Odsłuch

I tańsza.

   Słowo się rzekło, czas wyrokować. Zacznijmy od porównania gniazd symetrycznych. Takiego trochę „unfair”, bo do obsługi 2 x 3-pin użyta została przejściówka od Tonalium, a chociaż z króciutkimi odcinkami przewodów własnych, to jednak coś tam pewnie ingerująca. Być może więc różnica tyczy wyłącznie sceny, a sam smak brzmienia jest identyczny, ale uczciwie napiszę, że poprzez 2 x 3-pin grało nie tylko szerzej na boki, ale też nieco cieplej i z ładniej kształtowanymi sopranami. Takimi bez śladu podostrzenia i bardziej przestrzennymi, a prosto z kabla Fosteksów brzmiały one nieco cieniej i ostrzej. Tak więc pozostałe słuchawki z okablowaniem symetrycznym wpinane już były wszystkie do gniazda podwójnego, bo przecież jakość w cenie.

Myślę, że nie ma sensu pisać o tym Woo w oderwaniu, bo niezależnie od tego, że byłyby to pochwały, trafiałyby w porównawczą pustkę. Dlatego swoim zwyczajem podpiąłem do wyjąć niesymetrycznych Sigmy obiecanego porównawczo Ayona HA-3 (Sulkiem 6×9) i zestawiłem jego brzmienie z symetrycznie podpiętym Tellurium przedmiotem recenzji. Różnice pokazały się istotne. Przede wszystkim Ayon grał jaśniej i bardziej chropawo. Chropawo w dobry sposób, taki wzbogacający a nie uprzykrzający przekaz; tak więc odnośnie tego parametru różnica była względna, zależna od upodobań. To samo tyczy światła, bo można woleć ciemniejsze lub jaśniejsze. Owa jasność i chropawość brała się z większego w austriackiej maszynie udziału sopranów w dźwięku, te zaś, w obrazowaniu bardzo rozdzielczego i dosłownego przewodu Sulka, wypadły odrobinę za agresywnie. Może bym na to nawet nie zwrócił uwagi, tak było to marginalne, ale na tle ciemniej, gładziej i niższym nieco dźwiękiem operującego Woo przy porównawczych przejściach było to słyszalne. Zarazem od repertuaru zależało, na ile to było korzystne, na ile uciążliwe, gdyż pewne utwory oświetlane jaśniej i traktowane chropawiej wypadały z tym bardzo dobrze, ale innym to nie służyło.

Generalnie zaś Woo procentowo licząc się bronił, bo jego łatwiejszy i bardziej dojrzały dźwięk okazał się pasować częściej. Nie bez znaczenia zapewne było to, że przetwornik Sigma sam z siebie lubi podostrzyć, co brało stronę Woo a nie własnej firmy wzmacniacza. Ogólnie biorąc stawiałbym na remis, bo gdyby Sigmę zastąpić Heglem lub Accuphase, sytuacja pewnie by się odwróciła i więcej sopranów u Ayona zaczęłoby pasować bardziej. Ale to tylko domysł, tak więc przyjmijmy, że zasobny w wybitne lampy Woo wyszedł z tego porównania obronną ręką, pomimo że jego lampy mocy nie są tak nobilitujące, jak wielkie triody 45ʼ w Ayonie. Za to prostowanie miał poprzez wybitną lampę a nie tranzystorowe, co mu dobrze służyło, w niemałym stopniu dając tą dojrzałość, która przy chińskiej lampie prostowniczej mniej była ewidentna.

Z czterech wtyków trzy gniazda.

Dopiszę jeszcze, że pozostałe walory były na jednakowym poziomie; jedynie scena w symetrycznym Woo szersza, ale nie głębsza. Generalnie zaś (że zgeneralizuję ponownie) największa różnica tyczyła wieku artystów i nastroju. Ci od Ayona byli młodsi i pogodniej nastawieni do życia, ci z Woo starsi i bardziej posępni. Znów nic to nie znaczyło poza lubieniem lub nielubieniem, bo można woleć takich lub takich. Sam nie opowiedziałem się za żadnymi, bo chwila przywyknięcia i jednakowo przyjemnie się słuchało, pomimo innej nastrojowości. Jednakże uczciwie muszę przyznać, że w tej a nie innej konfiguracji porównawczej i z takimi a nie innymi lampami, Woo dawał trochę mniej sopranowych zniekształceń; fakt, kosztem pewnej ich wstrzemięźliwości, no ale jednak mniej.

Przejdźmy do porównania słuchawek. Tu sprawa była dość ewidentna – najlepiej pasowały Fostex TH900 i MrSpeakers Ether Flow C. Co ciekawe, każde grające inaczej i w analogii do porównanych przed chwilą wzmacniaczy. Ethery w stylu HA-3, tyle że z sopranami traktowanymi gładziej, bo przecież grały z Woo, a poza tym one sopranowe niedociągnięcia pięknie eliminują. Ale przy sopranowej dokładność i braku sopranami zalewu brzmiały zdecydowanie jaśniej, a zatem i pogodniej. Ogólnie biorąc miłe brzmienie i na naprawdę dobrym poziomie. Takim wypośrodkowanym w rynkowych realiach, bez wychylania w tę lub w tę. Stosunek cena/jakość na standardowym poziomie, że żadna wielka okazja, ale i żadne uchybienie.

Trochę inaczej rzecz bym ocenił w duecie z Fosteksami. Bo raz, że one tańsze, a dwa, że grało ciekawiej. Może nie tyle lepiej, bo MrSpeakers nie dały powodu do narzekań, lecz bardziej niecodziennie, z akcentowaniem pewnych walorów. Brzmienie ciemniejsze przy większej ilości sopranów w przekazie, to już jest osobliwość. Do tego doszła większa scena i większe wyodrębnienie basu. Podkreślany pogłosem i bardzo nisko schodzący, aż nawet po granice przesady, zwracał mocno uwagę i owocował przyjemnością. Lubimy przecież gdy grzmi, to bardzo efektowne. Niektórzy wprawdzie nie lubią, ale pozostają w mniejszości. Poza tym prawdziwe instrumenty basu nie skąpią słuchaczom, a organowy ryk wykastrowany z basu to nieporozumienie. Przy Fosteksach i Woo nie ma o to obawy; grzmot gwarantują nieziemski. A jednocześnie popisową szczegółowość, tajemniczą atmosferę półmroku, mocno zaznaczający się pogłos i wielki obszar sceny. Grało to spektakularnie i w ostentacyjnie popisowy sposób. Nie sztucznie, pod publiczkę, ale z doskonałym znawstwem tematu – w których miejscach trzeba docisnąć, by słuchacz został oszołomiony. A że żadnych pejoratywów, no to oszołomienie. Nie, żeby zaraz zwariować, ale przy dobrych plikach z Foobara albo masters od Tidal robiło to wrażenie.

Prosto i wszystko co potrzeba.

Dobrze wypadły NightHawk, ale już nie tak spektakularnie. Woo przez ich gęsty przekaz nie do końca się przebił, a w każdym razie Fosteksów i MrSpeakers słuchało się przyjemniej. Dość ciemne brzmienie zaskakująco tanich a high-endowych amerykańskich słuchawek nie oferowało aż tak bogatej karty audiofilskich przysmaków jak japońskie wiśniowe muszle. Przede wszystkim nie takie kontrasty i nie ten obszar sceny. Ale brzmienie spójne, głębokie, barwne i ujmująco muzykalne. Zero minusów, same plusy, tyle że nieco mniejsze.