Recenzja: iFi iDSD LE nano

   Postawmy chamskie pytanie: – Czy gówno może zagrać? Odpowiedź brzmi: – Może, ale pod warunkiem, że jest srebrne i od iFi. Jest wprawdzie jeszcze jedna firma wprost nawiązująca do gówniarstwa i chamstwa, która sama siebie nazwała Schiit, czyli Góówno; jej wyroby także są znakomite, niemniej gabarytowo znacznie większe, a nasze pytanie nie odnosi się do gówna w sensie trawiennym ani obelżywym, tylko wyłącznie wielkości. To gówienko? – zwykliśmy się dziwić i niedowierzać, kiedy ktoś coś małego zachwala; tak małego, że dobre być nie ma prawa – No właśnie! Taki mikrus…

O firmie iFi nie będę się powtarzał, bo dostatecznie wiele razy o niej pisałem. Niedawno był u mnie szef jej marketingu – Vincent Luke – i wówczas dowiedziałem się, że powołano w Anglii zespół wynalazczy złożony z sześciu gości, którymi dowodzi sławny Thorsten Loesch, i nic innego ci faceci nie robią, tylko siedzą i wymyślają. Kombinują i myślą – a co wymyślą, to ląduje na rynku. Dużo ostatnio wymyślili i między innymi tego nano. Nie jest on wprawdzie debiutantem, wcześniejsza wersja jest znana i nawet została zrecenzowana, ale nowa nieco się różni i zwie się LE, czyli Light Edition. Można także o niej powiedzieć, że jest Light Economy, ponieważ tamto iDSD kosztowało tysiąc, a nowe tylko sześćset pięćdziesiąt. I można jeszcze dołożyć temu nowemu dodatkowy przydomek MP, ponieważ śle na słuchawkowe wyjście 1,5 a nie 0,13 W, a zatem jest ewidentnie More Power.

Pomimo że aż o jedną trzecią tańszy, bazuje nowy LE na tych samych znakomitych kościach vintage Burr-Brown z ostatniej edycji przed wchłonięciem przez Texas Instruments, potrafiących natywnie odtwarzać sygnały PCM (16/44 kHz – 32/384 kHz); DSD (2,8 – 6.2 MHz/1 bit) i DXD (384 kHz/24 bit). Znajdziemy też w nowszym nano bardzo nieznacznie pomniejszony bank energii (ogniwa litowe), zapewniający granie z własnych zasobów przez bite 8 godzin, dopełniane możliwością słuchania do woli po podłączeniu nie do smartfona a komputera. Nie ma natomiast obecnego w większej (nominalnie „cięższej”) wersji non-light wyjścia SPDIF i nie ma selektora cyfrowych filtrów. Tak więc gdy chodzi o postać brzmienia urządzenie zostało całościowo wyskalowane przez producenta i nie da się przy nim majstrować.

O samym przetworniku Burr-Brown trzeba dorzucić, że przepadły te kości na amen i zostały do wykorzystania jedynie stare zapasy, jako że po fuzji, będącej tak naprawdę wrogim przejęciem, większy Texas Instruments kontynuował wyłącznie własne linie produktów, a przejęte zakłady wykorzystał jako dostawców mocy przerobowych a nie alternatywnych rozwiązań. Strata to niewątpliwa, ponieważ brzmienie kości Burr-Brawn bardziej było melodyjne, a ich zdolność do natywnego odczytu różnych kodów cyfrowego zapisu nie psuła konwersyjną nakładką pierwotnego sygnału. Efekty były spektakularne i między innymi dlatego tytułowe nano tak gra, ale nie tylko. Samo iFi dołożyło doń własną technologię nanosekundowych zegarów taktujących, opracowaną wcześniej przez siostrzane AMR na użytek ogromnych, high-endowych kolubryn CD, której sercem są oscylatory krystaliczne podkupione od techniki militarnej, wspierane przez wyjątkowo dobrze zrealizowany odczyt asynchroniczny oraz coś, co iFi i spokrewnione z nim AMR nazywają AMR’s Zero Jitter® Lite technology; a co redukować ma uciążliwy jitter niemalże do zera. (Dokładnie do zera się nie da, fizyka kwantowa zabrania.) I powiedzmy to zaraz w tym miejscu: te analogowe kości Burr-Brown, owe militarne super zegary (po jednym na kanał) i wykorzystującą ich możliwości technologię zero jitter naprawdę słychać – słychać bardzo wyraźnie.