyś – sam widziałem – pchano się w nie też oknami, w lepkie od brudu wagony, a wielogodzinne opóźnienia nikogo nie dziwiły. To było dawno temu, trudno dziś sobie wyobrazić, za to mamy inne ciekawe rzeczy w tej naszej pięknej codzienności. Na przykład gangi taksówkarzy, których kiedyś nie było, a teraz pod dworcami w dużych miastach gangsterka na całego. Nożami straszą autochtonów jacyś gruzini czy metysi; wg uzurpacji ichniejszej te najlepsze parkingi mają być tylko dla nich. Poczłapałem kawałek dalej, zaczepiany po drodze jako człowiek z walizką przez smagłych osobników posługujących się niby-polszczyzną w rodzaju: „Trzeba taxi?!” Stanąłem przy krawężniku vis a vis Pałacu Kultury im. generalissimusa Stalina, zatrzymała się przy mnie taksówka z oznakowaniem miasta Warszawy i nie bandycko wyglądającym kierowcą – dotarłem do hotelu – w pokoju gorąco jak w piekle, regulacja temperatury nie działa, dywanowa wykładzina podłogi wygląda jakby na nią rzygano i defekowano wielokrotnie. Trzy dni więc miło się mieszkało, ale to nie nasz główny temat. Niemniej jeszcze napomknę, że widoczny za oknem dworzec kolejowy Warszawa Ochota wyglądał jakby II wojna światowa dopiero co się skończyła; wcale nie lepiej przylegające doń blaszane budy sklepowe przy samym Rondzie Zawiszy – coś bardzo zawstydzającego w było nie było centrum „tego kraju” stolicy. Dlaczego władze miasta tolerują te okropieństwa, ozdobione urągliwym napisem: NIKOMU NIE POZWOLIMY PRZEBIĆ NASZYCH CEN!

    Ja myślę, że nikt nie przebije, skoro w dworcowej Biedronce na Centralnym są o połowę niższe. Na pociechę przynajmniej to, że zmiany świateł ustawiono pod przechodniów, nie trzeba już biegać albo przeczekiwać cyklu po przejściu jednej jezdni.

     Ale żadna z powyższych rzeczy nie jest tak ważna jak ogólny nastrój, jak atmosfera ulicy. Niegdyś, tak po tym miękkim lądowaniu Komuny, a nawet jeszcze długo potem, oczekiwałem, że będzie się poprawiać, i z czasem, z upływem lat odmierzanych wolnością, na warszawskich trotuarach i placach zagości atmosfera przypominająca tą z przedwojennych, o której matka, wizytująca z Wilna, mi opowiadała, że Warszawa to było fantastyczne miasto, z cudowną aurą przyjaźni, wesołości, dowcipu, miłych ludzi. Tymczasem, wbrew nadziejom, do gburowatości poprzedniej doszlusowała dawka bandziorstwa – nawet przez samo centrum przetaczają się grupy typów spod ciemnej gwiazdy, że o menelstwie nie wspomnę. Typy są płci obojga, żeby zaraz nie było, że nie doceniam kobiet, a jakie tam płci jeszcze dołączają, tego nie będę zgadywał.

    Sponad dworca w okropnym stanie spoglądał na mnie błękitny wieżowiec po lewej i Hotel Sobieski z prawej, przy czym temu ostatniemu zmieniono radykalnie zewnętrzny wystrój – wielobarwną, arabeskową elewację przemalowano mu na szaro. Przedtem było dziecinnie, cośkolwiek niepoważnie i tak trochę pawiowo, a teraz jest ponuro, ponuro że aż hej. Ta szarość i ponurość dzieją się w ramach planu – wiele świeżo remontowanych budynków zyskuje elewacje w kolorze ciemnoszarym, szary jest też widoczny z daleka, piaskowy niegdyś Hotel Forum, sterczący teraz przy centralnym rondzie pod nazwą zmienioną na Novotel.

      Te ciemnoszare elewacje widziałem z okien autobusu wożącego na Stadion Narodowy, który się, wbrew obawom, nie zawalił, tylko z zewnątrz przybrudził. Stadion wygląda niezgorzej, lecz jego otoczenie, okoliczne alejki, też przedstawiają smętny widok – włodarzom najwyraźniej nie zależy, by miasto lśniło jak na przykład bajkowa czeska Praga. Cóż, mają pewnie pilniejsze i intratniejsze zajęcia, bo nie o pieniądz wszak chodzi, skoro byle mieścina stara się być odpicowana i nieźle to się udaje, że nawet w obcojęzycznych poradnikach turystycznych chwalą teraz te małe polskie miasta, że takie odnowione i czyściutkie, zielone i wybrukowane.   

     Ja też pochwalę – ideę autobusu jeżdżącego co pół godziny i nie pobierającego opłat. To bardzo uczynne i wygodne, na dodatek przysparzające publiczności, ktoś miał głowę na karku.

