Budowa i te sprawy

Trochę niespodziewanie przywędrował do nas po recenzję… gramofon!

   Gramofon marki Sony zaskakuje nie tylko samym faktem istnienia. Trzy w nim jeszcze rzeczy mogą zaskoczyć – cena, jakość i połączenie z techniką cyfrową. Cena bowiem jest bardzo niska – grosz poniżej 2000 PLN – a stosunek jakości do niej szokująco korzystny. Ale cyfra przy analogu, to niby z jakiej okazji? Lecz to jest właśnie dżoker w talii – gramofon ma złącze USB, czyli łączy analog z cyfrą. Nie po to oczywiście, by zamieniać pliki w winyle (co niestety potrafią studia nagraniowe i gorze nam z tego powodu), ale by robić coś odwrotnego – konwertować muzykę z czarnych płyt do postaci plikowej. Tak żebyś mógł swoją kolekcję winyli przenieść na własnego i kolegów DAP-a i ponieść na ulicę. „Przygotuj swoje płyty gramofonowe do drogi.”; „Zapisz kolekcję winyli na dysku twardym.” – grzmią hasła reklamowe. A wszystko to w modnym teraz standardzie Hi-Res Audio, dzięki umieszczonemu w gramofonie natywnemu przetwornikowi A/C DSD i umieszczonemu na jego tyle złączu USB typu B, plus aplikacja Hi-Res Audio Recorder do cyfrowej zabawy na komputerach z systemem Windows bądź Mac OS X®.

– No i patrz pan, co też się nie wyrabia! Winyle jako pliki! A wszystko od Sony i w taniości, czyli kryzysy to jednak stymulacja i nieraz do dobrego prowadzą.

Właśnie – mości dobrodziejka taniość! I to w gramofonie! Bo umówmy się – te pliki zgrane z winyli to rzecz bardzo cenna, ale gramofon nie temu przede wszystkim ma służyć. A taniość z gramofonami w parze chadzać nie zwykła, przynajmniej nie w tej ich drugiej, obecnej edycji, od kiedy hurmem powróciły. Bo kiedyś, kiedy poza radiami były wyłącznym źródłem dźwięku, w swej masie były tanie i rynek przede wszystkim na tanich się opierał. Kupowało się je jako komplet, w skład którego wchodziły nawet głośniki stereo czy wcześniej pojedynczy mono; a kosztował taki komplecik mniej więcej połowę pensji.

I to od firmy, która nie kojarzy się już z analogowymi produktami, choć kiedyś na tym polu miała dużo do powodzenia. Firma-legenda to Sony, a produkt zwie się: PS-HX500.

Natomiast gramofon z prawdziwego zdarzenia kosztował już dwie pensje z kawałkiem i żadnych głośników nie miał, a kiedy czasami miewał, to kosztował ze cztery. Zawsze jednak poza głośnikami miał wszystko co potrzeba, jako że przedwzmacniacz gramofonowy był wówczas w każdym wzmacniaczu i każdym co porządniejszym amplitunerze, a sam gramofon to nie było jedynie chassis, ale też ramię z wkładką plus pełne okablowanie. Od tamtego czasu producenci i sprzedawcy zrobili się jednak chytrzejsi i za ramiona oraz wkładki liczą sobie w przypadku co lepszych konstrukcji oddzielnie, a okablowanie to w ogóle nie ma o czym mówić, tyle się z nim nawyrabiało. Tymczasem Sony PS-HX500 dawno zapomnianym wzorem stanowi tani komplet. Nie dość że ma ramię od razu z wkładką, to jeszcze uwzględniając dzisiejsze realia, w których po wzmacniaczach przedwzmacniaczy gramofonowych próżno szukać, ma taki przedwzmacniacz własny wraz z pełnym okablowaniem. Interkonekt jest wprawdzie groszowy i trzeba poszukać lepszego, ale zasilanie jest zrealizowane poprzez zasilacz nagniazdkowy z redukcją napięcia, tak więc na samym kablu sieciowym zaoszczędzamy masę pieniędzy, a i zabawy w uziemianie nie trzeba będzie uskuteczniać.

