Relacja: Audio-Connect na Audio Video Show 2015

   Z egzotycznej nieco jak na duży audiofilizm Bydgoszczy, położonej z dala od takich centrów jak Warszawa, Kraków czy Wrocław, rokrocznie przybywa na AVS dobrze już rozpoznawalna firma audio-connect, dzięki uprzejmości której mogłem się cieszyć bliższym „audio-kontaktem” z robiącym w świecie spektakularną karierę odtwarzaczem dzielonym włoskiej aqua acoustic.

Tak na marginesie zauważę, że pogłębiająca się wraz z popularnością Internetu moda na pisanie nazw własnych małą literą stwarza czasami ambarasujące sytuacje, tak jak w tytule tego artykułu, gdzie rozpoczynający zdanie audio-connect powinien być z małej (skoro tak chce), a następujące po nim AVS z dużej (skoro staromodnie tak dla siebie rekomenduje). Błahy to jednak kłopot ze współczesnością w porównaniu z innymi, tak więc nie ma czym się przejmować. Godne natomiast przejęcia było to, co działo się w obu grających salach audio-connectu, a grały tam tradycyjnie trzy przede wszystkim marki, a właściwie to nawet cztery. Trzech, albo nawet czterech, milicjantów życzył sobie Michał Roman w kultowym „Brunecie wieczorową porą” Barei, a audio-connect ma w dystrybucji trzy, a nawet cztery, świetne marki, a konkretnie pisane z małej jak ono samo litery aqua acoustic, pisane w obu członach z dużej Wells Audio, a także pisane tylko dużymi DIAPASON oraz ALBEDO. Posiada też wprawdzie za pazuchą parę jeszcze innych rzeczy, ale teraz o tych czterech.

O aqua acoustic już pisałem w recenzji, a obecnie tylko przypomnę, że to stosunkowo młoda ale już obsypana pochwałami i najwyższymi zaszczytami innowacyjna marka z przemysłowego serca Italii – Mediolanu. Marka oferująca napędy CD i przetworniki. Z kolei amerykański Wells Audio to dawca drogich wzmacniaczy, z których na AVS chętnie korzystają także inni wystawcy, a nie sam dumny z siebie dystrybutor z Bydgoszczy. A kolejnym jego powodem do dumy jest znów italijska marka Diapason, pochodząca z Bresci i dość z kolei leciwa, bo założona przez Alessandro Schiaviego w 1987 roku. (Wiem, na rynku są starsze, ale jak na branżę audio to dosyć dawno.) Ta produkuje znane i uznane w świecie głośniki, z którymi styczność miałem już parokrotnie, a każdorazowo było czego posłuchać. I na koniec Albedo, a więc własnej produkcji właścicieli audio-connectu przewody oparte na srebrze do wszelkich w audio zastosowań poza zasilaniem, od dawna na rynku znane, a w tym roku debiutujące nową serią opartą o srebro krystaliczne.

Dołożyć do tego trzeba nie będące jeszcze w dystrybucji (rozmowy trwają) angielskie The Bespoke Audio Co, jako dawcę najwyższej klasy przedwzmacniacza pasywnego (firma ma tylko jeden produkt, ale za to wybitny) oraz japoński odtwarzacz z buforem lampowym Tri TVR-CD5SE, służący za napęd w mniejszym pokoju. A jeszcze wspomnieć trzeba o pochodzącym z lat dawnych, lecz i tak górujący nad resztą (przynajmniej ustawieniem) gramofonie Pioneer PL-70 LII (rocznik 1981).

Większa sala

Jak mówiłem, grało to w dwóch salach. W większej na zmianę gramofon i dzielony Aqua Acoustic La Diva/La Scala (50 tys. PLN) z pasywnym przedwzmacniaczem Bespoke Audio (około 55 tys. PLN), końcówką mocy Wells Audio Innamorata (około 40 tys. PLN) i przede wszystkim flagowymi kolumnami Diapason Dynamis (180 tys. PLN).