    A propos publiczności, ta świetnie dopisała. Nie byłem w zeszłym roku, ale to pomijając nigdy poprzednio nie widziałem aż tylu zwiedzających, szczególnie Stadion Narodowy w sobotę pękał w szwach. A skoro już publiczność, to wraz z nią i wystawcy; i tutaj odnotuję, że zasadniczej zmianie uległa atmosfera muzyczna wystawy i typ odwiedzających. Kiedyś znaczącą część mniej wówczas gęstych tłumów stanowili audiofile wytrawni, audiofile szaleńcy i audiofile zatwardziali. Wędrowali z własnymi płytami, rozsiadali się by gawędzić, zadręczając znawstwem i arbitralnością poglądów co młodszych, mniej doświadczonych wystawców. Dziś ten gatunek prawie wymarł – publiczność w głównym nurcie przychodzi z ciekawości i by ewentualnie coś kupić. Może płytę, a może coś więcej, na przykład telewizor. Albo takie słuchawki, których z roku na rok coraz więcej, a pomiędzy łowcami słuchawek przemykają anonimowi myśliwi polujący na coś większego. Niczego na miejscu nie kupują, jedynie zyskują orientację; i tu dochodzimy do sprawy kolejnej, mianowicie do repertuaru.

      Kiedyś narzekałem na repertuar, że w prawie każdej sali muzyka jazzowo-rozrywkowa – miałka emocjonalnie i wirtuozowsko żadna. Trudno było się zorientować przy takim rodzaju brzmienia, co dany system tak naprawdę sobą reprezentuje. No i proszę – doczekałem się zmiany – obecnie w wielu miejscach potężne łubu-dubu, publika zachwycona. Obawiam się, chociaż w sumie mi nie zależy, że wielu kupujących nawet bardzo drogie systemy oparte na modnych gramofonach, kupuje je tylko żeby mieć, pochwalić się przed gośćmi. Ale zawsze nadzieja, że taki nabywca-nuworysz liźnie coś przy okazji popisów, albo z nudów czy przez przypadek – narodzi się audiofil. Wielkiego święta z tego nie będzie, bo cóż światu po audiofilach? Taki Miedwiediew, weźmy przykład – parszywy ruski przeskurwysyn – podobno też jest audiofilem, i czy coś z tego mamy?

     Muzyka ma łagodzić obyczaje, tak niektórzy insynuują, ale nie taka bum-bum-bach! – bo taka wręcz przeciwnie. Z biciem w bębny szło się na wojnę, dopiero nad grobami łkała poezja śpiewna i zawodziły skrzypeczki. Wojnę akurat blisko mamy i Święto Zmarłych w otoczeniu, ale wraz z zeświecczeniem życia ci Zmarli coraz mniejsi, a tej wojny jakby nie było. Sami więcej wojujemy ze sobą, sąsiedzi jednych przeciw drugim nas szczują, bo Divide et impera jest zawsze aktualne.  

    No ale ja zasmucam i co rusz to się czepiam, a Audio Video Show to przecież dni radości. Muzykę zawsze można zmienić, uśmiechnąć się do kogoś – tak zwyczajnie, po prostu, za nic. Zięć kiedyś mi opowiadał, że jak wrócił po latach z Irlandii i w autobusie odruchowo do kogoś się uśmiechnął, to został obrzucony tego rodzaju spojrzeniem, że już się więcej nie uśmiechał. A w Irlandii, ot tak, ludzie do siebie się uśmiechają… Może już nie, tego nie wiem, ale był taki zwyczaj. I nie powiem, na samy AVS też było miło i uprzejmie, jedynie to dudnienie okrutnie mnie męczyło. Lecz skoro się sprzedaje, to tak już musi być. Zresztą – ja sam lubię przygrzmocić, tyle że dźwiękiem o wyższej kulturze; trochę wyższej od tej przeciętnej spotykanej na AVS.  

    Zatem – czy wato było przyjeżdżać? Się okazało, że warto. Generalnie powszedniość, ale też wiele miejsc gdzie naprawdę uwodzicielsko grało. O nich będę się starał coś powiedzieć, pomijając te stajnie, które się nie wyróżniały. Coś pisnę też o rozczarowaniach oraz przede wszystkim przeproszę, ale do sal tak napranych, że nie można było się wcisnąć, wchodzić na siłę nie próbowałem, zwyczajnie mi się nie chciało. Nie czekałem też prawie nigdy, aż rozgadany prelegent zakończy swoją gadkę, i wychodziłem natychmiast, kiedy się okazywało, że puszczona po zagajeniu muzyka całkowicie mi nie odpowiada.

    Relację zacznę od słuchawek, bo tego po mnie oczekują. Za parę dni coś będzie.