Co do ramienia i wkładki, to producent bardzo je chwali, czyniąc to w następujących słowach: Zintegrowana główka zwiększa trwałość układu i stabilizuje wkładkę, co zapewnienia doskonałe ogniskowanie dźwięku i nadaje mu przestrzenność. Lekka konstrukcja główki wspomaga optymalizację najniższej częstotliwości rezonansowej oraz zwiększa stopień rozróżniania niskich częstotliwości, a zaokrąglony kształt przyczynia się do uzyskania dźwięku w czystej postaci, bez modyfikacji narzucanych przez charakterystykę dźwięku urządzenia. Proste ramię precyzyjnie wyważa igłę poprzez niwelowanie ruchów w punkcie obrotu, zapewniając odpowiedni balans stereofoniczny, a jego bezluzowe łożysko poprzeczne minimalizuje takie zniekształcenia, jak kołysanie i drżenie dźwięku.

Niedrogi gramofon japońskiego potentata na pierwszy rzut oka nie kreuje wrażenia poważnego, audiofilskiego urządzenia.

I można by to uznać za typowe marketingowe ględzenie, ale tylko przed a nie po usłyszeniu dźwięku. Pochwały się na tym zresztą nie kończą. Chwali się też producent ulepszoną igłą, wyjątkowo dokładnie śledzącą ścieżkę, a także obudową z 30-milimetrowego MDF-u o dużej gęstości, takiego robionego specjalnie do zastosowań audio. Chwali się również podstawkami o specjalnie nowo opracowanych gumowych tłumikach drgań i chwali aluminiowym talerzem ciśnieniowo odlewanym. Chwali specjalnie opracowaną na tym talerzu gumową matą, znakomicie przylegającą do płyty i pochłaniającą drgania; chwali szczególnie stabilnym napędem paskowym, uwalniającym od obaw od niedokładności czasowe, i chwali sztywną wewnętrzną konstrukcją oraz doskonale pracującą, nie generującą drgań własnych pokrywą.

Co w tej sytuacji może jeszcze pochwalić recenzent? Ta pokrywa rzeczywiście ładnie się trzyma i w przyjemny sposób łagodnie opada, a talerz jest wprawdzie leciutki, ale tym nie ma się co specjalnie przejmować, bo gramofony Regi o leciutkich talerzach grać bardzo dobrze potrafią. Ramię ma dźwignię do opuszczania i podnoszenia, a także zabezpieczający chwytak, tak więc jego obsługa nie różni się od tych w najdroższych gramofonach. Jego wyważanie jest łatwe i nie wymaga ono ustawiania kąta, przy czym tak samo jak talerz jest leciutkie ale pracuje pewnie. Mata jest za to ciężka i gruba, a sprawdza się znakomicie. Silnik pracuje równo i żadnych odstępstw czasowych rzeczywiście nie wyłapałem, a włączanie i ustawianie obrotów to jak dla karmiących matek: wszystko kółeczkiem po lewej o pozycjach Stanby, On, 33 i 45 obrotów, że tylko pyk-pyk-pyk i mamy poustawiane. W komplecie nie ma docisku, jest tylko pasówka dla singli, lecz ten gumowy talerz faktycznie przysysa płyty i docisk nie jest potrzebny.

No ale powiedzmy sobie szczerze – wszystko to razem wygląda raczej jak dziecinna zabawka. Taki gramofon że na komunijny prezent, albo dla kogoś kto audiolilizm ma w nosie i chce sobie tylko słuchać, a słuchanie z gramofonu akurat mu odpowiada i gotów jest się z tymi winylami troszeczkę pomęczyć w imię retro wyglądu i retro klimatu. Natomiast żeby to miał być faktyczny audiofilizm i jakieś poważniejsze zapędy sprzętowe, to na to wyglądu nie ma i jest jedynie to marketingowe gadanie samego Sony. Ale jest też coś jeszcze…