Zacznijmy może od tego, że przetwornik La Scala miał tym razem (a nie jak w recenzji) lampy ECC81 Marconi, poprawiające mu znacznie muzyczną formę, ale zarazem podawał sygnał w stosunkowo małej sali, stanowczo za małej jak na potrzeby głośników Dynamis. Mimo to brzmienie się obroniło. Ba, było rewelacyjne. Aha, zapomniałem dodać, że obok interkonektów Albedo (z serii Monolith) i kabli głośnikowych z serii Methamorphosis brały w pokazie udział również kable zasilające także polskiego  Ansae, a sprzęt stał na stoliku brytyjskiej marki Atacama.

No więc dobrze, sprzęt mamy już skatalogowany i ustawiony – rozlokowany w niewysokim pomieszczeniu o powierzchni jakichś dwudziestu metrów, czyli wnętrzu pokroju blokowego salonu o analogicznego w dodatku typu ścianach i stropie. Sytuacja zatem rozpaczliwa, zwłaszcza że te Dynamis to smoki o naprawdę dużej kubaturze i wielkiej sile rażenia. Pewnie gdyby je o to poprosić, mogłyby takie blokowe ścianki, na pół cegły ledwie grube, zdmuchnąć; tak więc lepiej nie prośmy. Uda się z tego wybrnąć? Udało się.

Okno zaciągnięto grubą kotarą i rozstawiono na jego tle trzy spore ustroje akustyczne, a kolumny lekko odgięto i stały na swoich dedykowanych podstawach z granitu. Stały wprost na podłodze – jak wszędzie w Sobieskim na piętrach przykrytej dywanową wykładzinę na cementowej (jak się domyślam) wylewce; takiej z lekkiego cementu wygładzającego – i z może jeszcze na niej cienkimi panelami, lecz wątpię. Mimo to bas się po podłodze nie ścielił i ani trochę nie dudnił, co o konstrukcji zawieszenia tych Dynamis świadczy jak najlepiej. To jednak niczym by było samo w sobie, gdyż tylko nieobecnością cechy ujemnej, a my pozytywów wypatrujemy.

Tak więc o pozytywach, a zatem dwie przede wszystkim rzeczy. Pierwszą była pełna analogowość, taka całkowicie gramofonowego pokroju, mimo że pod moją obecność grał tam odtwarzacz a nie gramofon. Nie darmo jednak pisali recenzenci i chwalili użytkownicy, że przetwornik La Scala jest jednym z najlepszych na świecie. Niektórzy nawet twierdzą, że bezdyskusyjnie najlepszym, a choć sam się aż tak daleko nie posunę, to jak na jego dwadzieścia tysięcy, które solo kosztuje, jest na pewno rewelacyjny. A jeszcze z lampami Marconi albo Telefunken 5965… No, naprawdę. Druga rzecz, to niewątpliwie scena. Na całym AVS nie było równie dobrej, poza tą zaraz obok, w mniejszej sali audio-connect. Prawie w każdej salce czy sali ta scena była tam płaska jak decha, tu i ówdzie w miarę jeszcze głęboka, bardzo rzadko głęboka naprawdę, a magiczna to chyba tu tylko, u audio-connect. Przysłuchiwałem się jej przez dłuższą chwilę; przypatrzyłem uważnie jej samej i pomieszczeniu, a nie znalazłszy w samym miejscu niczego nadzwyczajnego, zwróciłem z pytaniem, jak też się aż tak dobrą uzyskać udało. Żadna sztuka, padła odpowiedź wystawcy. Dla kolumn Diapasona to norma, jako że są idealnie zestrojone czasowo. Twórca kładzie na to szczególny nacisk, a potem takie zyskuje efekty nawet w kiepskich pomieszczeniach.

