Odsłuch cd.

W duecie z pasującym wzorniczo odtwarzaczem Ayona.

    Podobna dosyć sytuacja pojawiła się w przypadku Beyerdynamic T1. Także żadnych minusów i ciemne, spoiste brzmienie, ale nie ta niuansowość, szczegółowość i kontrast, jak u najlepszych tym razem Fosteksów. Jednakże pragnę przypomnieć, że całkiem niedawno w tej samej stawce przy innym wzmacniaczu T1 były górą, tak więc to wszystko jest relatywne, zależne do wzmacniacza.

Najsłabiej wypadły Crosszone, być może skutkiem braku symetrycznego podpięcia, które u nich jest niemożliwe. Nie żeby całkiem im Woo nie pasował, ale do tego co pokazywały przy Octave było jednak daleko. Zabrakło doświetlenia, napowietrzenia, swobody, otwartości. Dźwięk za bardzo się tłamsił, był za bardzo zgaszony. Niby dobry, niby w porządku, ale z naciskiem na niby. Dwa razy tańsze Fosteksy na pewno lepiej do tego Woo pasują.

Dobrze za to wypadły HiFI MAN HE-6. Jak zawsze z bliskim i jasnym dźwiękiem, przy tym żywo, otwarcie i dynamicznie. Ten sposób gania i taka jakość poprze słuchawkowe gniazdo na przodzie a nie odczepy głośnikowe z tyłu, to u nich naprawdę rzadkość. Tym samym uwierzytelnienie mocy wzmacniacza i jego walorów dynamicznych. Szczególnie na symetrycznych przyłączach. Co nie znaczy, że on poprzez niesymetryczne nie umie, bo znakomicie wypadające MrSpeakers Flow C grały przez niesymetryczne.

Przy odtwarzaczu

Z komputerowych pieleszy przenieśmy się pod odtwarzaczowe. Ayon CD-35 Signature jako źródło z podpięciem symetrycznym (no bo ta symetryczność) i zwykłe oraz mniej zwykłe (czyli SACD) płyty, w miejsce różnego rodzaju plików, poprawiaczy transferu, cyfrowych kabli, programów czytających i usprawniających – oraz wszystkich pozostałych akcesoriów współczesnego audiofila-komputerowca, których z miesiąca na miesiąc przybywa. (Ostatnio okazało się, że kable USB 3.0 poprawiają, a przynajmniej niektórzy tak twierdzą.)

Fosteksy są jakby dla niego.

Cóż można rzec? To na pewno, że wzmacniacz nie jest na dużych triodach, ale kiedy dać mu wysokiej klasy prostownik, to gra jakby był. Zresztą, z tą tańszą chińską prostującą też ma wysoką kulturę, jedynie mniejsze upajanie. W dodatku mocy mu nie brak – ba, ma jej taki zapas, jakby miał 300B. Nie dorównuje czarem flagowemu Cary z Takatsuki czy Sophia Royal Princess, zwłaszcza poprawionemu też kondensatorami, ale nie dziwię się tym, którzy wyjątkowo go chwalą i też biorą się za jego poprawianie, wstawiając markowe kondensatory bocznikujące. Bowiem ten skrót przez tańsze lampy mocy i pojedynczą prostowniczą naprawdę się firmie Woo udał. Z dobrymi lampami to coś w stylu też mającego takie lampowe uproszczenia Little Dot VI Mk2, tyle że bez psujących całą zabawę wentylatorów i nie z aż tak gorącym przekazem. Chińska maszyna niemal płonęła także w sensie brzmieniowym i nieustającą ciepłą słodyczą ujednolicała przekaz, choć sumarycznie (zwłaszcza za tak nikczemne pieniądze) warta była owacji na stojąco. W podobnym stylu gra podobnie przystępny ukraiński PhaSt, mający jeszcze mniejsze lampy, ale też dużo mocy. Żałowałem, że nie mogę go porównać, zwłaszcza że ostatnio podobno został kolejny raz poprawiony (raz wcześniej już był), ale przyjechać ma dopiero za czas jakiś, bo egzemplarz pokazowy ciągle wędruje. Żałuję też, że nie mogę w tym miejscu napisać, jak grał ten Woo ze słuchawkami Final Audio D8000, lecz wspomnę o tym w ich recenzji. Tu zaś odnośnie próbowanych a mających już swoje testy: dobrze zagrały przy odtwarzaczu Crosszone, ale jak ktoś aż na nie się wykosztuje, to lepiej zrobi inwestując w trzy aż razy droższego niż ten Woo Octave, który pasuje zdecydowanie lepiej. Natomiast wszyscy pozostali, poczynając od Sennheiser HD600, przez NightHawk i T1, aż po TH900 i MrSpeakers, zaprezentowali się pierwszorzędnie. Wciąż dwa ostatnie przypadki okazały się najlepsze, ale generalnie we wszystkich było to granie do brania, które z czystym sumieniem rekomenduję. Z jednej strony mające lampowy czar, wyczuwalne ciepło i przynależną takiej mocy dynamikę, z drugiej szeroką i głęboką scenę o popisowej separacji źródeł, którą szczególnie podpięcia symetryczne podkreślały.

T1 już nie tak bardzo, ale też.

Nic z żadną rzeczą nie działo się złego, niczym w pudełku czekoladek – same przyjemne przypadki. Nie taka aż zmysłowość i wyrafinowanie jak w Twin-Head, mniejsze też nieco niż u Octave, ale spokojnie mogę tej propozycji od Woo przyklasnąć i na pewno ten wzmacniacz podobał mi się bardziej od ich WA-6 SE, co ma wprawdzie prozaiczne, cenowe uzasadnienie, ale nie zawsze przecież dzieje się tak, że droższe gra lepiej, a tutaj nie ma o to obaw. Wysoka kultura, sporo czaru, drajw, dynamika i pokazowa scena zbierają się w tradycyjny, ale mimo wszystko trudny do zgromadzenia w jednym miejscu zestaw walorów – i szkoda tylko, że u nas cena tak się podnosi, bo za te swoje dwa tysiące dolarów w Ameryce mają niezgorszą zabawę.