Faktycznie, co jak co, ale sceny, a już szczególnie pod względem głębi, mają te Diapasony niesamowite – i tyczy to w równym stopniu tych za sto parędziesiąt, jak i tych za mniej niż dziesięć tysięcy. W efekcie scena oferowana przez flagowe Dynamis była magiczna w całej rozciągłości i tylko w salach audio-connect taką znalazłem. Z pełnym oderwaniem od głośników, co się wprawdzie gdzie indziej zdarzało, choć rzadko, ale przede wszystkim czymś, co można nazwać tajemniczą perspektywą, czego nie należy mylić z tajemniczością ogólną i obcością samego dźwięku, bo tego na AVS nie brakowało. Sam dźwięk bowiem był w większej sali audio-connect nie tylko analogowo gładki, ale także ciepły, przyjazny, bezpośredni i naturalny co do formy. Cały wzięty jak z życia; najmniejszego nie było w nim udziwnienia, nawet takiego jak u Grobel Audio, gdzie wyjątkowo udane ale jednak mające specyfikę podkreślanie detali budowało atmosferę niesamowitości. Tu zaś wszystko podane zostało wprost i bez cienia udziwnień, czy jakiejkolwiek próby kształtowania czegoś niezwykłego czym innym niż samą z życia wziętą muzyką. Jeżeli już szukać w tym jakiejś specyfiki, to tylko takiej, że przetwornik La Diva posiada konstrukcję właśnie potęgującą bezpośredniość, nie próbując niczego wygładzać czy tonować. Sygnał podaje bez filtracji i możliwie najkrótszą drogą, dzięki czemu nie gubi naturalnej chropawości i mocnych akcentów dynamicznych. Te zatem czynniki są podczas jego słuchania szczególnie dobitne, ale zarazem mózg natychmiast je łapie jako prawdziwe, a nie przetworzone czy sztucznie podbite.

Tak więc o torze teraz opisywanym można powiedzieć przede wszystkim, że trafiał w sedno. Wkładało się płytę w napęd – wszystko jedno, moją czy gospodarzy – kilka sekund kręcenia i od razu było wiadomo: strzał w dziesiątkę.

– Muzyka bluesowa? Nie dość, że w ogóle mieli bluesa na stanie, to jeszcze był ten blues do samego spodu bluesowy, z całym oddaniem bluesowej atmosfery i wszystkimi jej smakami.

– Wokal? Bardzo proszę. Żywi, dotykalni, bezpośrednio obecni wykonawcy. O głosach ukazujących pełną swoistość, aż po kropelki śliny między językiem a podniebieniem, o pełnej akustycznej wibracji na strunach głosowych i w gardłach.

– Opera, a w niej sceniczne zamieszanie, bieganina wielu postaci? Nie ma sprawy, jest pełny sceniczny zamęt, uwidocznienie kto bliżej a kto dalej, należycie „drewniane” odgłosy desek dudniących  pod naporem kroków, obroty prawo-lewo, szelest ubrań, orkiestra w orkiestrionie, poniżej wykonawców, doskonale oddane echa, nie noszące cech żadnej przesady, świetny chór, precyzyjnie rozbity na głosy, bez śladu zlewania.

– Rock? A więc rytm, a więc siła ataku, a więc agresja, dynamizm, moc, złość… And: – When the light begins to change, I sometimes feel a little strange…

I tak od gatunku do gatunku, od wykonania do wykonania. Ni rąbka jakiejś przysłony między muzyką a słuchaczem, ni krzty odstępstwa od naturalnej formy i prawdy materialnej. Jedyny pomysł własny, coś od siebie dodawanego, to wspomniana niezwykła scena, w bezkres dali uchodząca, a poprzez to tajemnicza, czar w sobie skrywająca. Swoisty więc zew przestrzeni, którego w innych salach nie było i jeszcze raz nie było. A jak już, to w o wiele słabszej postaci.

Wniosek z tego był taki, że jednak da się na tym AVS nawet w małej sali urządzić wielki sceniczny spektakl z pokazową przestrzenią muzyki, co już dwa lata temu udowodniło Raidho.

Tak, wiem, należy jeszcze rzec słowo odrębne o basie, bo bez niego to jak bez ręki. No więc bas był masywny, wypełniony, mocny, niczego nie przykrywający, nie ścielący się, jak już mówiłem, po podłodze. Ta sama przy tym jak u Franco Sebrin u Grobel Audio popisowa membrana bębnów z całym przepychem akustyki, a zarazem większy nacisk na całościową spójność a mniejszy na sprawy oderwane, drobniejsze. Super zarazem kontrabas i odpowiednio gęste, nasycone niskimi tonami wokale. Takie z powietrzem a jednocześnie lepkością, niczym muzyczny tort z najlepszych warstw pomieszany. A jeszcze wracając do sceny, to stereofonia totalna i cała za linią głośników, bez wychodzenia na obszar pokoju tylko operująca wirtualnie daleko za tylną ścianą i oskrzydlająca po bokach.

Efekt całościowy tego był taki, że im się dłużej słuchało, tym bardziej chciało się słuchać. A cóż może stanowić lepszą rekomendację? W miarę słuchania i przerabiania kolejnych utworów coraz bardziej imponowała też separacja, mistrzostwo budowania pogłosów i różnicowania dźwięków. Bogactwo harmoniczne, popisowa a bez specjalnego nacisku podawana szczegółowość i niczym nie zakłócona, na żadną stronę nie przeciągnięta paleta barw emocjonalnych. Piękne soprany – wielowarstwowe i przestrzenne – a jednocześnie ciepłe i całkowicie zhumanizowane. A ponad tym, obejmująco, całościowa potęga i przestrzeń. Wraz z tym super potężne organy i orkiestra symfoniczna. Podobnie świetny fortepian, popisujący się mocą dźwięku, akustyką i bogactwem harmonii. Dwa lata temu tak znakomicie w małej sali grały Raidho, a w roku zeszłym Reimyo z Tranner&Friedl. Każde oczywiście po swojemu, ale podobnie spektakularnie. A więc mali mogą być wielcy. To znaczy małe sale.

Mała sala

A skoro tak, to przejdźmy do mniejszej sali. Tam jako napęd służył CD Triode of Japan (model TRV-CD5SE) z włoskim przetwornikiem La Vocei lampowym wzmacniaczem zintegrowanym o hiszpańskim rodowodzie Ars Sonum Gran Filarmonia. Kolumnami oczywiście były, podstawkowe tym razem, Diapason Astera. I grało to mniej dosłownie w sensie realizmu, ale niesamowicie przyjemnie, a nade wszystko magicznie. Bo magia – i znów przestrzeni – niewątpliwie tam królowała; z tym że taka biorąca magiczność także z lekkiego przyciemnienia, a wraz z nim atmosfery operującej głębokim światłocieniem i w związku z tym tajemnicza, magiczna. Nie jednak tajemnicą obcości i chłodu, jaka powszędy niemal na tym AVS panowała, tylko obejmującej słuchacza aksamitną czernią dotyku i teatralną scenerią złotawych, ku nieznanej głębi odsyłających świateł.

 

 

 

 

Tak, tu bardziej było teatralnie i popisowo, z czego wystawiający nie kryli dumy. To był na pewno najciekawszy mały pokój na całej wystawie, wyposażony w spektakularną głębię sceny oraz samego dźwięku, znakomicie zrealizowane pogłosy, potężny (naprawdę) bas, nieznaczne ale jakże przyjemne ciepło i tą wspaniałą atmosferę tajemniczości bez jednoczesnego poczucia obcości i chłodu. Tajemniczości rodzącej samą tylko ciekawość. A z tajemnicy tej i głębi wychodziła na słuchacza muzyka mocna, dobitna i piękna, odczuwalna na całym ciele. Na jakieś minimum pięć metrów za głośniki wyraźnie rozrysowana, o pełnych kształtach, wyraźnych obrysach i gęstym wypełnieniu, na scenie łukowato wygiętej, oskrzydlającej słuchacza z centralnym pogłębieniem. Pysznie tam grało i po tych wszystkich słuchanych gdzie indziej płaskich scenach, aż mnie u tego audio-connect dwa razy zamurowało. Dalece ich pokoje odstawały od większości i bardzo in plus.

 

 

 

 

System:

Większy pokój

• Źródło: Aqua Acoustic La Diva/La Scala.
• Przedwzmacniacz: The Bespoke Audio (pasywny).
• Końcówka mocy: Wells Audio Innamorata.
• Kolumny: Diapason Dynamis.
• Interkonekty: Albedo Monolith Monocrystal.
• Kable głośnikowe: Albedo Mathamorphosis.
• Kable zasilające: Ansae Pure z listwą Ansae Power Tower.

 

Mniejszy pokój

• Źródło: Triode of Japan TRV-CD5SE/Aqua Acoustic La Voce.
• Wzmacniacz zintegrowany: Ars Sonum Gran Filarmonia.
• Kolumny: Diapason Astera.